Η αδερφή ήρθε για να μείνει

Όσοι πιστεύουν ότι η κυρία Ζανέτ Τσίπρα συγχύστηκε βρε παιδί μου η γυναίκα, με όσα λένε και κάνουν στον αδερφό της και της ξέφυγαν μια-δυο κουβέντες πάνω στο θυμό της -στα social media  πάντως, που δεν έχεις καλύτερο για να το μάθει ο κόσμος όλος- ας το ξανασκεφτούν.

Βαθιά πολιτικοποιημένη η ίδια, έχοντας ωστόσο μείνει για χρόνια στην αφάνεια, προκειμένου να υποστηριχθεί και να προωθηθεί ο μικρός αδερφός, φαίνεται πως έφθασε πια ο καιρός να βγει κι αυτή στο μπαλκόνι (επί του παρόντος μεταφορικά, αλλά φρονώ και κυριολεκτικά, όταν έρθει η εποχή).

Είναι σαφές, άλλωστε, ότι καθώς το καράβι κάνει νερά, από κάπου πρέπει να πιαστεί κι ο καπετάνιος για να μη βουλιάξει μαζί του. Και τι πιο γερό από την οικογένεια. Να μπαίνει μπροστά και να εξολοθρεύει τους εχθρούς, να βάζει σε τάξη τους απείθαρχους, να λέει ό,τι ο αρχηγός κωλύεται να πει. Το alter ego του προέδρου δηλαδή, που μπορεί να κάνει το ένα βήμα παραπάνω, να δίνει τον τόνο εκεί που χρειάζεται, να σηκώνει το δάκτυλο και να δείχνει την πόρτα.

Γιατί αν ο Τσίπρας δεν μπορεί να διώξει τον Ευκλείδη, μια χαρά μπορεί να του δώσει ένα μάθημα η αδερφή, στο στυλ παραιτήσου αν δεν συμφωνείς με την κομματική γραμμή, δηλαδή με ό,τι λέει ο αδερφός μου…

Και αν ο Κοντονής έχει το θράσος να μιλάει για σταλινικές αντιλήψεις στην Κουμουνδούρου, η αδερφή και πάλι θα στείλει το μήνυμα στο πρόβατο που ξέκοψε από το κοπάδι, ότι «για όλα υπάρχουν όρια».

Για να έχουν γνώση και όποιοι άλλοι μπορεί να έχουν τάσεις ανταρσίας. Όσο για φωνές «περί οικογενειοκρατίας», που μπορεί να ακουστούν, αυτά είναι μικροαστικά πράγματα… Η κυρία Τσίπρα ήρθε για να μείνει. 

Το ασανσέρ του τρόμου

Μπαίνοντας στο ασανσέρ του τρόμου που δείχνει σταθερά «Επίπεδο 3», από τη μια μεριά κατανοώ τις διαμαρτυρίες  δημιουργών, καλλιτεχνών, παραγωγών και όλων όσοι έχουν σχέση με τον πολιτισμό για την καταστροφή, που έχουν υποστεί, αλλά και για το θολό μέλλον, που ανοίγεται μπροστά τους, δεν μπορώ όμως να μην σκεφτώ και το κοινό.

Εμάς, που θα μπούμε σ’ ένα θέατρο, έναν κινηματογράφο, θα πάμε σε μια συναυλία.  Ένα παζάρι γινόταν όλες αυτές τις μέρες με τις υγειονομικές αρχές  -γιατί ν’ ανοίξουμε με 30% πληρότητα κι όχι με 50%, γιατί να έχουμε ανώτατο αριθμό θεατών και να μη βάζουμε όσους θέλουμε κλπ- με γνώμονα πάντα, από τη μεριά των παραγωγών και αιθουσαρχών, την βιωσιμότητα κάθε επιχείρησης.

Θεμιτό ασφαλώς, ο πολιτισμός πρέπει να κινηθεί και μαζί να επιβιώσουν και οι άνθρωποί του, αλλά όλη αυτή η ιστορία με τις πιέσεις, που άλλοτε εισακούονται και άλλοτε όχι, με τα ποσοστά που ανεβοκατεβαίνουν, με τη ζυγαριά που πότε γέρνει από εδώ, πότε από εκεί και με τις συγκρίσεις «γιατί αυτοί και όχι εμείς» απορώ πώς δεν το έχουν καταλάβει ακόμη ότι προκαλεί τη δυσφορία και την επιφυλακτικότητα του κόσμου.

Γιατί ο περιορισμός του αριθμού των θεατών, για παράδειγμα σε ένα θέατρο, ασφαλώς και έχει συνέπεια στις εισπράξεις του, η απευκταία πιθανότητα όμως ενός κρούσματος θα σημαίνει την ολοσχερή καταστροφή του. Μάντεις κακών, ας μη γίνουμε αλλά μια επιπολαιότητα τη βλέπω.

Πολύ απλά λοιπόν: Σεβασμός στον κόσμο. Δώστε εχέγγυα, ότι τα μέτρα είναι τέτοια, που να μη φοβόμαστε να έρθουμε.

Ποιος διαβάλλει το ΜΙΕΤ;

 Αν ένας οργανισμός κρίνεται από το έργο του, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας, γνωστό σε όλο τον πνευματικό και ακαδημαϊκό χώρο της Ελλάδας ως ΜΙΕΤ είναι απόλυτα επιτυχημένο.

Σπουδαίες εκδόσεις, που δεν μπορεί να κάνει κανένα άλλο ίδρυμα, συλλογή έργων τέχνης, υποτροφίες, βραβεία, πολιτιστικές εκδηλώσεις υψηλού επιπέδου, διαχείριση μεγάλων αρχείων, όπως του περίφημου Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (ΕΛΙΑ) με τα 1.400 αρχειακά ντοκουμέντα, βιβλιοθήκη και ψηφιοποιημένες συλλογές,  το Ιστορικό και Παλαιογραφικό Αρχείο, το Αρχείο Χαρτογραφίας του Ελληνικού Χώρου, ακόμη το Κληροδότημα Αλέξη Μινωτή και μια σειρά άλλες δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένων των δύο βιβλιοπωλείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Μια μεγάλη προσφορά στα ελληνικά γράμματα και τον πολιτισμό εδώ και μισό αιώνα. 

Και τότε, γιατί να έχει ξεσπάσει κρίση και γιατί να έχει παραιτηθεί όλο το Διοικητικό του Συμβούλιο;

Αλλά αντιστρέφω την ερώτηση: Γιατί να μην παραιτηθούν;

Αν οι καιροί έχουν αλλάξει κι αν αυτού του είδους τα ιδρύματα θεωρούνται πλέον πολυτέλειες, ώστε να πρέπει να περιορίζονται ή -το χειρότερο- να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας τους επί το λαϊκότερο με σκοπό την επιζητούμενη πλέον, κερδοφορία, πώς μπορεί να μην υπάρξει διαμαρτυρία.

Οι πληροφορίες θέλουν την γραμμή επικοινωνίας μεταξύ του ιδρύματος και της διοίκησης της Τράπεζας κομμένη εδώ και καιρό.

Και το παρασκήνιο μιλάει για ένα αρνητικό κλίμα που καλλιεργήθηκε «τεχνηέντως» τα δύο τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα το τελευταίο εξάμηνο, όταν η απαξίωση του έργου του ΜΙΕΤ και βεβαίως των ανθρώπων του έλαβε διαστάσεις σύγκρουσης.

Οι υπογραφές ανθρώπων του πνεύματος, πανεπιστημιακών δασκάλων και άλλων που συγκεντρώνονται και αυτή την ώρα για τη υποστήριξη του διευθυντή του ΜΙΕΤ κ. Διονύση Καψάλη, λένε πολλά.