Από το 2003, όταν άρχισε να κερδίζει την δημοσιότητα, ο Ερντογάν δεν έχει ποτέ υποχωρήσει. Και δεν έχει ποτέ δείξει ανακολουθία ανάμεσα στα λόγια του και τις πράξεις του. Αυτό είναι που θα πρέπει να ανησυχεί την χώρα μας.

Όπως, π.χ. η Ρωσία και το Ιράν, η Τουρκία είναι πλέον μία αναθεωρητική δύναμη. Διαθέτει πολεμική βιομηχανία και αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις με εμπειρία σε τοπικές συγκρούσεις. Έχει προηγμένο εξοπλισμό και τεχνολογία. 

Οι εμπορικές σχέσεις της είναι εκτεταμένες. Η γεωργία της ισχυρή. Το έδαφός της μεγάλο. Ο πληθυσμός της επίσης. Το κυριότερο; Έχει παράδοση και –τώρα πλέον—όραμα.

Μπορεί να μην μας αρέσει. Να το χλευάζουμε. Είναι, όμως, λάθος να την το λάβουμε υπόψη μας.

Πολλοί επαφίενται στην κατάρρευση της τουρκικής οικονομίας. Είναι λάθος. Το εκδοτικό προνόμιό της παραμένει ανέπαφο και ο πληθωρισμός μπορεί ως ένα βαθμό να ελεγχθεί διοικητικά. 

Υπάρχουν, εξάλλου, σύμμαχοι έτοιμοι να προσφέρουν «πλάτη». Το είδαμε. Δέκα δισεκατομμύρια ήταν η φιλική βοήθεια. Είναι σίγουρο, δε, πως οι πολιτικές εξελίξεις δεν θα εμποδίζουν το ΔΝΤ να προσφέρει την  βοήθεια του –εφόσον του ζητηθεί. 

Οι Γάλλοι, που κατανοούν την ιστορική ροή, τοποθετούν τον Ερντογάν στο ίδιο πολιτικό πλαίσιο με τον Χίτλερ.

Ο Jacques Attali δήλωσε πρόσφατα ότι πρέπει «να ακούμε τι λέει η Τουρκία, να τα παίρνουμε στα σοβαρά και να είμαστε έτοιμοι να πράξουμε με όλα τα μέσα. Αν οι προκάτοχοι μας είχαν πάρει στα σοβαρά τις ομιλίες του Χίτλερ από το 1933 μέχρι το 1936 θα είχαν εμποδίσει αυτό το τέρας να συσσωρεύσει τα μέσα που του επέτρεψαν να κάνει όσα έκανε».

Η Τουρκία σήμερα αμφισβητεί όχι μόνο την Συνθήκη της Λωζάννης αλλά και αυτήν του Παρισιού που έδωσε τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα – μετά την ήττα της Ιταλίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η Τουρκία είχε παραμείνει ουδέτερη – οπότε δεν είχε λόγο και δικαίωμα εμπλοκής. 

Ο Ερντογάν ονειρεύεται την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Βλέπει την Τουρκία ως μία Ισλαμική δύναμη, με ισχυρή επιρροή στην Μέση Ανατολή και στην Αραβία. 

Η Ευρώπη δεν τον ενδιαφέρει πλέον – αναγνωρίζει, εξάλλου, ότι στην χώρα του οι δημοκρατικοί θεσμοί έχουν υποστεί απαράδεκτη για την Ε.Ε. υποβάθμιση. 

Το βλέμμα του είναι στραμμένο στην Ανατολή και η πλάτη του στην Δύση. Όσο για το ΝΑΤΟ, το έχει ήδη «εγκαταλείψει» με την αγορά των S300. 

Η χώρα μας οφείλει να αναγνωρίσει τα νέα αυτά δεδομένα. Οφείλει, επίσης, να αναγνωρίσει το νέο γεωπολιτικό ρόλο που της δίνει η πολιτική Ερντογάν. Στους επόμενους μήνες, στα επόμενα χρόνια αυτό μπορεί να αποδειχθεί το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της.