Σε ιδιαίτερα φορτισμένη συγκινησιακά ατμόσφαιρα έγιναν το μεσημέρι από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου τα αποκαλυπτήρια της πλακέτας του Δήμου Αθηναίων, εξ ονόματος της Ελληνικής Δημοκρατίας, προς τιμήν της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, του Επαμεινώνδα Τσάκαλη και της Παρασκευής Ζούλια που έχασαν την ζωή τους στην τραγωδία της Marfin τον Μάιο του 2010.

Στην τελετή, μπροστά από το κτίριο που στεγάζονταν τα γραφεία της Marfin, παρέστησαν ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο πρόεδρος της Βουλής Κωνσταντίνος Τασούλας, η πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής Φωφη Γεννηματά, ο αντιπρόεδρος της Ελληνικής Λύσης Βασίλης Βιλιάρδος αλλά και οι οικογένειες και συνάδελφοι των τριών θυμάτων.

Ο δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης ανοίγοντας την λιτή και σύντομη τελετή έστειλε ηχηρό μήνυμα ενάντια στο μίσος και την βία απ΄όπου κι αν προέρχεται ενώ ζήτησε συγνώμη από τις οικογένειες των τριών θυμάτων γιατί η εκδήλωση αυτή καθυστέρησε πολλά χρόνια αλλά και επειδή οι δολοφόνοι τριών νέων ανθρώπων ανάμεσα στους οποίους και μία εγκυμονούσα μητέρα κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι.

Ακολουθούν σημεία της ομιλίας του δημάρχου Αθηναίων πριν από τα αποκαλυπτήρια της πλακέτας που τοποθετήθηκε με βάση απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας που είχε ληφθεί από το 2010.

«Εξοχότατη κυρία Πρόεδρε της Δημοκρατίας, αποτελεί μεγάλη τιμή για εμάς, η παρουσία σας σήμερα εδώ, σε αυτή τη σεμνή αλλά εξαιρετικά σημαντική συμβολική στιγμή. Κύριε Πρωθυπουργέ, κύριε Πρόεδρε της Βουλής, κυρία Πρόεδρε του Κινήματος Αλλαγής, κύριοι εκπρόσωποι των κομμάτων, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που ανταποκριθήκατε στην ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας για εθνική ομοψυχία και εθνική ενότητα.

Επιτρέψτε μου σήμερα να απευθυνθώ στις οικογένειες των τριών αδικοχαμένων συνανθρώπων μας. Της εγκυμονούσας Αγγελικής, της Παρασκευής και του Επαμεινώνδα.

Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο που είστε σήμερα όλοι εδώ. Το ξέρω γιατί το έχω ζήσει, το ξέρω γιατί το έχω βιώσει. Κάθε τέτοια στιγμή, όσο τιμητική κι αν είναι, αναμοχλεύει συναισθήματα. Πικρά συναισθήματα. Γιατί η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κάποιες απώλειες με τις οποίες δεν μπορούμε ποτέ να μάθουμε να ζούμε. Δεν μπορούμε ποτέ να τις ξεπεράσουμε. Και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν λόγια, τα λόγια είναι πολύ φτωχά και καμία επιγραφή, κανένα μνημείο δεν μπορεί να φέρει πίσω τους αγαπημένους σας. Και ξέρω ακόμα ότι τίποτα δεν υποκαθιστά μία αγκαλιά ή ένα φιλί.

Όμως αυτό που γίνεται σήμερα είναι πάρα πολύ σημαντικό. Και θέλω να με πιστέψετε όταν σας λέω ότι η ζωή πάντα κερδίζει. Η ζωή πάντα νικάει. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Γιατί αυτό που γίνεται σήμερα έχει πολλαπλή σημασία.

Θα ήθελα πρώτα απ’ όλα διερμηνεύοντας τα συναισθήματα όλων των Αθηναίων, να σας ζητήσω μια πάρα πολύ μεγάλη συγγνώμη. Μία πάρα πολύ μεγάλη συγγνώμη, γιατί αυτό που κάνουμε τώρα που είναι το ελάχιστο και το αυτονόητο, έπρεπε να το έχουμε κάνει εδώ και πολλά χρόνια. Θέλω επίσης ως δήμαρχος της πόλης που γέννησε την Δημοκρατία, να σας ζητήσω μία πάρα πολύ μεγάλη συγγνώμη, γιατί οι άνθρωποι σας δεν έχουν δικαιωθεί. Γιατί οι δολοφόνοι τους- τι ντροπή- εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Όμως αυτό που γίνεται σήμερα είναι σημαντικό και για έναν ακόμα λόγο. Γιατί σήμερα όλοι μαζί -η Ελληνική Πολιτεία- ανοίγουμε έναν άλλο δρόμο. Έναν δρόμο μακριά από τη διχόνοια και την εχθροπάθεια. Έναν δρόμο μακριά από το “εμείς ή εσείς” ή ακόμα χειρότερα από το ‘εμείς ή κάνεις’. Έναν δρόμο που μπορούμε να τον περπατήσουμε όλοι μαζί, αρκεί να βάλουμε πλάτη. Και όλοι μαζί να ανεβάσουμε τη Δημοκρατία μας λίγο ψηλότερα.

Η δολερή διχόνοια, όπως λέει ο εθνικός ποιητής, ο Διονύσιος Σολωμός, δεν είναι σύμφυτη με την ιστορία, την παράδοση και το ήθος των Ελλήνων. Ατράνταχτη απόδειξη ότι έχουμε επιβιώσει ανά τους αιώνες. Και ναι, προφανώς υπάρχουν διαφορές, πολιτικές και ιδεολογικές. Είναι θεμιτές, είναι και αναγκαίες. Αλλά επειδή διαφωνούμε δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε. Ποιο είναι λοιπόν το μήνυμα σήμερα; Είναι ένα μήνυμα ηχηρό, ένα μήνυμα ενάντια στο μίσος, ένα μήνυμα ενάντια στη βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Χωρίς συμψηφισμούς, χωρίς αστερίσκους, χωρίς “ναι μεν αλλά”. Είναι ένα μήνυμα σεβασμού στη μνήμη, με νηφαλιότητα, με σταθερότητα. Είναι το ‘ποτέ ξανά’.»