Δύο χώρες από μόνες τους, η Κίνα και οι ΗΠΑ, ευθύνονται για περισσότερο από το 40% των παγκόσμιων εκπομπών CO2.

Με τα επίπεδα του CO2 ακόμη σε άνοδο, η δυνατότητα παρακολούθησης των παγκόσμιων κέντρων εκπομπής ρύπων είναι όλο και πιο σημαντική από ποτέ. Πριν από τη βιομηχανική επανάσταση, τα επίπεδα ατμοσφαιρικού CO2 ήταν περίπου 280 μέρη ανά εκατομμύριο (ppm). Έως το 2013, το επίπεδο αυτό είχε ξεπεράσει για πρώτη φορά το ορόσημο των 400 ppm.

Την 3η Ιουνίου 2019 ήταν 414,40 ppm.

Υπάρχουν τεράστιες ανισότητες μεταξύ των κορυφαίων 15 χωρών που παράγουν εκπομπές CO2 στον κόσμο. Η Κίνα δημιουργεί σχεδόν διπλάσιες εκπομπές από τις ΗΠΑ που βρίσκονται στη δεύτερη θέση, που με τη σειρά τους είναι υπεύθυνες για περισσότερο από το διπλάσιο των επιπέδων της τρίτης Ινδίας.

Συνολικά, οι 15 πρώτες χώρες της λίστας παράγουν το 72% των εκπομπών CO2. Οι υπόλοιπες 180 χώρες του κόσμου παράγουν σχεδόν το 28% του παγκόσμιου συνόλου – κοντά στο ποσοστό που παράγει η Κίνα από μόνη της.

Φυσικά, η συγκέντρωση των εκπομπών ανά χώρα είναι ένας μόνο τρόπος για την εκτίμηση του προβλήματος και την επεξεργασία του τρόπου αντιμετώπισης. Τα στοιχεία για τις κατά κεφαλήν εκπομπές λένε μια διαφορετική ιστορία.

Εδώ, η Κίνα δεν είναι καν μέσα στις πρώτες 20. Το κατά κεφαλήν νούμερο 1 πηγαίνει στο Κατάρ, με τα κράτη του Κόλπου να κατέχουν 3 από τις 4 πρώτες θέσεις. Οι ΗΠΑ κατατάσσονται στην 8η θέση, πίσω από την Αυστραλία που είναι 7η.

Η εξέταση των κατά κεφαλήν στοιχείων αντί των συνολικών εθνικών επιπέδων θα μπορούσε να φέρει την πραγματικότητα της κλιματικής κρίσης πιο κοντά στους πολίτες ατομικά. Για παράδειγμα, ένα άτομο μπορεί να αισθάνεται ότι η απόφασή του να χρησιμοποιεί λιγότερο ρυπογόνες μορφές μεταφοράς είναι άσκοπη σε σύγκριση με τα κολοσσιαία κινεζικά και αμερικανικά στοιχεία εκπομπών CO2.

Αλλά όταν βλέπει κανείς τον τρόπο με τον οποίο το μέγεθος του πληθυσμού μεταβάλλει την κατάταξη και το πού εμφανίζεται η χώρα του, αυτό μπορεί να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να διακρίνουν μια σχέση μεταξύ των ενεργειών τους και των αποτελεσμάτων που μπορούν να παράξουν.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο world economic forum.org και συγγραφέας είναι o Sean Fleming