Κάθε σχέση μεταξύ κρατών, αλλά και γενικά κάθε πολιτική σχέση, έχει μία και μοναδική βάση: το συμφέρον. Όχι τον έρωτα. Όχι δηλαδή τον θαυμασμό των φιλελλήνων για τους αρχαίους ημών προγόνους. Το συμφέρον! Το οποίο, όμως, μπορεί να είναι και κοινό. Δεν σημαίνει πως όταν κερδίζει ο ένας πρέπει οπωσδήποτε να χάνει ο άλλος. Win-Win το λεν αυτό στο χωριό μου και είναι η βάση της παγκόσμιας εξωτερικής πολιτικής, από καταβολής κόσμου.

Μπήκαμε στην τότε ΕΟΚ γιατί μας συνέφερε: οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά, γεωστρατηγικά. Πήραμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση πολλά. Μόνο οι καθαρές εισροές, δηλαδή χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων που τα άλλα κράτη – μέλη δώρισαν στην Ελλάδα μέσω προγραμμάτων στήριξης μέχρι το 2020, προσεγγίζουν σε σημερινές τιμές, τα 200 δισ. ευρώ. Πολύ πιο πάνω από ένα ΑΕΠ! Φυσικά δεν μας τα δώρισαν για να αγοράσουμε Cayenne, αλλά για να φτιάξουμε υποδομές: δρόμους, σιδηρόδρομο, λιμάνια, δίκτυα επικοινωνίας, κτηματολόγιο, μηχανοργάνωση στο Δημόσιο, νοσοκομεία μέχρι και παιδικούς σταθμούς.

Από το 1981 το ύψος των καθαρών μεταβιβάσεων, αυτών που εισπράττουμε, αφού αφαιρέσουμε τις εισφορές μας στον κοινοτικό προϋπολογισμό, αυξάνεται συνεχώς και, από το 1,3 δισ. ευρώ του 1983, φτάσαμε τα 3 δισ. το 1990 και τα 5,5 δισ. ευρώ το 2000, περισσότερα από κάθε άλλη χώρα μέλος της ΕΕ. Το 2008 οι κοινοτικές μεταβιβάσεις έκαναν ρεκόρ με 8,5 δισ. ευρώ, για να υποχωρήσουν στα 6,2 δισ. ευρώ το 2015, όταν, προκειμένου να μην χαθούν πόροι από το ΕΣΠΑ συμφωνήθηκε η εκταμίευση του συνόλου των κοινοτικών πόρων με μηδενισμό της εθνικής συμμετοχής.

Όμως όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπέγραφε την συμφωνία εισόδου της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ των 9, δεν είχε στο μυαλό του τις ταμειακές εισροές, αλλά την ευκαιρία που θα είχαμε να αποκτήσουμε δομές και κουλτούρα δυτικού κράτους κάνοντας παρέα με τα οργανωμένα κράτη της Ευρώπης. «Θα ρίξω τους Έλληνες στη θάλασσα με τη βεβαιότητα ότι, για να μην πνιγούν, θα μάθουν να κολυμπούν» είχε πει τότε. Πόσο λάθος έκανε! Δεν μάθαμε να κολυμπάμε, πνιγήκαμε και λίγο έλειψε να πνίξουμε και τους διασώστες. Να θυμηθούμε ότι η ένταξη της Ελλάδας είναι η μοναδική που έγινε με αποκλειστικά πολιτικά κριτήρια παρά την αρνητική γνωμοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και την αρνητική διάθεση των περισσοτέρων ευρωπαίων ηγετών, την οποία έκαμψε προσωπικά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με αμέτρητες επιστολές και περισσότερα από 40 ταξίδια του στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

«Για να μπει η Ελλάδα στην Ευρώπη, θα πρέπει να περάσει πάνω από το πτώμα μου…» είχε πει ο Χέλμουτ Σμιτ, τότε καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας, μιλώντας σε συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Έκανε όμως στροφή 180 μοιρών όταν συναντήθηκε με τον Καραμανλή για να εξομολογηθεί αργότερα: «Τι νομίζετε; Ότι μπήκατε εσείς οι Έλληνες στην Ευρώπη; Ο Καραμανλής μπήκε. Όταν τον είδα για πρώτη φορά, μου έκανε βαθιά εντύπωση πόσο Ευρωπαίος ήταν. Και είπα μέσα μου: Αξίζει να τον στηρίξω, διότι είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να κάνει τους Έλληνες Ευρωπαίους».

Γιατί όμως, παρά την θετική ατμόσφαιρα της υποδοχής και τον πακτωλό των χρημάτων που επακολούθησε, αυτή η σχέση δεν στέριωσε;

Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται ότι το ΠΑΣΟΚ που τότε ήταν αξιωματική αντιπολίτευση αντιδρούσε λυσσαλέα στην ένταξή μας («ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο») και αποφάσισε να απουσιάσει όχι μόνο από τη συζήτηση στη Βουλή για την επικύρωση της συνθήκης ένταξης, αλλά και από την επίσημη τελετή υπογραφής της στο Ζάππειο, παρά την παρουσία πρωθυπουργών των κρατών-μελών, που είχαν έρθει στην Ελλάδα για να την τιμήσουν. Έκτοτε ο αντιευρωπαϊσμός  σε διάφορες παραλλαγές έγινε το κυρίαρχο πολιτικό ρεύμα που εκπαίδευσε τους Έλληνες στο να βλέπουν την Ευρώπη ως την αγελάδα που θα αρμέγουμε μόνιμα ή την πλούσια θεία που είναι υποχρεωμένη να μας χαρτζιλικώνει και της βάζουμε τις φωνές όταν δεν το κάνει. Όχι ως ένα σύνολο, στο οποίο είμαστε οργανικά ενταγμένοι και εμείς, και έχουμε υποχρεώσεις και εμείς.

Ας δούμε ένα παράδειγμα. Το κοινό ευρωπαϊκό αμυντικό δόγμα και ο κοινός στρατός εμάς μας συμφέρει, έτσι δεν είναι; Αν ισχύσει, τα σύνορά μας τα εγγυάται η Ευρωπαϊκή Ένωση και η απειλή από Ανατολικά φαίνεται λιγότερο επίφοβη. Ο Ολλανδός όμως αισθάνεται απειλή μόνο από τις καταιγίδες του Ατλαντικού! Γιατί να ’ρθεί να σκοτωθεί στην Ελλάδα υπερασπίζοντάς την από μια τουρκική επίθεση;

Τι προσφέρει η Ελλάδα στον Ολλανδό ψηφοφόρο, ως αντιστάθμισμα για την αύξηση των αμυντικών δαπανών της Ολλανδίας, δηλαδή την αύξηση της φορολόγησής του, ή ακόμα περισσότερο για την πιθανότητα η μάνα του Ολλανδού να παραλάβει ένα φέρετρο από το Καστελλόριζο; Αν αυτό το ερώτημα σας το έκανε ένας Ολλανδός ευρωσκεπτικιστής, τι θα απαντούσατε; Ας επεκτείνουμε το ερώτημα: τι έχει προσφέρει η χώρα μας στην κοινή ευρωπαϊκή ιδέα, 40 χρόνια τώρα; Ένα διαχρονικό αντιευρωπαϊκό go back: κόκκινο, πράσινο, μπλε, και μαύρο. Go back Ευρώπη, αλλά άσε πρώτα τα λεφτά σου εδώ, γιατί έχουμε πολλούς Καρανίκες να διορίσουμε ακόμα: κόκκινους, πράσινους, μπλε και μαύρους.

Για να πάρεις πρέπει και να δώσεις. Για να έχεις κύρος στην παρέα, θα πρέπει να συμβάλλεις στον κοινό στόχο. Δεν ξέρω πόσο έχουμε συνειδητοποιήσει ότι σήμερα το σύνολο των μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης βλεπουν τη χώρα μας ως έναν παρία, έναν παρακμιακό ζήτουλα, που ούτε μπορεί ούτε θέλει να εκσυγχρονισθεί και πάσχει από χρόνιο σύνδρομο ασυντόνιστων χεριών: το ένα χέρι απλωμένο με τη χούφτα ανοιχτή παρακλητικά για ελεημοσύνη και το άλλο με υψωμένη γροθιά να καταριέται και να απειλεί. Του δάνεισαν, του ξαναδάνεισαν, του ματαξαναδάνεισαν και βλέποντας ότι είναι χαμένη υπόθεση σηκώθηκαν κι έφυγαν αφήνοντας και καμμιά εικοσαριά δις πουρμπουάρ νάχουμε να πορευόμαστε πριν μας ξαναζυγίσουν οι αγορές και μας βρουν ελλιποβαρείς σε παραγωγικότητα και υπέρβαρους σε δημόσιες δαπάνες. Το περιέγραψε διπλωματικά η Λαγκάρντ στο Eurogroup του Ιουνίου του 2018: « Δεν υπάρχει αμφιβολία κατά την γνώμη μας ότι η Ελλάδα θα είναι σε θέση να έχει πρόσβαση στις αγορές. Μεσοπρόθεσμα τα συμφωνηθέντα μέτρα θα διασφαλίσουν ότι το ελληνικό χρέος θα παραμείνει βιώσιμο. Σε ό,τι αφορά όμως στο απώτερο διάστημα, έχουμε πολλές επιφυλάξεις». Τι απαντήσαμε εμείς στις πολλές επιφυλάξεις; Τίποτα.

Κι επειδή το «Αντί» γενικά πουλάει στην Ελλάδα, τα περισσότερα κόμματα υιοθέτησαν τον αντιευρωπαϊσμό για ψηφοθηρικούς λόγους. Αν γκουγκλάρετε τη λέξη «Ευρωπαίοι τοκογλύφοι», θα βρείτε 262.000 αποτελέσματα. Άλλα τόσα θα βρείτε γκουγκλάροντας τη φράση «εκβιασμός των δανειστών». Μισό εκατομμύριο αποδείξεις του τραγικά χαμηλού επιπέδου νοημοσύνης που έχει ο σοφός λαός – αλλά και οι ταγοί του. Ή του υψηλού επιπέδου απάτης που έχουν οι ταγοί του. Αν αυτή η άποψη σάς φαίνεται υπερβολική, απλώς σκεφθείτε: σε ποια ηλικία κάποιος καταλαβαίνει ότι το 4 ή το 7 είναι μεγαλύτερα από το ένα; Τριών ετών, μπορεί και νωρίτερα. Άρα ποιο είναι το επίπεδο νοημοσύνης όσων καταγγέλλουν ως τοκογλυφικούς τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης, που μας δάνεισαν ένα τερατώδες ποσό, το μεγαλύτερο στην παγκόσμια ιστορία με επιτόκιο μικρότερο από 1%, ενώ όταν οι αγορές μας δάνειζαν με 7,1% (αυτό ήταν το μεσοσταθμικό επιτόκιο όταν μπήκαμε στο ευρώ) και 4,6% (αυτό ήταν το μεσοσταθμικό επιτόκιο όταν ξεκίνησε η κρίση) καμαρώναμε για την πιστοληπτική μας ικανότητα;

Τι σόι εκβιαστής είναι κάποιος που ΕΣΥ εκλιπαρείς για δανεικά, γιατί κανένας άλλος δεν σου δανείζει, και το μόνο που σου ζητάει είναι να μην συνεχίσεις να ξοδεύεις πάνω από τις δυνατότητες σου;

Όσοι, ελάχιστοι, υποστηρίζαμε τότε πως δεν μπορείς να ζητάς δανεικά εσαεί, διατυμπανίζοντας ότι δεν θα τα επιστρέψεις, ήμασταν «Γερμανοτσολιάδες». Όμως τα 80 δισ. του πρώτου μνημονίου δεν μας τα έδωσε μόνο η Γερμανία. Η Γερμανία έδωσε τα 22,3 δισ. Μας δάνεισαν 15 χώρες! Ανάμεσά τους η Κύπρος, η Μάλτα, η Σλοβενία – κράτη που δανείζονταν από τις αγορές με μεγαλύτερο επιτόκιο από αυτό που δάνειζαν εμάς. Δηλαδή και έχαναν στηρίζοντάς μας και τους βρίζαμε ως τοκογλύφους!

Δεν έχω επιχείρημα, έλεγε, η τότε πρωθυπουργός της Σλοβακίας Ιβέτα Ραντιτσόβα να πείσω τους πολίτες της χώρας μου, που μεταρρύθμισαν μια σοβιετικού τύπου οικονομία χωρίς καμμία εξωτερική βοήθεια και έχουν (τo 2010) κατώτατο μισθό 308 ευρώ, και μέση σύνταξη (μετά τα 67) 337 ευρώ, να βάλουν βαθειά το χέρι στην τσέπη και να δώσουν 817 εκατομμύρια ευρώ -τόσο ήταν το κοστουμάκι για τη Σλοβακία- για να στηρίξουν τον 50άρη Έλληνα συνταξιούχο κάποιας ΔΕΚΟ των 4.000 ευρώ! Εσείς τι επιχείρημα θα βρίσκατε; Να θυμίσω ότι η κυβέρνηση της Σλοβακίας έπεσε το 2011, όταν ζήτησε από τη Βουλή να εγκρίνει την επέκταση των αρμοδιοτήτων του EFSF, του οργάνου διαχείρισης χρηματοπιστωτικών κρίσεων.

Αν εκπροσωπούσατε τη χώρα σε ένα Eurogroup με ποιο επιχείρημα θα υποστηρίζατε το ότι ακόμα και σήμερα δίνουμε σε 366.000 συνταξιούχους συντάξεις από 1500 έως και πάνω απο 5000 ευρώ, με κάποιους από αυτούς να παίρνουν έως και 10 συντάξεις ο ένας, σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου Εργασίας; Τα οποία, μάλιστα, η Τρόικα υποχρέωσε να δημοσιοποιούνται. Μέχρι την πρώτη ανάρτηση των πινάκων τον Ιούνιο του 2013, δεν βλέπαμε αλλά και δεν ξέραμε τι πληρώνουμε. Στην πιο πρόσφατη αναρτημένη έκθεση, του Δεκεμβρίου του 2018, 613 συνταξιούχοι περιγράφονται ως… απροσδορίστου ηλικίας, αριθμός που, λίγο πάνω, λίγο κάτω, εμφανίζεται κάθε μήνα. Θα ήταν χαριτωμένη λεπτομέρεια των greek statistics αν δεν ήταν η τραγική απόδειξη ότι ολόκληρο κράτος δεν έχει την ικανότητα ή δεν μπαίνει στον κόπο να να ενημερωθεί για το στοιχείο που είναι προϋπόθεση για τη χορήγηση σύνταξης!

Δεν είναι, λοιπόν, ευθύνη της ΕΕ η κρατική σπατάλη, το πελατειακό κράτος, η ψηφοθηρία, η θεσμική ανομία, η ανυπαρξία θεσμών, η λιμνάζουσα Δικαιοσύνη και η μεταμόρφωσή της σε υποχείριο της εκάστοτε κυβέρνησης, η διάλυση της Παιδείας, το απαρχαιωμένο, ανίκανο, σαδιστικό, υπερδιογκωμένο, σφραγιδοχαρτοβασίλειο που ονομάζουμε Ελληνικό Δημόσιο. Είναι δικές μας κατασκευές αυτά.

Δισεκατομμύρια ευρώ δόθηκαν από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο για τον εκσυγχρονισμό του Δημοσίου για την εφαρμογή Πληροφορικής, για την εκπαίδευση και την απασχόληση εργαζομένων. Τα περισσότερα από αυτά σπαταλήθηκαν σε ανεπαρκείς δομές, σε αγορά υπερκοστολογημένων υπολογιστών που έμειναν στα κουτιά τους και σάπιζαν στις αποθήκες, σε σεμινάρια μαϊμούδες, σε αντιπαραγωγικές επενδύσεις. Ευρωπαϊκή έρευνα του 2009 απέδειξε ότι 1 χλμ. αυτοκινητοδρόμου στη χώρα μας που πληρώνεται από ευρωπαϊκά κονδύλια κοστίζει όσο 7 χλμ. αντίστοιχου δρόμου στην Ισπανία ή στην Πορτογαλία.

Παρά τα πακέτα Ντελόρ, Σαντέρ, ΜΟΠ, ΕΣΠΑ που έρχονται στη χώρα επί 4 δεκαετίες, η Ελλάδα κατρακυλάει συνεχώς στον παγκόσμιο πίνακα ανταγωνιστικότητας. Τα χρήματα της ΕΕ ανέπτυξαν τις «δεξιότητες» του φαύλου συστήματος και το ενδυνάμωσαν εις βάρος των παραγωγικών Ελλήνων. Συγκρίνατε την παραγωγική ικανότητα της Ελλάδας της δεκαετίας 55 – 65 με τη σημερινή. Ήμασταν τότε δεύτεροι στον κόσμο σε ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης. Είμαστε σήμερα στην τελευταία θέση ανάμεσα στις 32 χώρες του ΟΟΣΑ, με τις οποίες συγκρινόμαστε ως προς το επίπεδο ευημερίας, μια χώρα ιδρυματοποιημένων επιδοματούχων και νεαρών συνταξιούχων που για να εξασφαλίσει πόρους φορολογεί μέχρι θανάτου οτιδήποτε παραγωγικό απέμεινε στο τελευταίο σοβιετικό καθεστώς – εξάμβλωμα της Ευρώπης.

Γίναμε τόσο ανίκανοι που ούτε τα λεφτά που μας χαρίζουν δεν καταφέρνουμε να πάρουμε.

Η απορροφητικότητα των κονδυλίων του διαρθρωτικού ταμείου στην Ελλάδα μεταξύ του 2000 και του 2007 ήταν μόλις 58%, όταν ο μέσος όρος των «15» παλαιών μελών της Ένωσης ήταν 75%, με την Ιρλανδία να κατατάσσεται πρώτη με απορροφητικότητα 90%.

Η Ευρώπη παρά τα μεγάλα προβλήματά της -την ισλαμική απειλή, την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, την υπερτροφική κοινοτική γραφειοκρατία, την ελλειμματική ηγεσία, το διογκούμενο ρεύμα ευρωαρνητισμού- θα βρει τον δρόμο της. Είναι πολύ περισσότερα αυτά που πέτυχε από αυτά που δεν πέτυχε.  Και μόνο το ότι οι σημερινοί 70άρηδες είναι η πρώτη γενιά στην ιστορία της ηπείρου μας που δεν γνώρισε πόλεμο, αρκεί.

Εμείς όμως, πού θα είμαστε; Θα φτιάξουμε ποτέ μια σύγχρονη Δημόσια Διοίκηση; Μια απελευθερωμένη από τα δεσμά του κρατισμού, παραγωγική Οικονομία; Πολύ φοβάμαι ότι το μοντέλο του κρατισμού, του κράτους πατερούλη που μοιράζει επιδόματα, εγγυημένα εισοδήματα κοινωνικά μερίσματα και είναι ο φιλάνθρωπος εργοδότης που σε προσλαμβάνει χωρίς να χρειάζεται τις υπηρεσίες σου, για να σου δώσει εισόδημα, έχει εγκατασταθεί για τα καλά στα επιτελεία στρατηγικού σχεδιασμού όλων των κομμάτων, όλων των χρωμάτων. Σε συνδυασμό με τον φόβο του πολιτικού κόστους και τους πελατειακούς μηχανισμούς αγοραπωλησίας ψήφων που ζουν και βασιλεύουν, παρά τα 10 χρόνια κρίσης, είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι θα μας οδηγήσει σε οικονομική, ανθρωπιστική και πολύ πιθανόν εθνική τραγωδία.

Τα κράτη που ξέφυγαν από αυτό το σπιράλ θανάτου εφάρμοσαν φιλελεύθερη πολιτική, ακόμα κι αν έπρεπε να τα σχεδιάσουν όλα εκ του μηδενός, όπως η Εσθονία. Βέβαια είχαν ένα «πλεονέκτημα» που εμείς με την στήριξη της ΕΕ το αποφύγαμε: πείνασαν πραγματικά. Ένιωσαν στο στομάχι τους την παράνοια του σοσιαλισμού που δεν εννοεί να αντιληφθεί πως κάθε ευρώ που μπαίνει σε μια τσέπη ως παροχή, αφαιρείται από μια άλλη (ή και από την ίδια!) ως φόρος. Στην ουρά με δελτίο για να μην λιμοκτονήσουν ήταν οι Εσθονοί το 1991. Τον επόμενο χρόνο κυβέρνησαν φιλελεύθεροι. Κι από 2000 επιχειρήσεις που υπήρχαν στη χώρα το 1992, έφτασαν τις 70.000 επιχειρήσεις το 1994.

Πώς το κατάφεραν; Χρησιμοποιώντας κάτι που στη χώρα μας σπανίζει: τον κοινό νου. Θες να έρθουν επενδύσεις; Διαμόρφωσε φιλικό περιβάλλον για το επιχειρείν! So simple! Xαμηλή φορολογία, απλή και σαφής νομοθεσία, ελευθερία στην αγορά εργασίας, κράτος σε ρόλο επόπτη του οικονομικού παιχνιδιού κι όχι ανταγωνιστής ή δυνάστης των επιχειρήσεων, εφαρμογή πληροφορικής παντού, ιδιωτικοποιήσεις, Δημόσια Διοίκηση, που στην Εσθονία κατάργησε το χαρτί εδώ και 20 χρόνια.

Εμείς, μόλις χθες, επεκτείναμε τη μονιμότητα του Δημοσίου και στον ιδιωτικό τομέα. Το άρθρο 48 του νόμου της δόκτορος Αχτσιόγλου ορίζει τον δικαστή, όχι τον εργοδότη, ως το πρόσωπο που θα κρίνει αν ένας υπάλληλος κάνει για μια δουλειά! Ο δικαστής μπορεί να υποχρεώσει τον εργοδότη να επαναπροσλάβει άτομο που απέλυσε είτε ως ακατάλληλο είτε λόγω συρρίκνωσης του κύκλου εργασιών, καταβάλλοντάς του και εντόκως όλους τους μισθούς των μηνών που μεσολάβησαν από την απόλυση μέχρι την απόφαση του δικαστηρίου! Το άρθρο υπερψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗ.ΣΥ, ΝΔ και ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ (ΚΚΕ & ΧΑ ψήφισαν “παρών” και μόνο το Ποτάμι, προς τιμήν του, ψήφισε ΟΧΙ), αποδεικνύοντας ότι ο κρατισμός είναι το πραγματικό κόμμα εξουσίας, που απλώς αλλάζει ρούχα και στυλ.

Ας μην περιμένουμε από την Ευρώπη να μας μάθει πώς λειτουργεί ο κόσμος, όταν εμείς κλείνουμε ερμητικά τα μάτια για να βυθισθούμε στην ηδονική φαντασίωση της σοσιαλιστικής ουτοπίας.