Ενεργός πολίτης εδώ και πολλές δεκαετίες, ο διακεκριμένος δικηγόρος Γιάννης Μαντζουράνης μιλά στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων για τα πολιτικά πράγματα, αλλά και για άλλα, όπως το Σχέδιο Ποινικού Κώδικα ή την κατάσταση στο Πεδίον του ‘Αρεως. Χωρίς να κρύβει την υποστήριξή του προς τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του, περιγράφει, μέσω του Πρακτορείου, το κυρίαρχο πολιτικό δίλημμα των επικείμενων ευρωεκλογών: «Με όσους μας έβαλαν στα Μνημόνια ή με όσους μας έβγαλαν από τα Μνημόνια. Με όσους επέβαλαν και υπόσχονται διαρκή λιτότητα για τους πολλούς ή με όσους πολέμησαν και θα συνεχίσουν να αντιστέκονται στη λιτότητα για τους πολλούς». Υιοθετώντας και εκείνος τη θεωρία των δύο πόλων, μιλά για τη συγκέντρωση του περασμένου Σαββάτου, στο Γαλάτσι, όπου, όπως αναφέρει, «έδωσαν το παρών πολλά στελέχη και μέλη με μακρά διαδρομή στο ΠA.ΣO.K. και στους άλλους φορείς της Αριστεράς, της Kεντροαριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας, των Οικολογικών Κινημάτων, καθώς και πολλοί αγωνιστές των εργατικών και συνδικαλιστικών αγώνων». Και καταθέτει την άποψή του λέγοντας, «ο Αλ. Τσίπρας είναι ο μόνος πολιτικός, που σήμερα μπορεί να ανασυγκροτήσει τη μεγάλη προοδευτική παράταξη».

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης του δικηγόρου Γιάννη Μαντζουράνη στον Νίκο Παπαδημητρίου για το Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων:

Ερ.: Εσείς, κύριε Μαντζουράνη, τι βλέπετε; Έχει αρχίζει να αλλάζει η καθημερινότητα μετά την έξοδο από τα μνημόνια;

Απ.: Παρά τις προβλέψεις και ενδεχομένως τις προσδοκίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης, η έξοδος από τα μνημόνια είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, που ομολογείται με ρητές ανακοινώσεις και δηλώσεις όλων των επίσημων φορέων της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ, αλλά και σιγά – σιγά γίνεται ορατή στους Έλληνες πολίτες με τα φιλολαϊκά μέτρα, που λαμβάνει η κυβέρνηση χωρίς την προηγούμενη έγκριση των καλούμενων «θεσμών». 

Αλλά πάντοτε σε συνεννόηση μαζί τους, αφού στην πολιτική ουδείς μπορεί να αγνοεί τους συσχετισμούς ισχύος και τις δεσμεύσεις ενός κράτους, που βρέθηκε χειροπόδαρα δεμένο από την άφρονα διαχείριση των προηγούμενων κυβερνήσεων -όχι μόνο πριν το 2009 αλλά και μετέπειτα, όταν υπεγράφοντο και υλοποιούντο τα δύο πρώτα μνημόνια με τις καταστροφικές συνέπειες για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών και τις αναπόφευκτα συνεπαγόμενες υποθήκες για τις κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ. 

Βέβαια η καθημερινότητα των πολιτών δεν μπορεί να αλλάξει ριζικά και άμεσα όχι μόνο γιατί οποιαδήποτε κυβερνητική πολιτική χρειάζεται χρόνο για να υλοποιηθεί και αποδώσει αποτελέσματα, αλλά και γιατί τα βάρη των δεσμεύσεων των προηγούμενων κυβερνήσεων από το 2009 – 2015 είναι δυσβάστακτα και δεν αποτινάζονται από τη μια μέρα στην άλλη.

Ερ.: Να, όμως, που η συγκυρία συμπίπτει με πολλαπλές κάλπες. Ποιο θα είναι το βασικό τους δίλημμα;

Απ.: Πράγματι το 2019 είναι χρονιά πολλών εκλογικών αναμετρήσεων. Κάθε εκλογική αναμέτρηση θέτει τα δικά της διλήμματα, που όμως το ένα επιδρά και συγκαθορίζει το άλλο. 

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές με τη θέσπιση αναλογικού εκλογικού συστήματος διευκολύνονται οι συγκλίσεις και συνακόλουθα αποτρέπεται η όξυνση των αντιθέσεων με λογικό συνεπακόλουθο οι επιλογές των πολιτών να επικεντρώνονται στα προγράμματα αλλά και στα πρόσωπα των υποψηφίων, που μπορεί να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά προβλήματα των τοπικών κοινωνιών.

Στις ευρωεκλογές το δίλημμα σχετίζονται με τα ερωτήματα κατ’ αρχήν αν θέλουμε την ΕΕ και την συνέχιση των διαδικασιών ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και ακολούθως ποια ΕΕ επιθυμούμε. Οι διαχωριστικές γραμμές εδώ είναι ξεκάθαρες. 

Η αντιπαράθεση διεξάγεται μεταξύ των οπαδών της αποδυνάμωσης της ΕΕ, όπου κυριαρχούν ευρωσκεπτικιστές με εμφανείς προτιμήσεις στην ενίσχυση των κρατών – εθνών και στην εξασθένηση των θεσμών της ΕΕ, και των υποστηρικτών της διεύρυνσης και εμβάθυνσης της ΕΕ με υλοποίηση ενοποιητικών πολιτικών σε όλο και περισσότερους τομείς δραστηριοτήτων, όπως λ.χ. ο κρίσιμος για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση τραπεζικός τομέας. 

Σε αυτό το στρατόπεδο υπάρχει μια σαφής διάκριση ανάμεσα στους οπαδούς της οικονομικής λιτότητας υπό τη γερμανική ηγεμονία και καθοδήγηση, που πλήττει τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών και κυρίως στα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου και στους υποστηρικτές της κοινωνικής αλληλεγγύης, που καθιστά το ευρωπαϊκό όραμα ταυτόχρονα οικονομικά παραγωγικό, κοινωνικά αποδοτικό και πολιτικά ελκυστικό για την πλειοψηφία των πολιτών, αφού συνδυάζει την οικονομική ανάπτυξη με την κοινωνική συνοχή, δεν περιθωριοποιεί την μεγάλη μάζα των εργαζομένων, ενσωματώνει τους πρόσφυγες και μετανάστες και έτσι απομειώνει τους παράγοντες αποσταθεροποίησης των ευρωπαϊκών κοινωνιών και απομονώνει τον εξτρεμιστικό εθνικισμό.

Σε τελική ανάλυση τον Μάιο του 2019 στον ευρωπαϊκό πολιτικό στίβο συγκρούονται οι δυνάμεις του εθνικισμού, του ρατσισμού και της συντήρησης και οι δυνάμεις της δημοκρατίας, της προόδου και της αλληλεγγύης με προτάσεις, οι οποίες καθιστούν επίκαιρη τη διάκριση Αριστεράς και Δεξιάς, πλην όμως πρέπει να γίνουν γνωστές και κατανοητές σε όλους τους Έλληνες πολίτες. 

Γιατί η εκλογική αναμέτρηση στις ευρωεκλογές έχει συνδεθεί με τις επικείμενες εθνικές εκλογές με συνέπεια να συγχέονται τα διακυβεύματα αυτών των δύο εκλογικών αναμετρήσεων.

Δυστυχώς τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα έχουν προσδώσει στις ευρωεκλογές χαρακτήρα ψήφου αποδοκιμασίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με μοιραία συνέπεια την απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την πρόκληση και αναπόφευκτο συνεπακόλουθο το δημοψηφισματικό χαρακτήρα των ευρωεκλογών, όπου το κυρίαρχο δίλημμα είναι:

• Με όσους μας έβαλαν στα Μνημόνια ή με όσους μας έβγαλαν από τα Μνημόνια.
• Με όσους επέβαλαν και υπόσχονται διαρκή λιτότητα για τους πολλούς ή με όσους πολέμησαν και θα συνεχίσουν να αντιστέκονται στη λιτότητα για τους πολλούς.

Ερ.: Υπάρχουν, πράγματι, δηλαδή, δύο πολιτικοί πόλοι, κύριε Μαντζουράνη; Με ποιες διαφορές; Και το ΚΙΝΑΛ πού τοποθετείται;

Απ.: Στην Ελλάδα ήδη από τον Μεσοπόλεμο είχαν διαμορφωθεί δύο μεγάλα πολιτικά στρατόπεδα: η Συντηρητική και η Προοδευτική Παράταξη, που στη διαδρομή του χρόνου και σε συνάρτηση με εσωτερικές και διεθνείς εξελίξεις αλλάζουν φυσιογνωμία και χαρακτηριστικά. 

Σήμερα στην ελληνική πολιτική σκηνή υπάρχουν δύο μεγάλοι πόλοι, που εκπροσωπούν διαφορετικά συμφέροντα και ιδέες. 

Στην μια πλευρά του πολιτικού φάσματος βρίσκονται οι δυνάμεις της συντήρησης, που αγκαλιάζουν αντιδραστικά στοιχεία της Ακροδεξιάς και υιοθετούν το νεοφιλελευθερισμό στο πεδίο της οικονομίας και μάλιστα σε ακραίες εκφάνσεις και μορφές του, ενώ στην άλλη πλευρά του λόφου συναντώνται οι δυνάμεις της κοινωνικής προόδου και αλληλεγγύης, που καλύπτουν έναν ευρύτερο κύκλο ανθρώπων της Αριστεράς, της Κεντροαριστεράς, της Οικολογίας, της Σοσιαλδημοκρατίας και του Κέντρου, οι οποίοι προτάσσουν τις αρχές της κοινωνικής ισότητας και αλληλεγγύης και δεν αποδέχονται τον αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση οποιουδήποτε ανθρώπου από το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι.

Εν ολίγοις, στον έναν πόλο ηγείται η Ν.Δ. με τον πορφυρογέννητο Κυριάκο Μητσοτάκη και στον άλλο πόλο ηγεμονεύει ο ΣΥΡΙΖΑ με το χαρισματικό Αλέξη Τσίπρα.

Το ΚΙΝΑΛ είναι ό,τι απέμεινε από το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ μαζί με κάποιες κινήσεις πολιτών και πρόσωπα του ευρύτερου χώρου της κεντροαριστεράς. 

Η σφοδρή και πολλές φορές μονόπλευρη αντιπολίτευση έναντι του ΣΥΡΙΖΑ επιδέχεται πολλαπλές εξηγήσεις που απαιτούν πολλή συζήτηση. 

Με λίγες λέξεις, η στάση της σημερινής ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ είναι βέβαιον ότι δεν απηχεί τις απόψεις της μεγάλης πλειοψηφίας των μελών, των ψηφοφόρων του, οι οποίοι παραδοσιακά ήταν και παραμένουν απέναντι στη Δεξιά με ό,τι αυτή κουβαλά στη πραμάτεια της από το παρελθόν και υπόσχεται για το μέλλον με το σφιχταγκάλιασμά της με την ακροδεξιά και τον σκληρό βαλκανονεοφιλελευθερισμό. 

Ο χώρος, που καλύπτει το ΚΙΝΑΛ, είναι ιδεολογικά όμορος και πολιτικά συγγενής με τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, που πλέον συμπεριλαμβάνει και τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, οι οποίοι για πολλά χρόνια είχαν στοιχηθεί στις γραμμές του ΠΑΣΟΚ. 

Και τα δύο πολιτικά κόμματα απευθύνονται στο ίδιο ακροατήριο πολιτών με αναπόδραστη συνέπεια την όξυνση της πολιτικής σύγκρουσης αυτών, αφού ως γνωστό οι πιο σκληροί πόλεμοι είναι οι εμφύλιοι. 

Παρ’ όλα αυτά, όμως, δεν πρέπει να αποκλεισθεί η συνάντηση των δύο αυτών πολιτικών χώρων στο εγγύς μέλλον, εφόσον δεν τεθεί υπό αμφισβήτηση η ύπαρξη του ΚΙΝΑΛ εξαιτίας μιας ενδεχόμενης συνεργασίας με τη Ν.Δ.

‘Αλλωστε το Σάββατο που μας πέρασε, στην μεγάλη εκδήλωση για την συγκρότηση της Προοδευτικής Δημοκρατικής Συμμαχίας με κεντρικό ομιλητή τον Αλέξη Τσίπρα, έδωσαν το παρών πολλά στελέχη και μέλη με μακρά διαδρομή στο ΠA.ΣO.K. και στους άλλους φορείς της Αριστεράς, της Kεντροαριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας, των Οικολογικών Κινημάτων, καθώς και πολλοί αγωνιστές των εργατικών και συνδικαλιστικών αγώνων. 

Αυτή η παρουσία θα είναι ανολοκλήρωτη εάν δεν εμπλουτιστεί και ενισχυθεί από τη συμμετοχή ολοένα και περισσότερων προσώπων και φορέων που θα καταλήξουν στην επανένωση όλων των πολιτικών δυνάμεων που αυτοπροσδιορίζονται όχι μόνο αρνητικά αλλά και θετικά στην αντίπερα όχθη από τις ιδέες και τις πολιτικές της αντίδρασης, της συντήρησης καθώς και όλων των ακροδεξιών, ναζιστικών, φασιστικών μορφωμάτων, έτσι ώστε να εκφρασθεί και πολιτικά η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία των εργαζόμενων Ελλήνων και να διεκδικήσει πειστικά την νίκη στις κάλπες και τον έλεγχο όλων των κρίσιμων μηχανισμών εξουσίας.

Ερ.: Να αλλάξουμε θέμα; Τις προτάσεις για το νέο Ποινικό Κώδικα πώς τις βλέπετε; Έχουν διατυπωθεί αντιρρήσεις για κάποιες από αυτές…

Απ.: Το σχέδιο Ποινικού Κώδικα γίνεται δεκτό με θετικά σχόλια από τους περισσότερους αρμόδιους επαγγελματικούς και συνδικαλιστικούς φορείς αλλά και την πλειοψηφία των νομικών και ιδίως των ποινικολόγων, χωρίς να λείπουν επικρίσεις για ορισμένες από τις προτεινόμενες ρυθμίσεις. 

Κύριο χαρακτηριστικό του υπό διαβούλευση σχεδίου ΠΚ είναι ο εξορθολογισμός των ποινών με προσαρμογή στη σύγχρονη μορφολογία και τυπολογία του εγκλήματος, εναρμόνιση στο ευρωπαϊκό δικαιοπολιτικό κεκτημένο και τις αντίστοιχες εξελίξεις στην ΕΕ και κυρίως σεβασμό στις συνταγματικά κατοχυρωμένες αρχές του κράτους δικαίου και ειδικότερον της αναλογικότητας. 

Με το νέο ποινολόγιο καθιερώνεται η ειλικρίνεια των ποινών με την πραγματική έκτιση των επιβαλλόμενων ποινών και όχι την επιβολή ονομαστικά αυστηρών ποινών, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα, και γι’ αυτό προβλέπεται ότι ποινές φυλάκισης από 3-5 έτη για πλημμελήματα ούτε αναστέλλονται ούτε μετατρέπονται αλλά εκτίονται στις φυλακές. 

Ο αποκλεισμός της δυνατότητας εξαγοράς της ποινής για πλημμελήματα με πλαίσιο ποινής από 3-5 έτη καθώς και η εισαγωγή του θεσμού της κοινωφελούς εργασίας αποτελούν σοβαρές τομές στο υπάρχον σύστημα ποινών, οι οποίες σχεδόν ομοφώνως επιδοκιμάζονται από το νομικό κόσμο.

Οι επικρίσεις για το ύψος της απειλούμενης ποινής σε εγκλήματα, όπως είναι κατοχή εκρηκτικών υλών και η διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης, καθώς και οι διαφωνίες για τη μη αυτεπάγγελτη ποινική δίωξη ορισμένων εγκλημάτων, όπως λ.χ. η κλοπή, αλλά και για άλλες επιμέρους ρυθμίσεις, που προκαλούν προβληματισμούς, έτυχαν της προσοχής του υπουργού Δικαιοσύνης και πρόκειται να ληφθούν υπόψη κατά την κατάρτιση του τελικού σχεδίου ΠΚ, που θα κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή.

Ερ.: Να ρωτήσω κάτι διαφορετικό; Το γραφείο σας είναι πολύ κοντά στο Πεδίον του ‘Αρεως. Έχει αλλάξει εκεί η κατάσταση;

Απ.: Πράγματι η κατάσταση στο Πεδίον του ‘Αρεως έχει αλλάξει προς το καλύτερο. 

Μετά από τουλάχιστον τρεις δεκαετίες εγκατάλειψης εξαιτίας της αδιαφορίας και αδράνειας όλων των αρμόδιων φορέων της κεντρικής διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, στο μεγαλύτερο πάρκο της Αθήνας γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια τόσον από την Περιφέρεια Αττικής όσον και από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη για την απομάκρυνση των παιδόφιλων, των παιδεραστών, των εμπόρων ναρκωτικών και άλλων εγκληματικών ή παραβατικών ατόμων, την αποκατάσταση των κτιριακών εγκαταστάσεων, των παιδικών χαρών κλπ. καθώς και την αναζωογόνηση του φυτικού κεφαλαίου, έτσι ώστε να αποδοθεί η χρήση του στους πολίτες. 

Ελπίζω να διαφυλαχθούν και συνεχισθούν οι μέχρι τώρα προσπάθειες, που έστω και με καθυστέρηση έγιναν ορατές το 2019. ‘Αλλωστε κάλλιο αργά παρά ποτέ, όπως λέει και ο θυμόσοφος ελληνικός λαός.

Ερ.: Και για το τέλος, ένα προσωπικό ερώτημα: θα είσθε υποψήφιος στις εθνικές εκλογές; Με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Απ.: Είναι γνωστό ότι από το 2016 στηρίζω τον Αλ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του με δημόσιες παρεμβάσεις στα ΜΜΕ. 

Και αυτό, γιατί πιστεύω ότι ο Αλ. Τσίπρας είναι ο μόνος πολιτικός, που σήμερα μπορεί να ανασυγκροτήσει τη μεγάλη προοδευτική παράταξη. 

Αυτή η στήριξη θα συνεχισθεί με κάθε πρόσφορο μέσο και τρόπο. 

Η υποψηφιότητα στις εθνικές εκλογές δεν με απασχολεί και δεν είναι στις προτεραιότητές μου. ‘

Αλλωστε από πολύ νεαρή ηλικία συμμετέχω στα «κοινά» από πολλά μετερίζια, όπως λ.χ. στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, στις κυβερνήσεις Ανδρέα Γ. Παπανδρέου, σε πολιτικές δίκες κλπ. 

Κατά συνέπεια, δεν είναι αναγκαία η υποψηφιότητα στις εθνικές εκλογές για να συνεχίσω να συμμετέχω στη δημόσια ζωή, αφού και μόνον η ιδιότητα του ενεργού πολίτη αρκεί για να μην είναι κάποιος «ιδιώτης» με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου και τη σημασία, που έχει στην αγγλική γλώσσα, όπου “idiot” σημαίνει ηλίθιος.