Φόροι. Είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζονται ζωτικές δημόσιες υπηρεσίες και υποδομές. Από τους δρόμους μέχρι τα νοσοκομεία, από τα σχολεία μέχρι την εθνική άμυνα, η φορολογία παρέχει όλα τα συστατικά μιας συντεταγμένης, σωστά λειτουργούσας κοινωνίας.

Είναι επίσης ένα από τα βασικά προσωπικά οικονομικά στατιστικά στοιχεία στα οποία οι πολίτες τείνουν να δίνουν μεγαλύτερη προσοχή. Μια μικρή αλλαγή στην προσέγγιση της κυβέρνησης εδώ κι εκεί έχει άμεσο αντίκτυπο στο διαθέσιμο εισόδημα των ανθρώπων. Και στην Κίνα, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν συνειδητοποιήσει ιδιαίτερα τη σχέση αυτή.

Αυτό συμβαίνει επειδή τον περασμένο Οκτώβριο η κινεζική κυβέρνηση αύξησε το αφορολόγητο όριο για το μηνιαίο προσωπικό εισόδημα από τα 520 δολάρια στα 745 δολάρια (από τα 3.500 στα 5.000 γιουάν). Μια δεύτερη μεταρρύθμιση του φορολογικού νόμου ήρθε τον Ιανουάριο, η οποία επέτρεψε περαιτέρω φορολογικές ελαφρύνσεις για μια σειρά δαπανών για τα νοικοκυριά, όπως τα σχολικά δίδακτρα, η υγειονομική περίθαλψη και η φροντίδα για τους ηλικιωμένους. Συμπεριέλαβε επίσης ένα στοιχείο μείωσης των τόκων από ενυπόθηκα δάνεια.

Ο καθαρός αντίκτυπος αυτών των αλλαγών ήταν ότι 80 εκατομμύρια άνθρωποι δε χρειάζεται πλέον να πληρώσουν φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων – αυτό είναι περισσότερο από όλον τον πληθυσμό του Ηνωμένου Βασιλείου. Επιπλέον 65 εκατομμύρια άνθρωποι – περίπου ίσοι με τον πληθυσμό της Γαλλίας – πληρώνουν τώρα 70% λιγότερα ως φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων.

Στο θέατρο της παγκόσμιας φορολόγησης, οι σκανδιναβικές χώρες φημίζονται για την επιβολή υψηλών φορολογικών συντελεστών για την πληρωμή δημόσιων υπηρεσιών. Στη Δανία, οι φόροι επί του προσωπικού εισοδήματος ισοδυναμούν με 24,56% του ΑΕΠ – αυτός είναι ο υψηλότερος λόγος φόρου προς ΑΕΠ μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ. Είναι πολύ πιο πάνω από τη δεύτερη Σουηδία (13,14%), τη Φινλανδία (12,63%) και τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ (8,24%).

Η Κίνα, η οποία δεν ανήκει στον ΟΟΣΑ, έχει δει το λόγο των φορολογικών εσόδων προς το ΑΕΠ να αυξάνεται από 10,5% το 1994 σε 20,1% το 2015.

Ο καθορισμός των χωρών που επιβάλλουν τα υψηλότερα ποσοστά ατομικού φόρου απαιτεί λεπτομερή κατανόηση των αποχρώσεων της προσέγγισης κάθε κυβέρνησης σε μια σειρά μεταβλητών παραγόντων. Σε ορισμένες περιπτώσεις, το επιτόκιο που καταβάλλεται από ένα ανύπανδρο άτομο θα διαφέρει από εκείνο που καταβάλλεται από ένα παντρεμένο. Θα υπάρχουν διαφορετικοί συντελεστές αφορολόγητου επιδόματος εισοδήματος και διαφορετικές πρόσθετες φοροελαφρύνσεις, όπως η φορολογική ελάφρυνση των ενυπόθηκων δανείων, η οποία θα ισχύει μόνο για τους ιδιοκτήτες κατοικιών. Ωστόσο, σύμφωνα με την Investopedia, το Βέλγιο έχει τον υψηλότερο μέσο συντελεστή φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων, στο 42%, αν και αυξάνεται στο 50% για εκείνους με τα υψηλότερα εισοδήματα.

Υπάρχει επίσης ένα κλιμακωτό μοντέλο φορολογίας στην Κίνα. Εκείνοι που πληρώνουν φόρο επί του εισοδήματός τους φορολογούνται με συντελεστή 3%, που αυξάνεται σε 45% για τα υψηλότερα εισοδήματα.

Η Κίνα μειώνει επίσης τους συντελεστές ΦΠΑ τον Απρίλιο. Αυτό, σε συνδυασμό με τη μείωση των προσωπικών φόρων, έχει ως στόχο να προκαλέσει αύξηση της εγχώριας οικονομικής δραστηριότητας – ιδιαίτερα σημαντική σε μια εποχή όπου η διεθνής οικονομική σκηνή, πλήρης με τον εμπορικό πόλεμο Κίνας-ΗΠΑ, έχει γίνει τόσο ασταθής.

  • Ο συντελεστής του 16% (ισχύει για τον τομέα της μεταποίησης) μειώνεται στο 13%
  • Ο συντελεστής 10% (κατασκευές και μεταφορές) μειώνεται στο 9%
  • Ο συντελεστής 6% (υπηρεσίες) παραμένει αμετάβλητο

Αν και οι φόροι αποτελούν περίπου το 84% των εσόδων του προϋπολογισμού της γενικής κυβέρνησης της Κίνας, ο επιχειρηματικός τομέας είναι που προσφέρει τα περισσότερα. Ο φόρος εισοδήματος επιχειρήσεων συνεισφέρει το 19% του ποσού του προϋπολογισμού, η είσπραξη ΦΠΑ αποτφέρει το ένα τρίτο. Συγκριτικά, οι πληρωμές φόρου εισοδήματος ατόμων αντιπροσωπεύουν μόνο το 7% των συνολικών γενικών φορολογικών εσόδων της Κίνας.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο world economic forum.org και συγγραφέας είναι ο Sean Fleming