Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έφτασε στην Παναγία Ελευθερώτρια στη μία το μεσημέρι, όπως και η κυρία Μαριάννα Βαρδινογιάννη. Λίγο νωρίτερα είχαν φθάσει ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και ο Επίτροπος στην Κομισιόν Δημήτρης Αβραμόπουλος. Εκεί και ο πρόεδρος της Ενωσης Κεντρώων, Βασίλης Λεβέντης, ο επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρος Θεοδωράκης, ο συμφοιτητής και φίλος του Θέμου, Ανδρέας Λοβέρδος. Ο δημοσιογράφος και πρώην υπουργός Θεόδωρος Κασσίμης, ο βουλευτής Δημήτρης Καμμένος, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ Αδωνις Γεωργιάδης, ο Βασίλης Κικίλιας, η Ελίζα Βόζεμπεργκ, ο Δημήτρης Κοντομηνάς, ο Θοδωρής Κυριακού, ο δικηγόρος Βασίλης Καπερνάρος, η πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, Μαρία Αντωνιάδου, οι δημοσιογράφοι Γιώργος Παπαχρήστος, Γιάννης Πρετεντέρης, Χρήστος Ράπτης, Θανάσης Τσεκούρας, Έλλη Στάη, Παναγιώτης Λάμψιας, Γιώργος Παπαδάκης, Τάκης Χατζής, Παύλος Τσίμας, Αγγελική Νικολούλη, ο Νίκος Ευαγγελάτος με την Τατιάνα Στεφανίδου, Βασίλης Σκουντής, Βασίλης Χιώτης.
Από τους πρώτους έφθασε στον ιερό ναό ο Λάκης Λαζόπουλος. Εκεί ήταν, όμως, και ο δικηγόρος Μιχάλης Δημητρακόπουλος, ο Θέμης Σοφός με τη σύζυγό του, Σταματίνα Τσιμτσιλή, η Δούκισσα Νομικού, ο Βαγγέλης Περρής, η Βίκυ Καγιά, ανάμεσα σε πολλούς ακόμη.
Τους επικήδειους εκφώνησαν ο θεράπων ιατρός του, Αθανάσιος Παπανικολάου, ο φίλος του, εκπρόσωπος Τύπου της Αρχιεπισκοπής, Χάρης Κονιδάρης, ο δημοσιογράφος του «Θέματος» Δημήτρης Παγαδάκης και ο εκπρόσωπος των εργαζομένων του «Πρώτους Θέματος» Φρίξος Δρακοντίδης.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΘΕΡΑΠΩΝ ΙΑΤΡΟΣ
Ονομάζομαι Αθανάσιος Παπανικολάου και είμαι γιατρός. Δεν θα σας πω για τον Θέμο όπως τον γνωρίσατε και τον αγαπήσατε όλοι. Θα σας πω για τον Θέμο όπως τον γνώρισα εγώ και δεν τον γνώρισε κανένας άλλος.
Η γνωριμία μας ξεκίνησε με την δική του μεγάλη μάχη. «Πάρε και αυτόν τον ασθενή, ένας τουρίστας από Ελλάδα είναι, έχετε και το ίδιο όνομα».
– «Τι σχέση έχει το Αθανάσιος με το Θεμιστοκλής»;
Η συνάντησή μας σηματοδότησε μια δύσκολη πορεία. Μέσω αυτής όμως διαμορϕώθηκε μεταξύ μας μια πολύ ιδιαίτερη ϕιλία. Μία σχέση ασύλληπτης αμοιβαίας εμπιστοσύνης, που ξεπερνά εννοιολογικά την σχέση ιατρού-ασθενή και μοιάζει περισσότερο με αυτήν της οικογένειας. Υπάρχουν στη ζωή τέτοιου είδους βιωματικές εμπειρίες που μπορούν να προσδώσουν στον χρόνο τόσο τρομακτικά διασταλτικό χαρακτήρα, ώστε στιγμές και δευτερόλεπτα να γίνονται αιώνες.
Ο Θέμος ήταν πάντα μαχητής, αυτό είναι γνωστό σε όλους σας. Καμία άλλη μάχη όμως δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτήν. Η τιτάνια μάχη για τη ζωή. Ο Θέμος λάτρευε τη ζωή. Κανένας μας δεν αναλογίζεται πόσο πολύτιμη είναι – ακόμα και η επιστήμη της Ιατρικής μπορεί κάποιες ϕορές να αποδομεί τέτοιες ιερές έννοιες.
Ακόμα και σε συνθήκες αδιανόητες για τα ανθρώπινα όρια ο Θέμος δεν σταματούσε να γράϕει.
Ο Θέμος μου δίδαξε την ιερότητα της ζωής, μέσα από το ϕάσμα του θανάτου. Μέσα από το πείσμα και το θάρρος, μέσα από τον σαρκασμό και το χιούμορ και μέσα από βλέμματα, στα οποία η μόνη απάντηση είναι η σιωπή.
Ο Θέμος λάτρευε τη θαυμάσια οικογένειά του. «Περιμένω να δω την Βασιλική το πρωί… για να βεβαιωθώ ό,τι ζω».
Είναι ανώφελο να προσπαθήσει κανείς να προσεγγίσει με λόγια την αγάπη του Θέμου για εσένα, Βασιλική. Το μόνο ίσως που μπορώ να πω ό,τι ανακάλυψα, σε αυτή την προσπάθεια, είναι ότι είναι η ίδια και για τον καθένα σας, Αλίκη, Βύρωνα, Φιλιώ. Και για εσένα, Νταϊάνα, που ήσουν συνέχεια κοντά του.
Και αν δεν μπορεί ο Θέμος να είναι κοντά σας για όσο θα θέλατε, για να του δείξετε πόσα μπορείτε να καταφέρετε, πρέπει να ξέρετε ότι η ψυχή είναι αθάνατη. Κι ό,τι η παρουσία του, από ένα υπερβατικό επίπεδο, θα παρακολουθεί και θα συντροφεύει τα επόμενά σας μικρά και μεγάλα βήματα.
Δεν υπάρχει όμως τρόπος να απαλύνει κανείς τον πόνο της απώλειας αυτές τις στιγμές. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αυτός ο χρόνος που περνάει και τα γιατρεύει όλα;
Όχι ακριβώς… Κάθε ϕορά θα θυμόμαστε τον Θέμο, όσος χρόνος κι αν περάσει και θα μας κυριεύει η συγκίνηση. Μαζί όμως θα γεμίζει ο νους μας με τις όμορφες αναμνήσεις, το γέλιο, τα αστεία του, το διαπεραστικό και διορατικό του βλέμμα. Τον καυστικότατο λόγο του. Μαζί με τη συγκίνηση όμως, θα έρχεται και ένα μικρό χαμόγελο, για τον Θέμο που μας δίδαξε τόσα πολλά όλους. Τον Θέμο που έγραψε και άφησε Ιστορία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΓΑΔΑΚΗΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
Είναι δύσκολο να μιλήσεις για έναν άνθρωπο που μέχρι χθες κιόλας ήταν ολοζώντανα παρών. Είναι αδυσώπητα σκληρό να πεις δυο κουβέντες για αυτόν σε παρελθόντα χρόνο, χωρίς να νιώθεις έναν κόμπο στο λαιμό.
Ακόμα πιο βαρύ είναι να πεις μια λέξη αποχαιρετισμού για την απώλεια ενός φίλου.
Ο πρόωρος χαμός σου, φίλε Θέμο – επειδή, δυστυχώς, έτσι το θέλησε μια μεροληπτικά κακή τύχη ή τα καμώματα μιας άδικης μοίρας -χωρίζει πια διάπλατες αγκαλιές, σκορπίζει αβάσταχτο πόνο, φωλιάζει βουβή μελαγχολία στις ψυχές των δικών σου ανθρώπων.
Αν δεν είναι ένα κακόγουστο, πικρό αστείο το πένθος δεν θα ταίριαζε ποτέ στη δική σου τη ζωή.
Γιατί στη δική σου σύντομη ζωή, φίλε Θέμο τη γεμάτη πλούσιες εμπειρίες αξιώθηκες πολλαπλές χαρές.
Δούλεψες πεισματικά, δραστήρια, σκληρά, κατέγραψες επιτυχίες κι επιτεύγματα με πάθος, εντιμότητα, δυναμισμό και αυταπάρνηση.
Έζησες ευτυχισμένα, έχοντας κοντά σου μια υπέροχη και αφοσιωμένη σύζυγο, συμπαραστάτη στο πλευρό σου, συντιμονιέρισα στη ρότα σου που σε τίμησε και σε αγάπησε όσο κανείς, μέχρι τέλους.
Απέκτησες τρία θαυμάσια παιδιά, άξια και αγαπημένα, που σε περιέβαλαν με ξεχωριστή φροντίδα, ζεστασιά και τρυφερότητα, όπως ακριβώς εσύ τα ανάθρεψες.
Κι ακόμα περισσότερο, στάθηκες λεβέντικα και με αξιοπρέπεια σε αυτό το κόσμο.
Με πηγαία και ακατανίκητη αισιοδοξία στο δημόσιο χώρο.
Με ψυχραιμία και μαχητικότητα σε μπουρίνια και μπουνάτσες.
Με μεγαλείο ψυχής και περίσσευμα θάρρους,απέναντι σε συσκοτίσεις, ύβρεις και αγελαίες συκοφαντίες.
Πρωτοστάτησες με γραφή ανεξίτηλη και βγήκες παλικαρίσια κόντρα στη κακοβουλία τα κυνηγητά και τα παραφυλάγματα ασπόνδυλων δειλών.
Πολέμησες με την ευθύβολη πένα σου απειλές, εκβιασμούς και κακεντρέχειες από μικρόψυχα ανθρωπάκια.
Γιατί ήσουν παραδειγματικά δημοκράτης.
Ποτέ λιποτάκτης από τις αρχές σου και ποτέ φυγόμαχος από τις αξίες σου.
Πάντα πνευματώδης και εμπνευσμένος.
Σταθερά ανήσυχος και ερευνητικός.
Διαρκώς πολιτικά εύψυχος και κοινωνικά ευαίσθητος.
Μονίμως αλληλέγγυος και σπλαχνικός,
Αδιαπραγμάτευτα πρωτοπόρος και γενναιόδωρος
Δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνει πίσω η έντονη προσωπικότητα σου αυτή που στο διάβα της ζωής σου μαχόταν κάθε υποκριτικό καθωσπρεπισμό συγκρουόταν με κάθε εφησυχασμό, τέλμα και ακινησία.
Ξέρω ότι ποτέ δεν σου άρεσαν τα εγκώμια και οι κολακείες αλλά, ειλικρινά, υπήρξαμε τυχεροί όσοι σε γνωρίσαμε, συνεργαστήκαμε μαζί σου, και μας τίμησες με τη φιλία σου.
Θα μας λείψει η ευγένεια, η δοτικότητα, ο αυτοσαρκασμός και το χιούμορ σου.
Θα μας λείψουν οι κουβέντες και οι σκέψεις σου για τα μεγάλα και τα μικρά τα σύνθετα και τα απλά.
Θα μας λείψουν οι οξυδερκείς παρατηρήσεις σου και τα αθώα πειράγματα σου που σκορπούσαν γέλια ανοιχτόκαρδα και κελαριστά σαν τη δίψα για ζωή.
Αυτή τη δίψα σου για ζωή που δεν φοβήθηκε τον Χάρο.
Τον κοίταξες κατάματα.
Τον αμφισβήτησες αγέρωχα και τον πάλεψες γενναία με το μυαλό σου αγκυροβολημένο στην αγαπημένη σου οικογένεια.
Στη γυναίκα σου Βασιλική, στα παιδιά σου Αλίκη, Βύρωνα και Φιλιώ, στην αδελφή σου Νταϊάνα και τον ανιψιό σου Σπύρο.
Κι ακόμα με την καρδιά σου ακουμπισμένη στην πατρίδα και την έγνοια της σκέψης σου αφιερωμένη στην εφημερίδα.
Ήσουν πάντα ένας ανθρώπους που νοιαζόταν, μέχρι την οδυνηρή στιγμή που κόπηκε τόσο άδικα και πρόωρα το νήμα της ζωής σου.
Το ασίγαστο, όμως, πάθος σου για ζωή και δημιουργία δεν θα σε ξεμακρύνει ποτέ από κοντά μας, φίλε Θέμο.
Θα σε θυμόμαστε με καμάρι σίγουροι, ότι η ιστορία του ελληνικού Τύπου θα καταγράψει με περηφάνια το αξεθώριαστο και καινοτόμο σου αποτύπωμα.
Σου πρέπει σαν τελευταίο αντίο ο στίχος του Νίκου Καζαντζάκη που τόσο αγαπούσες.
Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος.
Καλό ταξίδι, φίλε Θέμο
Καλό λιμάνι στην ρωμαλέα, ριψοκίνδυνη και ταξιδιάρα ψυχή σου
ΦΡΙΞΟΣ ΔΡΑΚΟΝΤΙΔΗΣ, ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ «ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ» ΣΤΗΝ ΕΣΗΕΑ
Ο Θέμος Αναστασιάδης για εμάς δεν ήταν απλώς ένας εργοδότης. Όπως και αυτό που έφτιαξε, μαζί με τον Τάσο Καραμήτσο, δεν ήταν απλώς ένας οργανισμός μέσων μαζικής ενημέρωσης. Το Θέμα ήταν ένα σπίτι, μια οικογένεια. Και όλους εμάς, τους εργαζόμενους, μας αντιμετώπιζε σαν παιδιά του. Κι αυτό είναι κάτι ιδιαίτερα σημαντικό -και καθόλου αυτονόητο. Ειδικά για όσους από εμάς είμαστε δημοσιογράφοι. Επειδή το ερευνητικό και αποκαλυπτικό ρεπορτάζ που υπηρετούμε στο Πρώτο ΘΕΜΑ πολλές φορές έχει παρατράγουδα και αντίποινα, ο Θέμος πάντοτε ήταν δίπλα στον ρεπόρτερ. Στηρίζοντας, δίνοντας στο πλευρό μας τη μάχη της αλήθειας.
Η εικόνα που δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μας, είναι ο ίδιος ο Θέμος. Η μορφή του, το αργό, συρτό βάδισμά του, καθώς περιφερόταν αθόρυβα ανάμεσα στα γραφεία. Και όλοι βέβαια ξεροκαταπίναμε, περιμένοντας να ακούσουμε κάτι σαν «τι γίνεται φίλε; Κανά θεματάκι;» Ο αιώνιος τρόμος του ρεπόρτερ μπροστά στον εκδότη. Και έναν εκδότη όπως ο Θέμος. Που εάν του έλεγες ότι έχεις κάποιο θέμα, το πιθανότερο ήταν ότι θα σου έλεγε «άλλο;» Δεν ήταν όμως η βόλτα του αφεντικού για να επιτηρήσει την τάξη. Αντίθετα, όποτε ο Θέμος κυκλοφορούσε ανάμεσά μας ήταν για να φέρει την αταξία. Να τα τινάξει όλα στον αέρα, να προκαλέσει αναστάτωση. Τη δημιουργική αναστάτωση που δεν έπαψε ποτέ να επιζητά.
Όπως δεν ήταν συμβατικός εκδότης, ο Θέμος δεν ήταν και συμβατικός εργοδότης. Κάθε άλλο. Είχε ένα ειλικρινές ενδιαφέρον, μια επίμονη περιέργεια να μάθει τα πάντα για τον καθέναν μας. Δεν του αρκούσαν οι τυπικές πληροφορίες. Ήθελε να μπαίνει στο μυαλό και την ψυχή μας. Και το έκανε αυτό κυρίως σαν πατέρας αλλά και με μια καλώς εννοούμενη υστεροβουλία: Γνωρίζοντας τον καθέναν μας σε βάθος, μας πίεζε να γίνουμε καλύτεροι. Όχι καλύτεροι εργαζόμενοι, δημοσιογράφοι και λοιπά. Καλύτεροι άνθρωποι. Και γι’ αυτό ήταν μοναδική, εξαιρετική τιμή που δουλέψαμε μαζί με τον Θέμο.
Θέμο συγχώρησέ μας το κλισέ, αλλά θα συνεχίσουμε να τιμούμε την εμπιστοσύνη που έδειξες σε εμάς, κάνοντας όλα όσα εσύ μας έμαθες, με τον τρόπο που εσύ μας δίδαξες. Κι αφού εσύ επέμενες να διεισδύσεις στην ψυχή και το μυαλό μας, στην ψυχή, το μυαλό και την καρδιά μας θα σε κρατήσουμε. Για πάντα. Θέμο δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
…σύννεφο με παντελόνια…
Η οικογένεια του «Πρώτου Θέματος» αποχαιρέτησε σήμερα μέσα από την έντυπη έκδοση και τον ιστότοπο της εφημερίδας με τον δικό της τρόπο τον δικό της άνθρωπο… Υποσχόμενη να συνεχίσει μέχρι τέλους: «Για εμάς λοιπόν είναι και θα παραμείνει πάντα ένα “σύννεφο με παντελόνια”, όπως έλεγε και ο σύντροφος-που χτυπήθηκε από παντού ειδικά από το κομμουνιστικό καθεστώς- Μαγιακόφσκι: “Κάτω ο έρωτάς σας, κάτω η τέχνη σας, κάτω το καθεστώς σας, κάτω η θρησκεία σας” επέμενε ο ποιητής. Κάπως έτσι θα συνεχίσουμε και εμείς, Θέμο, μέχρι τέλους…».
Αντί στεφάνων, παράκληση της οικογένειας του Θέμου Αναστασιάδη είναι όσοι το επιθυμούν να ενισχύσουν το έργο του πνευματικού κέντρου στον Ιερό Ναό Αγίου Χαραλάμπους στον Κότρωνα Λακωνίας (Τράπεζα Πειραιώς, υποκατάστημα Γυθείου, με αριθμό λογαριασμού: GR5601725320005532083171758).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Πλήθος κόσμου και θλίψη στο τελευταίο «αντίο» στον Θέμο Αναστασιάδη (εικόνες)
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Θέμος Αναστασιάδης: Ο χαρισματικός άνθρωπος που έκανε την επανάσταση στον Τύπο
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
