Η ζωή “μετά θάνατον” είναι ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα που απασχολεί τον άνθρωπο από τις απαρχές του πολιτισμού μας. Μια μορφή επικοινωνίας όμως που μπορεί να υπάρχει μεταξύ του εκλιπόντα με κάποιο συγγενικό πρόσωπο, ακόμη και μετά τον θάνατο, είναι μια θεωρία που αν και αφύσικη φαίνεται να υπάρχει.
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με νέα στοιχεία Ιταλικής έρευνας έχουν σημειωθεί αρκετές ανάλογες παραισθησιακές εμπειρίες από άτομα που έχουν χάσει πολύ κοντινά τους πρόσωπα. Για παράδειγμα ένα μεγάλο ποσοστό από εκείνους που έχουν χάσει κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο, όπως σύζυγο, έχουν κάποια στιγμή την αίσθηση ότι τον ακούνε ή ακόμη ότι τον βλέπουν. Τα περισσότερα περιστατικά ωστόσο, σύμφωνα με την έρευνα παραμένουν κρυφά καθώς υπάρχει φόβος για την αντιμετώπιση του ατόμου ως προβληματικό ή ακόμη και “τρελό”.
Οι ερευνητές του Τμήματος Επιστημών Υγείας του Πανεπιστημίου του Μιλάνο, με επικεφαλής τον Armando D’ Agostino, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο «» (Περιοδικό Συναισθηματικών Διαταραχών), αξιολόγησαν (μετα-ανάλυση) όλες τις έως τώρα μελέτες πάνω στο ζήτημα.
Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι από 30% μέχρι και το 60% των ανθρώπων που βιώνουν κάποια απώλεια συγγενικού προσώπου και πενθούν έχουν ζήσει παραισθητικές εμπειρίες, είτε βλέποντας το αγαπημένο τους πρόσωπο καθισμένο στο αγαπημένο του σημείο είτε με το να τους ακούνε να λένε το όνομα τους.
Πιο συγκεκριμένα, όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες οι παραισθήσεις είναι ανάλογες με εκείνες που έχουν όσοι υποφέρουν από διαταραχή μετατραυματικού στρες. Ακόμη μερικές φορές οι παραισθήσεις, πέρα από όραση και ακοή, αφορούν την αφή, την όσφρηση, αλλά και μια αόρατη «παρουσία» πέρα από τις πέντε αισθήσεις.
Παρά τα αποτελέσματα της έρευνας, οι Ιταλοί επιστήμονες τονίζουν την ανάγκη περαιτέρω έρευνας για να την τελική απόφαση για το αν αυτές οι παραισθησιακές εμπειρίες πρέπει να θεωρηθούν παθολογικές ή φυσιολογικές εξαιτίας της παθολογικής εμπειρίας που βιώνουμε μέσα από την διαδικασία του πένθους.
