Σε έναν κλάδο όπου η δύναμη και η επιρροή μετριούνται με δολάρια και σεντς, αυτό μπορεί να είναι το πιο «exclusive club» στον κόσμο των χρηματοοικονομικών: Για να γίνει κανείς δεκτός στο συγκεκριμένο club πρέπει να πληρώσει τουλάχιστον 25 εκατ. δολάρια.

Δεν έχει όνομα, ούτε διοικητικό συμβούλιο, αλλά στα μέλη του συγκαταλέγονται κάποιοι από τους πλουσιότερους και πιο επιτυχημένους traders. Τα μέλη του club γίνονται, ουσιαστικά, μονοπρόσωπες εταιρίες, ακόμη και εταιρείες εντός εταιρειών, αποκτώντας την άδεια να πουλούν και να αγοράζουν σύνθετα προϊόντα με τα οποία συνήθως ασχολούνται αποκλειστικά θεσμικοί επενδυτές που διαχειρίζονται εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια. Και όλα αυτά χωρίς να τραβούν την προσοχή των «καθημερινών» εκατομμυριούχων της Wall Street.

Η αποδοχή στο club γίνεται, όμως, όλο και πιο δύσκολη. Παρότι κανείς δεν κρατάει λογαριασμό, άνθρωποι του κλάδου εκτιμούν ότι το σύνολο των μελών του έφτασε στο πικ του, στα 3.000 άτομα, πριν από μια δεκαετία και έχει συρρικνωθεί σημαντικά από τότε που ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση.

Η ταυτότητα των μελών είναι κι αυτή άγνωστη. Μήνες και μήνες συνεντεύξεων οδήγησαν στην ταυτότητα μόλις 12 ατόμων που είχαν αυτήν την τύχη: να συνάψουν ένα master agreement της ISDA (της International Swaps & Derivatives Association). Είναι γνωστό, όμως, ότι κάποια στιγμή μέλη του club ήταν, μεταξύ άλλων, οι τιτάνες των hedge funds Chris Rokos και Michael Platt, καθώς και υπάλληλοι της Deutsche Bank και της Goldman Sachs Group, οι οποίοι κατάφεραν να γίνουν πελάτες των εργοδοτών τους.

Στην ύψους 542 τρισ. δολαρίων αγορά των εξωχρηματιστηριακών παραγώγων, οι συμφωνίες ISDA ορίζουν τους όρους συναλλαγής μεταξύ δύο μερών. Είναι κατά κάποιον τρόπο μια «άδεια κυνηγιού» που επιτρέπει σε έναν επενδυτή να προχωρήσει σε συναλλαγές που προορίζονται για λίγους και εκλεκτούς. Οι εταιρείες, στη συνέχεια, τους δίνουν πρόσβαση στους καλύτερους πελάτες που υπάρχουν.

«Οι τράπεζες κάνουν αυτήν τη δουλειά επειδή μπορούν να χρεώνουν δύο ή τρεις φορές περισσότερα απ’ ό,τι θα χρέωναν μια εταιρεία», λέει ο Manuel de Souza-Girao, πρώην senior wealth manager στην Deutsche Bank και την Credit Suisse Group. «Και είναι ένας καλός τρόπος για να προσελκύσει κανείς πολύτιμους πελάτες», προσθέτει.

Πελάτες όπως ο 47χρονος Chris Rokos, η περιουσία του οποίου υπολογίζεται σε 1,2 δισ. δολάρια. Ο Βρετανός συνιδρυτής της Brevan Howard Asset Management, ο οποίος πλέον διαχειρίζεται το δικό του hedge fund, υπήρξε αντισυμβαλλόμενος σε συμφωνίες ISDA το 2013.

«Δεν πρόκειται για ένα προϊόν διαθέσιμο σε έναν μέσο trader που κερδίσει 2-5 εκατ. δολάρια ετησίως», λέει ο Nelson Rangel, πρώην trader και πλέον επικεφαλής επενδύσεων στη Raven Capital BV, μια εταιρεία διαχείρισης επενδύσεων για εύπορους. «Θα ήταν κάτι για διάσημους traders ή επενδυτές με σημαντική προσωπική περιουσία που δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα με τις εγγυήσεις που απαιτούνται», συμπληρώνει.

Για παράδειγμα, σύμφωνα με πηγές που γνωρίζουν το θέμα, για να αγοράσει ή να πουλήσει κανείς swaps ή άλλα εξωχρηματιστηριακά διαπραγματευόμενα συμβόλαια με τη Citigroup, πρέπει να έχει περιουσία τουλάχιστον 25 εκατ. δολαρίων, από τα οποία 5 εκατ. δολάρια ή περισσότερα πρέπει να βρίσκονται κατατεθειμένα σε λογαριασμό στη Citigroup. Η Goldman Sachs και η JPMorgan Chase & Co. ζητούν ακόμη περισσότερα χρήματα, υποστηρίζουν οι ίδιες πηγές.

Άλλωστε γι’ αυτό ακριβώς δημιουργήθηκε η Διεθνής Ένωση Swaps & Παραγώγων (International Swaps & Derivatives Association ή ISDA): Επειδή οι τράπεζες και οι δικηγόροι έψαχναν ακριβώς πλούσιους πελάτες, έστω κι αν στην πορεία υπήρξαν και περιπτώσεις απλών τραπεζικών στελεχών που κατάφεραν λόγω διασυνδέσεων ή και επιδόσεων να αποκτήσουν πρόσβαση στο πιο «exclusive» επενδυτικό club του πλανήτη…