Η κεντροαριστερά αλλάζει με πολλούς τρόπους το πολιτικό τοπίο

Δεν πρόλαβαν, καλά-καλά, να κλείσουν οι κάλπες της κεντροαριστεράς, τα αποτελέσματα ακόμα δεν ήταν εντελώς ξεκάθαρα, κι άρχισαν οι αντιδράσεις από τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, κυρίως τις δυο μεγάλες: Ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να διαδώσει την εκτίμηση ότι πολλοί από τους 210.000 ψηφίσαντες ήταν… στελέχη της ΝΔ.

Κι η Νέα Δημοκρατία, από την πλευρά της, ήδη από χθες το βράδυ έλεγε σε όλους τους τόνους ότι το αποτέλεσμα της πρώτης Κυριακής στην κεντροαριστερά ήταν μια αποδοκιμασία της κυβερνητικής πολιτικής και του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε το ένα μπορεί να αποδειχθεί, για να δεχθούμε ότι ισχύει, ούτε το άλλο.

Οι εξελίξεις στην κεντροαριστερά αλλάζουν με πολλούς τρόπους το πολιτικό τοπίο. Ο πρώτος τρόπος είναι ότι ένας ακόμα παράγων πρέπει να συνυπολογίζεται στις πολιτικές αναλύσεις των μεγάλων: Ως τώρα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία. Τα κέρδη του ενός ήταν ζημίες του άλλου, και το αντίστροφο. Κέρδιζε πόντους στην πολιτική στροφή ο Τσίπρας; Άρα, έχανε ο Μητσοτάκης.

Επικρατούσε σε μια αντιπαράθεση ο αρχηγός της αντιπολίτευσης; Συνεπώς, υφίστατο απώλειες ο πρωθυπουργός. Ακόμα κι όταν η Φώφη Γεννηματά προσπαθούσε να διατυπώσει, ως επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, έναν άλλο πολιτικό λόγο, οι πολίτες κατέγραφαν στο συλλογικό τους υποσυνείδητο την παρέμβαση ως δραστηριότητα ενός μικρού κόμματος. Και της έδιναν ανάλογη πολιτική βαρύτητα.

Οι διαδικασίες, όμως, ενοποίησης της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, την οποία συνυπογράφουν πάνω από 210.000 πολίτες, βγάζει το χώρο αυτό από τη λίστα με τις «μικρές» πολιτικές δυνάμεις και τον εντάσσει στους πρωταγωνιστές της ελληνικής πολιτικής ζωής.

Παράλληλα, από πολυδιασπασμένος που είναι ως σήμερα, τον κάνει ένα ενιαίο πολιτικό κόμμα. Συνεπώς, προστίθεται εκ των πραγμάτων ένας ακόμα παράγων στις πολιτικές συγκρούσεις του δικομματισμού.

Κι αυτό, θα αλλάξει αναπότρεπτα την ποιότητα και το περιεχόμενο των ως τώρα «μονομαχιών» Τσίπρα- Μητσοτάκη. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν οι ηγεσίες των δυο μεγάλων κομμάτων, τόσο περισσότερο θα περιορίσουν τη δική τους πολιτική φθορά, στο νέο τοπίο που διαμορφώνεται.

Ο δεύτερος τρόπος με τον οποίο η κεντροαριστερά αλλάζει το πολιτικό τοπίο, είναι η αναβίωση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, ακριβώς την ώρα που ο πρωθυπουργός κάνει μαι πολυεπίπεδη, μελετημένη και χωρίς αναστολές πολιτική εκστρατεία μεταμόρφωσης του κόμματός του, του ΣΥΡΙΖΑ, από ένα ριζοσπαστικά αριστερό κόμμα, σε ένα κόμμα σοσιαλδημοκρατικό, πιο μετριοπαθές ως προς την ευρωπαϊκή διάσταση της Ελλάδας, πιο διαλλακτικό έναντι της Δύσεως, με επιλεγμένες ευαισθησίες απέναντι σε παθογένειες του καπιταλιστικού συστήματος, όχι με γενικευμένη αντίθεση προς αυτό, όπως ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πρότινος.

Τώρα, οι συνθήκες μεταβάλλονται: Πώς να γίνει σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν η γνήσια σοσιαλδημοκρατία βγαίνει από τα αδιέξοδά της και δείχνει να επιστρέφει; Πώς να μετατοπιστεί το κυβερνών κόμμα, διατηρώντας την πολιτική του βάση, όταν λ.χ. στο πλαίσιο της τελικής αξιολόγησης του προγράμματος διάσωσης, οι πιστωτές θα απαιτήσουν εδώ και τώρα περισσότερες και πιο αποφασιστικές ιδιωτικοποιήσεις;

Δηλαδή, πώς να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα «καλύτερο ΠΑΣΟΚ», όταν η μετεξέλιξη του ίδιου του ΠΑΣΟΚ διεκδικεί με πολύ καλύτερες προϋποθέσεις αυτό το ρόλο;

Το κόμμα που κυβερνά και προσωπικά ο πρωθυπουργός βρίσκονται ενώπιον ενός μεγάλου προβλήματος, που απειλεί να τινάξει στον αέρα όλη τους τη στρατηγική.

Από την άλλη μεριά, η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, περίμεναν να «ωριμάσουν» οι συνθήκες ώστε οι πολίτες που εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμα δεν είχαν αποφασίσει να στηρίξουν κανένα άλλο πολιτικό κόμμα, να αντιληφθούν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το κόμμα που σήμερα είναι Αξιωματική Αντιπολίτευση. Είναι η περίφημη θεωρία «του ώριμου φρούτου».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πάντως, κάνει και ορισμένες κινήσεις, όσες του επιτρέπει ο κομματικός μικρόκοσμος, ώστε να δελεάσει αυτούς τους πολίτες να έλθουν μια ώρα αρχύτερα στη ΝΔ: Μητρώο στελεχών, σαφείς αποστάσεις από παλαιοκομματικές πρακτικές, ανοίγματα στο πολιτικό κέντρο και σε δυνάμεις της αγοράς, είναι οι σημαντικότερες από αυτές  τις κινήσεις του προέδρου της ΝΔ. Ο σκοπός και των δυο, Τσίπρα και Μητσοτάκη,  κοινός: να κερδίσουν όσο περισσότερους γίνεται από τους περίφημους «αναποφάσιστους».

Τώρα, όμως, υπάρχει και τρίτος παίκτης σε αυτό το πρωτότυπο πολιτικό «σκάκι».

Η κεντροαριστερά ενοποιείται, μαζικοποιείται, εκλέγει αρχηγό με κινητοποίηση της πολιτικής και κοινωνικής της βάσης.

Τώρα οι αναποφάσιστοι δεν έχουν να διαλέξουν μόνο μεταξύ των δυο μεγάλων –οι οποίοι τους διατηρούσαν στην κατηγορία των αναποφάσιστων- αλλά έχουν και την επιλογή του ενδιάμεσου πολιτικού χώρου, που επιστρέφει με αξιώσεις στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής.

Υπάρχει κι ένας ακόμα λόγος, που η κεντροαριστερά αλλάζει το πολιτικό τοπίο.

Η ελληνική πολιτική ζωή γεμίζει, πια, με νέα πολιτικά σχήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντέχει –όσο αντέχει…- δημοσκοπικά, ακριβώς γιατί είναι νέο πολιτικό σχήμα, χωρίς κυβερνητικό παρελθόν δεκαετιών, συνεπώς πειστικά μπορεί να ισχυρίζεται ότι δεν ευθύνεται για πρακτικές και νοοτροπίες που έφεραν την Ελλάδα στο χείλος της καταστροφής.

Η Νέα Δημοκρατία, που παραμένει ένα κόμμα παλαιό, επιχειρεί μέσω της ηγεσίας της μια πολυεπίπεδη ανακαίνιση, αφού νωρίτερα άλλαξε σήμα, σύμβολο, διακριτικά, και κυρίως πολιτικό πρόγραμμα. Και τώρα, η ελληνική σοσιαλδημοκρατία, όπως θα αποτυπωθεί στο νέο κόμμα της κεντροαριστεράς, αφού πλήρωσε με εκλογική και πολιτική συρρίκνωση τις δικές της ευθύνες για το παρελθόν, αφού πολυδιασπάστηκε και αποσύρθηκε στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, κάνει μια νέα προσπάθεια επανένωσης κι ανάταξης, ζητώντας από τους πολίτες να της πουν αν εγκρίνουν αυτή την πρωτοβουλία.

Ο αριθμός- ρεκόρ των 210.000 δείχνει ότι αποδέχεται ως πολιτικά απαραίτητη αυτή την επιστροφή της κεντροαριστεράς, αν θυμηθούμε ότι στην προηγούμενη εκλογή επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, δεν ψήφισαν ούτε 60.000 πολίτες.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να ανοίξει μια νέα σελίδα στην πολιτική της ζωή, μετά την «κόλαση» της κρίσης, με τα ίδια, φθαρμένα πολιτικά υλικά του παρελθόντος. ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία προσπαθούν να ανανεωθούν με διαφορετικούς τρόπους.

Η πολιτική νεκρανάσταση της κεντροαριστεράς δίνει νέα ώθηση σε αυτή την προσπάθεια των πολιτικών δυνάμεων της χώρας και παράλληλα δίνει μια ελπίδα στον πολίτη ότι ίσως διαμορφωθεί ένα άλλο πολιτικό τοπίο στη χώρα, που να μην τον απωθεί, αλλά τουλάχιστον να τον κάνει να αισθάνεται ότι, έστω και στοιχειωδώς, εκπροσωπείται. Κι αυτό, δεν είναι καθόλου λίγο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Σφίγγει ο κλοιός για Καμμένο και Κοτζιά: Μπαράζ ερωτήσεων από αντιπολίτευση

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Κοντονής – Τόσκας: Τα μπλόκα στους πλειστηριασμούς προστατεύουν τα «μεγαθήρια» επώνυμων οφειλετών

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ: Η Κομισιόν προειδοποιεί: Μη σταματήσετε τις μεταρρυθμίσεις αν θέλετε ομαλή έξοδο από τα μνημόνια