Στις κάλπες προσέρχονται σήμερα οι Γερμανοί πολίτες για να αποφασίσουν τη νέα τους κυβέρνηση, σε μια διαδικασία με ένα ξεκάθαρο φαβορί, την Άνγκελα Μέρκελ αλλά και ένα μεγάλο στοίχημα, το οποίο θα κρίνει κατά πολύ τόσο τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης όσο και την πολιτική που θα ακολουθήσει η χώρα: Το ποσοστό που θα λάβουν οι εναλλακτικοί της ακροδεξιάς.
Το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία, που θεωρείται ως ένα κόμμα της ακροδεξιάς με στοιχεία που δανείζεται από την ιδεολογία του ναζισμού, ριζοσπαστικοποίησε τη ρητορική του κατά τις τελευταίες εβδομάδες της προεκλογικής εκστρατείας και κέρδισε πόντους στις δημοσκοπήσεις. Σε αυτές κατατάσσεται τρίτο με 11% έως 13% της πρόθεσης ψήφου, μπροστά από την αριστερά Die Linke, τους φιλελεύθερους του FDP και τους Πράσινους.

Μία πιθανή επιτυχία του AfD θα ρίξει τη σκιά της στην επικείμενη νίκη των χριστιανικών ενώσεων CDU και CSU της Μέρκελ, οι οποίες βρίσκονται στο 34%-36% , πολύ μπροστά από τους σοσιαλδημοκράτες του SPD που λαμβάνουν 21%-22%. Το πρόβλημα για τη νέα κυβέρνηση θα είναι αν επιθυμεί η αξιωματική αντιπολίτευση στη χώρα θα είναι η ακροδεξιά, η θα προτιμήσει να μην συνεργαστεί με τους Σοσιαλιστές του Μάρτιν Σουλτς, ώστε να ηγηθούν της αντιπολίτευσης.

Η Μέρκελ θα βρεθεί μπροστά στη μεγάλη πρόκληση του σχηματισμού κυβέρνησης συνασπισμού. Ήδη έχει αποκλείσει συνεργασία με τα άκρα. Φυσικά η απλούστερη λύση θα ήταν η επανάληψη του μεγάλου συνασπισμού με τους σοσιαλδημοκράτες.

Και οι ίδιοι οι σοσιολδημοκράτες ωστόσο θεωρούν πως μια ανάπαυλα στην αντιπολίτευση, έξω από την σκιά της Μέρκελ, μπορεί να τους ευνοήσει μακροπρόθεσμα.

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, στην περίπτωση αυτή θα έμενε μία και μόνη δυνατότητα: μία συμμαχία των CDU/CSU με το FDP και τους Πράσινους. Όμως οι διαφορές ανάμεσα στους φιλελεύθερους και τους οικολόγους για θέματα όπως το μέλλον του ντίζελ ή οι πρόσφυγες είναι τόσο μεγάλες που δύσκολα φαντάζεται κανείς τη διαχείρισή τους.

 Τα νούμερα της εκλογικής διαδικασία

Περίπου 61,8 εκατομμύρια γερμανοί πολίτες καλούνται σήμερα στις κάλπες προκειμένου να εκλέξουν το 19ο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιό τους.

Οι κάλπες ανοίγουν στις 08:00 (τοπική ώρα, 09:00 ώρα Ελλάδας) και κλείνουν στις 18:00, οπότε και θα ανακοινωθεί η πρώτη πρόβλεψη αποτελέσματος (exit poll).

Στις φετινές εκλογές έχουν δικαίωμα ψήφου 400.000 λιγότεροι πολίτες από ό,τι το 2013, ενώ τρία εκατομμύρια Γερμανοί θα ψηφίσουν για πρώτη φορά. Από τα 18,6 εκατομμύρια άτομα με καταγωγή από το εξωτερικό, δικαίωμα ψήφου έχουν τα 6,1 εκατομμύρια, εκ των οποίων 1,5 εκατομμύριο Γερμανορώσοι και 1,3 εκατομμύριο Γερμανοτούρκοι. Οι Έλληνες κάτοχοι γερμανικής υπηκοότητας είναι περίπου 60.000, δεν είναι ωστόσο γνωστό πόσοι από αυτούς είναι άνω των 18 ώστε να έχουν δικαίωμα ψήφου.

Σε ό,τι αφορά το κόστος των εκλογών, το υπουργείο Εσωτερικών υπολογίζει ότι μπορεί να φτάσει έως και τα 92 εκατομμύρια ευρώ. Από αυτά, τα 16 εκατομμύρια διατίθενται για έξοδα των εθελοντών εκλογικών βοηθών και των μελών των εκλογικών επιτροπών που λαμβάνουν 25 και 35 ευρώ αντίστοιχα.

Η επίδραση των Γερμανικών εκλογών στην Ελλάδα

Ο νέος κυβερνητικός σχηματισμός που θα προκύψει απασχολεί και τους Έλληνες πολιτικούς.

Η είσοδός τους στην Μπούντεστακ των Φιλελευθέρων και των Εναλλακτικών θα μειώσει καταρχάς τις έδρες κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων που ήδη βρίσκονται στη Βουλή, της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU/CSU), του σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD), αλλά ενδεχομένως και των μικρότερων, δηλαδή των Πρασίνων (Die Gruenen) και της Αριστεράς (Die Linke).

Καταρχάς όλα τα κόμματα αποκλείουν την συνεργασία με το AfD και η Αριστερά αποκλείεται εκ προοιμίου από την Χριστιανοδημοκρατική Ένωση. ‘Ετσι, δια της εις άτοπον απαγωγής μένουν τα υπόλοιπα. Ποιοί είναι οι κυβερνητικοί συνασπισμοί που μπορεί να προκύψουν και ποιά πολιτική θα ακολουθήσουν απέναντι στην Ελλάδα;

Πολυσυζητημένος είναι ο λεγόμενος συνδυασμός Τζαμάικα (από τα χρώματα της σημαίας της, το μαύρο, το πράσινο και το κίτρινο τα οποία αντιστοιχούν στο CDU, τους Πράσινους και το FDP). Τέτοιoς συνασπισμός δεν έχει υπάρξει σε ομοσπονδιακό επίπεδο και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως θα συνδυαστούν οι απόψεις τους για την Ελλάδα.

Και τούτο διότι οι μεν Φιλελεύθεροι είναι υπέρ της σκληρής στάσης που φτάνει μέχρι τις συμβουλές να βγει από την ευρωζώνη για το καλό της, οι δε Χριστιανοδημοκράτες δεν συζητούν πλέον το θέμα καθόλου όπως φυσικά και οι Πράσινοι.

Αλλά και στο θέμα της ελάφρυνσης του χρέους οι απόψεις των τριών αυτών εν δυνάμει εταίρων διίστανται, αφού οι Πράσινοι είναι υπέρ, οι Χριστιανοδημοκράτες και ο κ. Σόιμπλε παραπέμπουν την εξέτασή του για την, μετά τη λήξη του ελληνικού προγράμματος βοήθειας, εποχή. Για τους Φιλελεύθερους ούτε λόγος να γίνεται φυσικά.

Αντίβαρο θα αποτελούσε βέβαια η παρουσία των Πρασίνων στην κυβέρνηση και αυτό θα λειτουργούσε υπέρ της Ελλάδας. Αν αναλογιστεί όμως κανείς ότι οι διαφορές τους σε άλλα θέματα, όπως είναι το προσφυγικό και το κλίμα , είναι μεγάλες, η συνύπαρξή τους μοιάζει μάλλον δύσκολη.

Φιλελεύθεροι και Πράσινοι συμφωνούν απολύτως σε ένα πράγμα, προεκλογικά τουλάχιστον: ότι δεν μπορούν να φανταστούν ένα συνασπισμό «Τζαμάικα». Οι αριθμοί που προκύπτουν από τις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις συνηγορούν πάντως υπέρ του τρικομματικού αυτού σεναρίου.

Λιγότερες δυσκολίες για τον σχηματισμό κυβέρνησης θα είχε το σχήμα Χριστιανοδημοκράτες-Φιλελεύθεροι καθότι είναι ιδεολογικά συγγενέστεροι. O Kρίστιαν Λίντνερ όμως, ο πρόεδρος του FDP, προτίθεται να διεκδικήσει για το κόμμα του το υπουργείο Οικονομικών προκειμένου να γίνουν οι αλλαγές που επαγγέλλεται. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει την -μάλλον απίθανη- απομάκρυνση του δημοφιλέστατου και ισχυρότατου κ. Σόιμπλε. Εκτός αν και η κ. Μέρκελ βρει την ευκαιρία να τον θυσιάσει.

Ο κ. Σόιμπλε όμως δηλώνει -και είναι- νομιμόφρων παρά τις διαφωνίες που μπορεί να έχει κατά καιρούς με την καγκελάριο. Ένας υπουργός Οικονομικών από τις τάξεις των Φιλελευθέρων θα της είναι όμως (και) στα θέματα που απασχολούν την Ελλάδα; Εξάλλου ο νυν υπουργός Οικονομικών είναι ο καταλληλότερος για να κάνει τις όποιες υποχωρήσεις στον κ. Μακρόν, αφού οι Γερμανοί του έχουν εμπιστοσύνη.

Στην -πιθανότερη- περίπτωση που παραμείνει ο πρώτος, η Ελλάδα θα έχει να αντιμετωπίσει την άκαμπτη, αλλά γνωστή στάση του. Στην δεύτερη η σκλήρυνσή της μάλλον θα πρέπει να θεωρείται πιθανή, αφού θα συνεπικουρείται και από τους -συντηρητικότερους της κ. Μέρκελ- Βαυαρούς Χριστιανοκοινωνιστές του CSU. Θα θελήσει όμως η καγκελάριος Μέρκελ να συνασπιστεί με ένα εταίρο ο οποίος φέρεται αποφασισμένος να επιβάλει σκληρές οικονομικές απόψεις και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αφού απορρίπτει τις προτάσεις Μακρόν; Για το σενάριο αυτό πάντως τα ποσοστά που προκύπτουν από τις δημοσκοπήσεις φαίνεται πως δεν αρκούν.

Όπως και για το σενάριο της συνεργασίας Χριστιανοδημοκρατών- Πρασίνων. Στην περίπτωση όμως αυτή, η νέα γερμανική κυβέρνηση, ιδίως ο κ. Σόιμπλε, πιεζόμενη από τους Πράσινους θα λειάνει τις θέσεις της απέναντι στην Ελλάδα. Όμως το βαυαρικό CSU δύσκολα θα δεχόταν να συγκυβερνήσει με τους Πράσινους έστω και αν συμπροεδρεύουν του κόμματος οι λεγόμενοι ρεαλιστές (η Κάτριν Γκέρινγκ-Εκαρντ και ο Τσεμ Εζντεμιρ). Ιδιαίτερα ευνοϊκή θα ήταν βέβαια για την Ελλάδα η ανάληψη του υπουργείου Οικονομικών από τους Πράσινους, οι οποίοι, όπως και το FDP, θα το βάλουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Απομένει ένα ακόμα σενάριο, αφού τόσο ο κοκκινο-κοκκινο-πράσινος συνασπισμός όπως και ο σχηματισμός κυβέρνησης υπό τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) με τους Φιλελεύθερους (FDP) και τους Πράσινους (Die Gruenen) αποκλείεται από τα μέχρι σήμερα δημοσκοπικά ευρήματα: το σενάριο της συνέχισης του σημερινού «μεγάλου συνασπισμού» μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών. Και ο πιο αδιάφορος Γερμανός πολίτης θα έχει διαπιστώσει ότι κανένα από τα δύο αυτά κόμματα, ούτε καν το SPD για ψηφοθηρικούς έστω λόγους, δεν τον αποκλείει.

Η Ελλάδα θα έχει ένα ισχυρό συμπαραστάτη εντός της κυβέρνησης -αλλά και στην Ευρώπη- για την ελάφρυνση του χρέους και την χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας και των περικοπών, ο οποίος θα αποτελεί αντίβαρο στον κ. Σόιμπλε, εάν φυσικά παραμείνει υπουργός Οικονομικών, αφού το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα είναι πολύ πιθανόν να διεκδικήσει το υπουργείο του. Αν τα πράγματα γίνουν έτσι η μεν κ. Μέρκελ θα έχει μια σοβαρή δικαιολογία να μετακινήσει τον κ. Σόιμπλε χωρίς να διακινδυνεύει και την ευρωπαϊκή της πολιτική, όπως θα συνέβαινε με το FDP, το δε SPD θα μπορέσει να επιβάλει ορισμένα μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης που επαγγέλλεται ώστε να μην καταποντιστεί πολιτικά.

Το σενάριο αυτό μπορεί να είναι και η τελευταία επιλογή μετά από τις διαπραγματεύσεις μεταξύ των κομμάτων. Ή και η πρώτη, ιδίως εάν το ακροδεξιό AfD έχει υψηλό ποσοστό και ως τρίτο κόμμα είναι αξιωματική αντιπολίτευση, αφού η συνέχιση της συνεργασίας των νυν εταίρων θα είναι πλέον θέμα επιτακτικής δημοκρατικής ανάγκης και έτσι θα γίνει ευκολότερα αποδεκτή από τους σοσιαλδημοκράτες εντός και εκτός του κόμματος.

Η πίεση πάντως ενός -ενδεχομένως- ισxυρού AfD, έστω και από την αντιπολίτευση, ίσως να έχει καταλυτική σημασία ως προς την στάση που θα τηρήσουν οι συντηρητικοί κυβερνητικοί εταίροι στο θέμα της Ελλάδας, αφού θα πιέζουν από δεξιά την κ. Μέρκελ, το κόμμα της οποίας θα φοβάται διαρροές προς το AfD.

Με πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Εκλογές στη Γερμανία: Ξέρουμε το νικητή, ψάχνουμε τον κυβερνητικό συνασπισμό