Δημήτρης Δασκαλόπουλος. Ο Mr ΔΕΛΤΑ, ο ροκ βιομήχανος, ο καινοτόμος επιχειρηματίας, ο αντισυμβατικός πρόεδρος του ΣΕΒ, ο ιδρυτής του πολιτιστικού οργανισμού ΝΕΟΝ και του think tank διαΝΕΟσις, ένας από τους εκατό πιο σημαντικούς συλλέκτες στον κόσμο που έκανε μια άνευ προηγούμενου δωρεά σε μουσεία: 350 έργα σύγχρονης τέχνης.
Ένας ξεχωριστός, έξω από καλούπια και μακριά από κοσμικότητες, άνθρωπος. Το επιβεβαιώνει ο (δεύτερος) γάμος του, πριν από περίπου δύο χρόνια, με την επί σειρά ετών σύντροφο του, μόνο οι δύο τους, «να βρέχει τα πόδια μας η θάλασσα» στην Αφρική, όπως και η απόφασή του να στηρίξει τις τρεις κόρες του που δεν επέλεξαν τη δική του διαδρομή, αλλά η καθεμία ακολούθησε τον δικό της δρόμο και τώρα, περιχαρής παππούς, χαίρεται την αγκαλιά των τεσσάρων μικρών εγγονιών του.
Όλα αυτά ο ίδιος τα συμπεριέλαβε σε μια φράση: «Πρέπει να επανεφευρίσκουμε τον εαυτό μας!».
Με ένα ροζ -ευχάριστη έκπληξη!- και σαφώς statement σακάκι, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος με χαμόγελο και φιλική διάθεση μπαίνει στην αίθουσα του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ).
Γύρω μας έργα από τη Συλλογή Δ. Δασκαλόπουλου, τη σημαντικότερη δωρεά στην 20χρονη πορεία του ΕΜΣΤ, ενώ μεγάλο μέρος κατευθύνθηκε και εκτίθεται σε ακόμη τρία σημαντικά μουσεία στο Σικάγο, τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο.
«Δεν ένιωσα ποτέ πραγματικά συλλέκτης… στο χώρο της τέχνης ένιωθα περισσότερο θεματοφύλακας, τοποτηρητής, γιατί έβλεπα πάντα πόσο βασική ανθρώπινη ανάγκη είναι η τέχνη, πώς ο κόσμος χαίρεται ερχόμενος σ’ επαφή με την τέχνη. Είδα πάντα τα έργα ως φορείς μηνυμάτων που μπορούν να προκαλέσουν συναισθήματα. Αυτή είναι η αξία της τέχνης, δεν είναι να φυλάει κάποιος τα έργα σπίτι του ή σε κιβώτια σε αποθήκες, όπως γίνεται με τις μεγάλες συλλογές. Από την αρχή, λοιπόν, έλεγα ότι τα έργα θα καταλήξουν σε μουσεία», είναι οι πρώτες κουβέντες που λέει.
Η σχέση του με την τέχνη δεν είχε ποτέ χρηματιστηριακή προσέγγιση, ούτε όταν έδωσε κοντά 1,5 εκατομμύρια δολάρια, όπως γράφτηκε τότε, για να αποκτήσει ένα έργο του David Hammons.
«Δεν είναι ακριβές, αλλά, ναι, το ποσό ήταν μεγάλο και αυτό το έργο σήμερα είναι στην Tate στο Λονδίνο, εκτίθεται και θα μείνει εκεί γιατί θεωρείται σημαντικό. Η δωρεά μου είχε και μια σημαντική οικονομική διάσταση αλλά αυτή ήταν η θέληση μου. Μπορώ, θέλω και το έκανα!», γελάει με ικανοποίηση.
Με αυτόν τον τρόπο επιστρέφει ένα μέρος της «οικονομικής του επιτυχίας», όπως την κατονομάζει, στην κοινωνία;
«Ναι, ωφελήθηκα δραστηριοποιούμενος σ’ αυτήν την οικονομία, σ’ αυτήν την κοινωνία, σ’ αυτόν τον επιχειρηματικό χώρο, είχα την τύχη, πολλοί με σκουντάνε και μου λένε και την ικανότητα, εντάξει… αλλά και την τύχη (επιμένει) να έχω την οικονομική δυνατότητα για να κάνω αυτά που θέλω, τα παραπάνω από τα συνήθη. Νιώθω ότι συνεισφέρω κάτι στην κοινωνία και στην εξέλιξή της», λέει χαμηλόφωνα ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος.
Η ιστορία στο επιχειρείν ξεκινάει στα τέλη του 19ου αιώνα σ’ ένα γαλακτοπωλείο που άνοιξε στα Εξάρχεια ο παππούς Δημήτρης Δασκαλόπουλος, όταν εγκαταστάθηκε στην Αθήνα από την Φωκίδα όπου ήταν κτηνοτρόφος. Περνάει στη διεύθυνση του πατέρα του, Αριστείδη, που βήμα-βήμα αγοράζει ένα οικόπεδο στον Ταύρο, ιδρύει και χτίζει το εργοστάσιο της ιστορικής γαλακτοβιομηχανίας ΔΕΛΤΑ και παράλληλα μεταλαμπαδεύει το επιχειρηματικό του πνεύμα στο γιο του.
Ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος σπουδάζει διοίκηση επιχειρήσεων στην ΑΣΟΕΕ, κάνει ΜΒΑ στην Αμερική και παίρνει το τιμόνι της ΔΕΛΤΑ το 1983, σε ηλικία 25 ετών.
Με τολμηρά βήματα και πολλές καινοτομίες, π.χ. το γάλα για πρώτη φορά σε χάρτινη συσκευασία, οι ΔΕΛΤΑ της γειτονιάς, οι χυμοί LIFE σε μαύρη συσκευασία (απαγορευτικό έως τότε το μαύρο για φαγητό), βγάζει συνεχώς νέα προϊόντα και εφαρμόζει μια ριζοσπαστική στρατηγική προώθησης, γιγαντώνοντας τη ΔΕΛΤΑ.
«Η επιχειρηματικότητα θέλει ρίσκο και γι’ αυτό θέλει τόλμη… Συνηθίζει κανείς στην αβεβαιότητα και μαθαίνει να την προκαλεί. Εκείνη την εποχή στην εταιρεία είχαμε τη νοοτροπία ότι αν από τις έρευνες έβγαινε ότι κάτι ήταν πολύ αποδεκτό, το θέλανε όλοι και θα το αγόραζαν, εμείς δεν το βγάζαμε καν στην αγορά!», θυμάται γελώντας.
Το 2005 μαζί με τον παιδικό του φίλο (και των δύο οι οικογένειες στα Εξάρχεια) Σπύρο Θεοδωρόπουλο (σημερινό πρόεδρο του ΣΕΒ) δημιουργούν τη μεγαλύτερη εταιρεία τροφίμων στη χώρα, τη Vivartia, και σε δύο χρόνια με την κρίση στο κατώφλι της χώρας έρχεται η μεγάλη προσφορά να πουλήσει τον όμιλο στη ΜIG στον Ανδρέα Βγενόπουλο. Δημοσιεύματα της εποχής κάνουν λόγο για ένα ποσό των 450 εκατομμυρίων ευρώ που μπήκε στους λογαριασμούς του.
«Υπάρχει στη Μυθολογία της επιχείρησης ή στην ελπίδα όλων των επιχειρηματιών το περίφημο “η προσφορά που δεν μπορώ να αρνηθώ”, όλοι ελπίζουν ότι θα έρθει, σπάνια έρχεται… Εμένα μου ήρθε… Βέβαια πόνεσε!!! Ήταν μια ζωή ολόκληρη από τον πατέρα, από το σπίτι κάθε μέρα πηγαίν’ έλα στο γαλατάδικο το πρωί», εξομολογείται.
Εκείνη την εποχή ήρθε και η μακρόχρονη θητεία στο ΣΕΒ που συνέπεσε με την δύσκολη περίοδο των μνημονίων. Ο δημόσιος λόγος του τάραξε τις πάγιες αντιλήψεις των βιομηχάνων, όπως και το «άνοιγμα» που έκανε στον Αλέξη Τσίπρα.
«Τότε Αξιωματική Αντιπολίτευση, αλλά προφανώς ο ερχόμενος. Η δική μου θέση, αντίθετα με ό,τι πίστευαν οι επιχειρηματίες ότι είμαστε πολύ διαφορετικοί, ότι Αριστερά και επιχείρηση δεν πάνε και καλά μαζί… Η δική μου άποψη ήταν ότι, αν πρόκειται να έρθουν στην εξουσία, να είμαστε κοντά, να τους βοηθήσουμε να καταλάβουν ποιος είναι ο δρόμος της επιχειρηματικότητας και η χρήσιμοτητά της… Η πραγματικότητα, όπως την ξέρουμε εμείς οι επιχειρηματίες ως πιστεύοντες στον ευρωπαϊκό δρόμο της χώρας. Δεν ξέρω αν βοηθήσαμε, πάντως τελικά νομίζω έτσι έπρεπε να γίνει», θυμάται ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος.
Πόσο κοντά έφτασε να μπει ο ίδιος στην πολιτική και πώς βλέπει το πολιτικό σκηνικό σήμερα;
Με ποια κίνητρα ίδρυσε τον οργανισμό πολιτισμού ΝΕΟΝ και το think tank διαΝΕΟσις που, μέσα από έρευνες και αναλύσεις, επιχειρεί να προσφέρει στην κοινωνία αυτό που θεωρεί ότι λείπει, η αντικειμενική συζήτηση;
Γελάει όταν τον αποκαλώ «ροκ βιομήχανο» και τον ρωτάω πως πήραν την απόφαση με την κυρία Ειρήνη Πάρη να παντρευτούν στην Αφρική και ποιος τέλεσε το μυστήριο.
Πέραν από τις επιχειρήσεις και την τέχνη, πώς μεγάλωσε τις τρεις κόρες του και πώς χαίρεται τα τέσσερα μικρά εγγόνια που του έχουν χαρίσει;
Τελικά τα κατάφερε στη ζωή, εκπλήρωσε τις προσδοκίες που είχε ξεκινώντας και ποιος ήταν ο πιο αυστηρός κριτής του;
Κάνοντας μαζί μια περιήγηση στις αίθουσες του ΕΜΣΤ, σταθήκαμε σε αρκετά έργα και μου διηγήθηκε την ιστορία τους, γιατί τα συμπεριέλαβε στη συλλογή του που είχε πάντα ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό.
Μου έκανε δώρο το βιβλίο «Στοχασμοί του Συλλέκτη» που έγραψε με τη σύζυγό του πάνω σε διαλόγους που είχαν για την τέχνη και τη ζωή την περίοδο της καραντίνας και μου αποκάλυψε ότι καμία φορά σκέφτεται πως θα μπορούσε να είχε γίνει φωτογράφος, γιατί του άρεσε και ήταν καλός.
Α, και καθότι «γκατζετάκιας» σημείωσε το μοντέλο της pocket camera που χρησιμοποιούσε ο σκηνοθέτης για να την αγοράσει.
Δείτε επίσης:
- Θεσσαλονίκη: Άνδρας έχασε τη ζωή του όταν καταπλακώθηκε από το τρακτέρ του στα Βασιλικά
- Ομάν: Το Ιράν και οι ΗΠΑ ολοκλήρωσαν έναν νέο κύκλο διαπραγματεύσεων για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα
- ΕΚΤ: Νέα ομάδα εργασίας για την απλούστευση της τραπεζικής νομοθεσίας
- Αμερικανός Αξιωματούχος: Θετικές οι συνομιλίες με το Ιράν, σημειώθηκε πρόοδος
