Διαβάζοντας τις ανακοινώσεις, επίσημες και στελεχών, της αντιπολίτευσης δημιουργείται η έντονη αίσθηση ότι συνολικά τα κόμματα της τείνουν να γυρίσουν πίσω στην πολιτική της καμένης γης του Αλέξη Τσίπρα και των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Προβάλουν ακραίες θέσεις που δεν έχουν πολιτικό ρεαλισμό, χρησιμοποιούν απαξιωτικές φράσεις, η εκφορά είναι πάντα αγανακτισμένη σε σημείο ασυγκράτητου θυμού, το ύφος είναι εισαγγελικό, το συγκινησιακό υπόβαθρο υποδηλώνει δήθεν κρυφή γνώση.

«Πυρ ομαδόν» είναι το ένα σύνθημα, «μην αφήνετε καρφίτσα να πέσει»  είναι το άλλο. Ένας τρίτος (εξωγήινος) θα νόμιζε ότι από την μία μεριά έχουμε μία κυβέρνηση με ισχνή πλειοψηφία έτοιμη να καταρρεύσει και από την άλλη μία αντιπολίτευση ενωμένη, στιβαρή, με πρόγραμμα και στελέχη, που είναι έτοιμη να κυβερνήσει. Κάπως έτσι θα βλέπει τα πράγματα ο κ. Σωτήρης Φάμελλος, που μόνιμα ζητά εκλογές, εδώ και τώρα. Στην δική του εικονική πραγματικότητα φαίνεται ότι το 6% «διαβάζεται» ως 60%;

Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να ξεφύγει από έναν διμερή θεματικά αντιπολιτευτικό λόγο, τις υποκλοπές και τα Τέμπη. Παρά τις σχετικές προσπάθειες, το καταγγελτικό ύφος του Νίκου Ανδρουλάκη δεν αλλάζει. Παντού βλέπει απονομιμοποίηση της κυβέρνησης, όταν προκύπτει η  περίπτωση κι αυτός ζητά εκλογές, με την κάθε ευκαιρία ισχυρίζεται ότι είναι έτοιμος να κυβερνήσει, ακράδαντα πιστεύει ότι αν γίνουν εκλογές θα είναι πρώτο κόμμα. Από φαντασιώσεις το ΠΑΣΟΚ καλά πηγαίνει.

Μετά την χθεσινή στήλη, η αναφορά στην Πλεύση Ελευθερίας θα είναι περιορισμένη. Είναι η αντιπολίτευση της επαρμένης εργαλειοποίησης των Τεμπών, όπου ο αναμφισβήτητος επαγγελματισμός της δικηγορικής ιδιότητας υπερκαλύπτεται από την σκοτεινή σκοπιμότητα της κομματικής πολιτικής.

Αυτά πράττει η αντιπολίτευση. Ξανά και ξανά, όμως , οι δημοσκοπήσεις  δείχνουν ότι ακόμη κι αν όντως θεωρηθεί (ως υπόθεση γράφεται) ότι η κυβέρνηση είναι αποδομημένη, η αντιπολίτευση δεν εισπράττει απολύτως τίποτα σε εισροές δυνητικών υποστηρικτών. Η κυβέρνηση διατηρεί ότι και να γίνει κατ’ ελάχιστον ένα «σκληρό « ποσοστό του 25%, και οι απώλειες της κατευθύνονται στον κορβανά των αναποφάσιστων που κοντεύουν να φτάσουν το ¼ των ψηφοφόρων. Στα υπόλοιπα ποσοστά είναι που μάχονται τα κόμματα της αντιπολίτευσης σαν σε μουσικές καρέκλες, σ’ ένα παιγνίδι μηδενικού πηλίκου—ότι χάνει ένα κόμμα κερδίζει κάποιο άλλο από την πανσπερμία που κατοικοεδρεύει στην Βουλή.

Ο πολίτης βλέπει στην Βουλή ένα κόμμα που κυβερνά έχοντας την μεγαλύτερη (μιλώντας ακόμη και δημοσκοπικά) ισχύ, οκτώ κόμματα που ερίζουν για την εξουσία χωρίς ούτε ένα να προσφέρει ρεαλιστική προοπτική ως προς τον δρόμο της κατάκτησης, συν μία ομάδα ανεξάρτητων βουλευτών που καλύπτουν το 7% των θέσεων και που επιεικώς χαρακτηρίζονται ως ανερμάτιστοι. Αυτά βλέπει ο πολίτης, και μολονότι η Ν.Δ. δεν τον ικανοποιεί, ψήφο στους άλλους δεν δίνει.

 Το πρόβλημα είναι τόσο φανερό, ώστε το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί δεν το αντιμετωπίζουν  τα κόμματα; Η απάντηση είναι εξίσου φανερή: γιατί δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γι’ αυτό. Γι’ αυτό πέφτουν στο πολιτικό κενό οι εκκλήσεις πολλών (και του Αλέξη Τσίπρα μεταξύ τους) για ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων. Ποια ενότητα για συγκυβέρνηση μπορεί να υπάρξει όταν δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν για την  πρόταση δυσπιστίας; Ποια ενότητα όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να τα βρει με τη Νέα Αριστερά; Ποια ενότητα όταν η Πλεύση Ελευθερίας έχει ως πρόγραμμα την διαμαρτυρία; Ποια ενότητα όταν το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να σπαράζεται από εσωκομματικές διαφωνίες και το περιλάλητο πρόγραμμα του (ακόμη και οι θεματικές προτάσεις που καταθέτει) δεν φτάνουν στα αυτιά ούτε καν των δημοτών της Αθήνας;

Φυσικά, αν το ΠΑΣΟΚ είχε άλλο ύφος, αν μπορούσε να πείσει για την εσωκομματική ενότητα του, αν είχε την δυνατότητα να προβάλει το πρόγραμμα του, να διαφανούν οι προθέσεις τους, να δείξει πως διαθέτει επικεφαλής με ηγετικά προσόντα, πως έχει σε επάρκεια χρήσιμα ηγετικά στελέχη, θα μπορούσε ίσως να ελπίζει σε αξιοπρεπή εμφάνιση αν όχι νίκη στις επόμενες εκλογές – κι αυτό με την βασική προϋπόθεση πως η Ν.Δ. δεν θα μπορέσει ανακάμψει.

Η εικόνα της αντιπολίτευσης που περιγράψαμε, αυτήν που με σαφήνεια και ωριμότητα βλέπουν οι πολίτες, δεν επιτρέπουν στην αντιπολίτευση να τρέφει πολλές ελπίδες.

Είναι γεγονός ότι μερικοί προσβλέπουν όχι στην εξουσία αλλά στην πολιτική αστάθεια που θα μπορούσε εύκολα να προκύψει αν η αντιπολίτευση συνολικά συνεχίσει την τακτική της καμένης γης και η Ν.Δ. δεν μάθει από τα παθήματα της. Δίκαια, όμως, τότε ο πολίτης θα αναρωτηθεί: που θα βρεθώ εγώ, ως άτομο, ως οικογενειάρχης, ως Έλληνας, μέσα σε περιβάλλον ακραίας αβεβαιότητας και γεωπολιτικών ανατροπών αν η χώρα μας υποφέρει από πολιτική αστάθεια; Σ’ αυτό τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχουν απάντηση.

Στην φιλελεύθερη δημοκρατία η αντιπολίτευση υπάρχει ως εναλλακτική πρόταση εξουσίας, ακριβώς για να μην οδηγείται μία χώρα σε αδιέξοδο. Αν η ελληνική αντιπολίτευση έχει ένα υπέρτατο εθνικό καθήκον αυτό είναι να μην συνεχίσει να απεμπολεί αυτόν τον θεσμικό της ρόλο. Αν το καταφέρει, οι εξελίξεις ακολουθούν δοκιμασμένους δημοκρατικούς δρόμους. Και στην σημερινή κυβέρνηση θα εναπόκειται να πείσει θετικά και όχι με την εις άτοπον αναγωγή, πως το μη χείρον βέλτιστο.

Διαβάστε επίσης

Το πρόγραμμα είναι η διαμαρτυρία: Τι συμβαίνει πραγματικά με την Ζωή Κωνσταντοπούλου