Αν ήταν στο χέρι της θα τους έστελνε όλους στο δικαστήριο, με την ίδια να επιτελεί χρέη προέδρου, εισαγγελέα και συνηγόρου ταυτοχρόνως (μη αποκλειομένων και των ενόρκων εφ’ όσον υπήρχαν). Θα άδειαζε τη Βουλή για να έχει άπλα στα έδρανα, θα όριζε πρόεδρο τον εαυτό της και ως μέλη αποκλειστικά και μόνον τους βουλευτές της. Θα παραχωρούσε το προαύλιο για συνεδριάσεις λαϊκών δικαστηρίων και θα έδινε την αιγίδα της σε συγκεντρώσεις αποθέωσης και δοξαστικού περιεχομένου προς το πρόσωπό της, λόγω σπουδαιότητας και ανωτερότητας φυσικά. Διότι, όπως λέει κι ο λαός …Έχετε γεια γειτόνισσες κι εγώ ψηλά αρμενίζω! Όντως.

Μία show woman της παραπολιτικής –διότι δεν το λες και πολιτική αυτό που εκπροσωπεί, μάλλον καλοστημένη παρωδία – η Ζωή, με τις ανιστόρητες υπερβάσεις και τις αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές της συναρπάζει όμως τα πλήθη. Διότι, ηλίου φαεινότερον, ότι αφουγκράζεται το λαό. Μπροστάρης των ρευμάτων, σαν να λέμε, αλλάζοντας ευλύγιστα κατεύθυνση, άνευ τύψεων και ενοχών -διότι κάτι τέτοια είναι για τους αδύναμους και τους ανόητους- προτείνει και πράττει τραγελαφικά πράγματα, που μόνον σε θέατρο του παραλόγου θα χωρούσαν. Τρελή ζήλια ως εκ τούτου όλοι οι υπόλοιποι, διότι άντε να παραβληθείς στα ειδικά ταλέντα που απαιτούνται για τέτοιου είδους ακροβασίες.

1

Από την εποχή της υψωμένης γροθιάς μπροστά στο Κοινοβούλιο εκείνο το αλήστου μνήμης 2015, όταν έσκιζε τα μνημόνια με τον Τσίπρα ως τις καρδούλες των τελευταίων εκλογών σε μια άνευ προηγουμένου μετάλλαξη και ως σήμερα στην εικόνα της οργισμένης προστάτιδας του λαού, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας κλπ, ο δρόμος ήταν μακρύς, πλην όμως η Ζωή τον διήνυσε με άνεση, κινούμενη απλώς από την μία μεριά στην άλλη, με μία πρωτόφαντη χάρη πολιτικού αμοραλισμού και δημοκρατικής δήθεν, αγανάκτησης.

Εξ ου και στο ερώτημα, αν είναι αριστερή η Ζωή, η απάντηση είναι μόνον μία: Η Ζωή είναι υπεράνω! Στο κάτω κάτω, το αξίζει. Ποιος άλλος τα τολμούσε να εξοστρακίσει από τις εκλόγιμες θέσεις στα ψηφοδέλτια του κόμματός της υποψήφιους που πρώτευσαν σε σταυρούς και να τους αντικαταστήσει με φίλους της; (Μεταξύ των τελευταίων και ο σύντροφός της Διαμαντής, ο οποίος πάντως έχει αναλάβει και χρέη σωματοφύλακα όπως γίνεται αντιληπτό, αφού ευτυχώς και δεν ήταν στην Βουλή, όπως ανέφερε και η ίδια, την στιγμή της αήθους –ομολογουμένως – επίθεσης εκείνου του βουλευτή εναντίον της.) Και ποιος/ποια θα είχε το θράσος να προτείνει τον γονιό του για Πρόεδρο της Δημοκρατίας χωρίς να τον έχουν οδηγήσει απαξάπαντες στην έξοδο από οτιδήποτε;

Αλλά και ποιος θα ξεχάσει, όταν από τη θέση της προέδρου της Βουλής η Ζωή καθυστερούσε επικίνδυνα την διαδικασία ψήφισης του τρίτου μνημονίου; (Η ίδια το καταψήφισε.) ΄Η εκείνη την απερίγραπτη συμπεριφορά, παρέα με την τότε φίλη της Ραχήλ Μακρή απέναντι στον γερμανό πρέσβη, όταν προσπάθησε να τον εμποδίσει ώστε να μην καταθέσει στεφάνι, φόρο τιμής στο Δίστομο; (Χρειάστηκε να μεσολαβήσει ο Μανώλης Γλέζος για να λήξει το επεισόδιο.) Και ακόμη την υπεράσπιση στα δικαστήρια ενός βιαστή, για την οποία οι γυναικείες οργανώσεις της καταλόγισαν «αρνησιδικία»; (Η δίκη κράτησε επτά χρόνια.). Ή την πρόσφατη προσβολή προς το Κοινοβούλιο απέχοντας από την ορκωμοσία του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας (εκείνη και ο Βελόπουλος).

Μιλάμε για ακαταλόγιστο ή για απυρόβλητο;

Το μόνο σίγουρο είναι, ότι πρόκειται παρ’ όλα αυτά για μοντέλο επιτυχημένο. Το δείχνουν κι οι δημοσκοπήσεις, που φέρνουν την Ζωή δεύτερο κόμμα, με τον Ανδρουλάκη, τον Φάμελλο και τους λοιπούς τεθλιμμένους συγγενείς να ψάχνονται και να αναρωτιούνται τις πταίει. Διότι δεν τους έφτανε ο κίνδυνος για ένα κόμμα των Τεμπών –θα χαλάσει πολύ την πελατεία κάτι τέτοιο, ούτε που να το σκεφτούν- έχουν και τη Ζωή να μαζεύει δυσαρεστημένους. Τι πονοκέφαλος και τούτος. Ρημαδιό στο χειμαδιό, ούτε γάλα, ούτε αυγό, όπως λένε στο χωριό.

Μόνο ο Στέφανος δεν παίρνει είδηση από τον κακό χαμό. Πάει, τον χάσαμε και τον ξεχάσαμε κι αυτόν. Μαζί κι οι ψηφοφόροι, που ούτε τ’ όνομα του κόμματος δεν γνωρίζουν κατά παραδοχή του ιδίου. Κρίμα τόσο μάρκετινγκ, τόση λάμψη κι ομορφιά, τόσα όνειρα για φήμη, δόξα και μεγαλεία μαραμένα και ποδοπατημένα… (κάτι από ελληνικό μελό η όλη ιστορία…). Μόνον η Φάρλι μου λείπει, το ομολογώ.

Σε άλλα νέα, ο καημός με την Γιουροβίζιον καλά κρατεί με την εικονοποίηση του μοιρολογιού της Αστερομάτας -βλέπε βίντεο κλιπ – στο ίδιο κλίμα της μακρόσυρτης ατέρμονης κλάψας, που πολύ αγγίζει συναισθηματικά τις ευαίσθητες καρδιές μας, πλην απαιτεί manual ανυπερθέτως για τους μη Έλληνες. Αλλά να ρωτήσω και το άλλο: Πας σε πανηγύρι κλαίγοντας; Όχι δεν πας, λέει η λογική -και η ευγένεια αν είναι ιδιωτικό το κάλεσμα- όμως εμείς θα επιμείνουμε, διότι είμαστε λαός υπερήφανος, ανυπότακτος κι αδάμαστος, «τσινιάρικη φοράδα» που έλεγε κι ο Λουντέμης. Εξ ου και δεν διστάζουμε να πέσουμε μέχρις ενός. Επί του προκειμένου, ακόμη κι αν βρεθούμε στα τάρταρα της κατάταξης… Με τις υγείες μας.

“