Θαυμάζω πως η ανθρώπινη φύση καταφέρνει να κατασκευάσει, κυριολεκτικά από το πουθενά, χρονικές στιγμές που θεωρούνται κομβικές.
Για παράδειγμα, τι διαφορά θα έκανε αν ο ανασχηματισμός γινόταν πριν ή μετά την αλλαγή στην Προεδρία της Δημοκρατίας; Δεν ξέρω αν είναι θέμα χειραγώγησης της κοινής γνώμης, της αντιπολίτευσης ή και των δύο, αλλά το επιχείρημα δεν μου φαίνεται και πολύ πειστικό. Ίσως, τελικά, ο βαρύνων παράγων είναι η έλλειψη χρόνου—οπότε φροντίζουμε να δικαιολογούμε τα ορόσημα με αυτόν τον τρόπο. Ας σημειωθεί πως όσα γράφω αφορούν όλες τις κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα.
Δεν υπάρχει, βέβαια, αμφιβολία ότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι επειδή βαφτίστηκαν «βουλευτές» την ίδια ικανότητα. Αναπόφευκτα στην κάθε κυβέρνηση άλλοι θα περπατάνε με ταχύ βήμα και άλλοι με αργοπορημένο. Άλλοι θα γνωρίζουν καλά το αντικείμενο τους και άλλοι θα είναι δέσμιοι της γραφειοκρατίας. Άλλοι θα έχουν ανεξάρτητη και ανυποχώρητη σκέψη και άλλοι θα υποκύπτουν ενίοτε στον πειρασμό να ταυτίζουν το ειδικό συμφέρον με το κοινό.
Κυρίως για τους λόγους αυτούς – μεταξύ άλλων—ο Κώστας Σημίτης είχε το μπλοκάκι του και ο Κυριάκος Μητσοτάκης του επιτελικό κράτος. Παρά τα όσα καταλογίζονται και τα δύο έκαναν την δουλειά τους—ως ένα βαθμό βέβαια. Διότι, η επιτυχία ή αποτυχία μίας κυβερνητικής πολιτικής εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από την πολιτική βούληση. Η Άννα Διαμαντοπούλου είχε την δική της και του Γιώργου Παπανδρέου πολιτική βούληση και έκανε την τομή – άσχετα αν μετά πολλοί μετατράπηκαν σε ριψάσπιδες. Το ίδιο, πρόσφατα, ο Άδωνις Γεωργιάδης στην υγεία, παλαιότερα ο Κυριάκος Πιερρακάκης στην ψηφιακή διακυβέρνηση κοκ.
Οι ανασχηματισμοί δεν είναι πανάκεια. Μύθο έχουν δημιουργήσει. Αναποτελεσματικοί είναι κατά κανόνα ως προς την ουσία της διακυβέρνησης, ιδιαίτερα όταν γίνονται με την λογική του γύρου της μουσικής καρέκλας. Ας ελπίσουμε ότι ο επικείμενος (όπως φαίνεται) ανασχηματισμός θα βασιστεί στην αξιοκρατία και θα φέρει την σφραγίδα της πολιτικής βούλησης του πρωθυπουργού.
Η νέα κυβέρνηση που ίσως προκύψει σήμερα, αναλαμβάνει μέσα σε κλίμα πολιτικά βαρύ – πρωτίστως λόγω του δίδυμου Μάτι-Τέμπη, τα αλόγιστα ξεσπάσματα του Τραμπ και τον αυξημένο Τουρκικό αναθεωρητισμό. Θα αποτολμήσω την πρόβλεψη πως αν οι υπουργοί λειτουργήσουν με αναφορά σ’ αυτήν την ηττοπαθή ψυχολογία, η αποτυχία τους θα είναι δεδομένη.
Η κυβέρνηση έχει μπροστά της μία διετία για να ανταποκριθεί στο σοβαρότατο μήνυμα της 28ης Φεβρουαρίου, έμπρακτα δείχνοντας στους πολίτες που το έστειλαν, πως αυτή μόνη από τον πολιτικό κόσμο δεν το άκουσε απλώς αλλά ανταποκρίθηκε σ’ αυτό. Πρωταρχική σημασία, λοιπόν, στο πολιτικά σύντομο διάστημα της διετίας, θα έχει η ξεκάθαρα εκφρασμένη πολιτική βούληση του πρωθυπουργού ως προς τι πρέπει να γίνει—στο κάθε υπουργείο. Όσοι υπουργοί δεν επιδείξουν την ανάλογη πολιτική βούληση θα αποτύχουν. Μαζί τους την αποτυχία θα πληρώσει ολόκληρη η παράταξη.
Δίνω έμφαση στην πολιτική βούληση διότι δεν περιμένουν οι πολίτες πως ο κάθε υπουργός θα είναι υποχρεωτικά αστέρι στον τομέα που αναλαμβάνει. Προσδοκούν, όμως, πως θα έχει προσδιορισμένες κυβερνητικές (δηλαδή πρωθυπουργικές) προτεραιότητες, ικανότητα να επιλέξει τους κατάλληλους συνεργάτες-γνώστες (και όχι τους κομματικούς εγκάθετους), δυνατότητα να παρακολουθεί την πορεία υλοποίησης και διάθεση να «κόψει κεφάλια» αν χρειαστεί.
Κατά την λαϊκή θυμοσοφία «κοντός ψαλμός αλληλούια το 2027». Απέναντι τους οι υπουργοί βλέπουν βουνό χρονιζόντων προβλημάτων που αντιμετωπίζονται μόνο με αποφασιστικότητα και διάθεση να «σπάσουν αυγά». Πολλοί διστάζουν, είναι δύσκολο να απαλλαγούν από το σύνδρομο του πολιτικού-κομματικού κόστους. Για μία φορά, όμως, ας δείξουν εμπιστοσύνη στην κρίση των πολιτών. Των πολιτών που κορύφωσαν την ένδειξη πολιτικής ωριμότητάς τους στις 28/2/2025. Ας πράξουν. Ας δείξουν σαφή και ανυποχώρητη πολιτική βούληση. Χαμένοι δεν θα είναι.
Διαβάστε επίσης
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
