Εχω διαβάσει 10 φορές τους «Αδερφοφάδες» του Νίκου Καζαντζάκη, αλλά ομολογώ ότι δεν είχα δώσει τη δέουσα προσοχή στο παρακάτω συγκλονιστικό απόσπασμα:

«Και βρήκες, μωρέ κοκορόμυαλε, απάνω στο βουνό τη δικαιοσύνη;

-Όχι, σύντροφε, ακόμα. Ομως βρήκα την ελπίδα.

-Ποιαν ελπίδα;

-Πως μια μέρα θα ‘ρθει η δικαιοσύνη. Δε θα ‘ρθει μοναχή της, δεν έχει πόδια. Εμείς θα την σηκώσουμε στους ώμους μας και θα τη φέρουμε…»

Βέβαια, όλο το εκπληκτικό βιβλίο του σπουδαίου Καζαντζάκη αφορούσε την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά τι σημασία έχει; Ποια είναι η διαφορά από τη δικαιοσύνη που ζητάμε όλοι μας σήμερα;

Ο κόσμος διαδηλώσει σε όλο τον κόσμο. Ετερόκληρο πλήθος που χωράει τους πάντες.

Δυστυχώς χωράει και φασίστες, ανθέλληνες, ψεκασμένους, πολιτικούς αγύρτες και τηλεπωλητές ψεύτικης ελπίδας.

Δυστυχώς χωράει και ανθρώπους που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πουλήσουν την ίδια τους τη μάνα, πόσο μάλλον, το αίμα 57 δικών μας ανθρώπων.

Και την πουλάνε για δημοσιότητα, για λεφτά, για εξουσία, για οτιδήποτε φτηνό που δεν χωράει όμως σ’ αυτό το συλλογικό αίτημα για δικαιοσύνη, το οποίο αντηχεί σε όλο τον κόσμο σήμερα.

Αυτούς τους μεταπράτες του ανθρώπινου πόνου, τους σκιτζήδες της ελπίδας και κυρίως τους χωρίς όριο υβριστές των νεκρών των Τεμπών, πρέπει να απομονώσουμε σήμερα.

Και μαζί τους προβοκάτορες, κρατικούς και παρακρατικούς που ξέρουν πώς να καταστείλουν ένα κίνημα.

Γιατί είναι έτοιμοι όλοι αυτοί, που δεν ορρωδούν προ ουδενός, να κάψουν τη χώρα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Να την ξεθεμελιώσουν, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουν το μισθό τους.

Όμως, ξεθεμελίωμα δεν θέλει η πατρίδα μας, αλλά το κράτος. Και αυτό είναι ένα από τα αιτήματα των σημερινών συγκεντρώσεων.

Ένα σύγχρονο κράτος που θα σέβεται τον πολίτη, που δεν θα τον δολοφονεί άδικα, που θα σκύβει πάνω από τον πόνο των συγγενών, που θα σηκώνει όποια πέτρα υπάρχει για να βρει το δίκιο και τη δικαιοσύνη.

Ή που στην τελική, θα ψάχνει να βρει την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα έρθει η δικαιοσύνη.

Αγκαλιά όμως με την σιγουριά ότι δεν θα ξαναγίνουν τέτοια εγκλήματα. Ότι δεν θα ξανασυμβούν τέτοια τραγικά λάθη.

Κι ότι κανείς, όσο ψηλά κι αν φτάνει, δεν θα τολμήσει να καλύψει τα εγκλήματα και να μην κάνει τα αυτονόητα.

Ο σημερινός ξεσηκωμός δεν είναι μόνο για τα Τέμπη. Είναι για όλες εκείνες τις παθογένειες του ελληνικού κράτους που οδηγούν σε Τέμπη, σε Μάτια, σε Μάνδρες, σε ΒΟΑΚ που σκοτώνονται κάθε χρόνο δεκάδες άνθρωποι αλλά κανείς δεν κάνει κάτι.

Είναι ένας παλλαϊκός ξεσηκωμός που απαιτεί ένα καλύτερο κράτος, μια καλύτερη ζωή, διαφάνεια, αξιοκρατία, λογοδοσία στο που πηγαίνουν τα λεφτά που διαχειρίζονται οι κυβερνήσεις.

Και στο κάτω – κάτω δεν μπορεί να είναι όλα χρήμα. Είναι τα παιδιά που χάθηκαν στα Τέμπη, τα μωρά που κάηκαν στο Μάτι, οι ηλικιωμένοι που πνίγηκαν στη Μάνδρα.

Οι αθώοι που δεν πέθαναν για την Ελλάδα, αλλά εκείνοι που η Ελλάδα τους πέθανε.

Και είναι μια χρυσή ευκαιρία να ξυπνήσει ο λαός από τον λήθαργο. Δεν είναι, διάολε μόνο οι εκλογές το μέσο έκφρασης του κόσμου, δεν μπορεί να είναι μόνο η κάλπη το κυτίο παραπόνων.

Είναι και οι δρόμοι της φωτιάς, όταν η χρεία κουρταλεί τις θύρες.

Είναι τα κινήματα διαμαρτυρίας, είναι οι σοβαρές διεκδικήσεις αιτημάτων και αξιών, είναι ρε γαμώτο και η εσωτερική επανάσταση του καθενός από εμάς.

Δεν μπορεί να είμαστε μόνο πρόβατα καθοδηγούμενα από καθεστηκυίες πρακτικές ενημέρωσης ή από την αθλιότητα των social media.

Είμαστε άνθρωποι με μόρφωση, με μυαλό, με κρίση, με δυνατότητα κριτικής σκέψης.

Κι αν δεν είμαστε οφείλουμε να γίνουμε.

Γιατί μόνο τότε δεν θα φοβόμαστε για όλα όσα γίνονται για εμάς χωρίς εμάς.

Γιατί μόνο αν κάνουμε ο καθένας αυτά που πρέπει μπορούμε να διεκδικήσουμε τον παράδεισο.

Κι εγώ θα επιμείνω στον Καζαντζάκη:

«Ν’ αλλάξουμε, λέει, τον κόσμο, να φέρουμε λέει, λευτεριά και δικαιοσύνη.

Μα πώς, μωρέ, θ’ αλλάξεις τον κόσμο, αν δεν αλλάξεις τον άνθρωπο; Την καρδιά του ανθρώπου;»

Ιδού η ευκαιρία…