Δύο χρόνια έχουν περάσει από εκείνη τη νύχτα που σημάδεψε τη χώρα. Από τη στιγμή που ένα τρένο δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του και το νήμα της ζωής για πενήντα επτά ανθρώπους κόπηκε τόσο άδικα.

Από τότε που δεκάδες οικογένειες ξύπνησαν σε έναν εφιάλτη που δεν τελειώνει ποτέ. Δεν ήταν ένα δυστύχημα όπως τα άλλα. Δεν ήταν απλώς μια ατυχής συγκυρία. Ήταν μια τραγωδία που αποκάλυψε αμέλεια, κενά, ευθύνες που δεν καταλογίστηκαν έγκαιρα.

1

Σήμερα, οι οικογένειες των θυμάτων συνεχίζουν να ζητούν αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο: δικαιοσύνη. Όχι για να πάρουν πίσω όσα χάθηκαν – γιατί αυτό δεν γίνεται. Αλλά για να μην ξεχαστεί, να μην σβήσει, να μην επαναληφθεί. Κάθε χρόνο, σε πορείες, σε δικαστικές αίθουσες, στις άδειες θέσεις των σπιτιών τους, η φωνή τους υπενθυμίζει πως αυτή η ιστορία δεν έχει κλείσει.

Η τραγωδία στα Τέμπη δεν ήταν μια στιγμή κακοτυχίας, δεν ήταν το αναπόφευκτο. Ήταν το αποτέλεσμα λαθών, παραλείψεων, αδράνειας. Κανείς δεν ήθελε να συμβεί, όμως αυτό δεν σημαίνει πως όλα έγιναν σωστά. Αν οι διαδικασίες είχαν τηρηθεί όπως έπρεπε, αν το σύστημα λειτουργούσε όπως όφειλε, αν οι προειδοποιήσεις είχαν ακουστεί, τότε ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.

Δύο χρόνια μετά, παραμένουν ερωτήματα που δεν έχουν απαντηθεί. Ποιες αλλαγές έγιναν ώστε να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο; Ποιοι λογοδότησαν πραγματικά; Οι ευθύνες έχουν αποδοθεί μόνο εν μέρει, ενώ η κοινωνία παρακολουθεί, με ανησυχία, εάν η υπόθεση αυτή θα ξεχαστεί ή αν θα φτάσει ως το τέλος της. Οι οικογένειες των θυμάτων δεν ζητούν απλώς μια συγγνώμη. Ζητούν δικαιοσύνη, διαφάνεια, διασφάλιση ότι κανείς άλλος δεν θα περάσει τον ίδιο πόνο.

“Δεν αναπνέω – Θα πεθάνουμε… Λιγοστεύει το οξυγόνο, βοήθεια, βοήθεια…”

Δεν ήταν λέξεις. Ήταν κραυγές. Από παιδιά, από νέους, από ανθρώπους που πάλεψαν μέχρι την τελευταία τους ανάσα.

Πώς συνεχίζεις να ζεις γνωρίζοντας πως υπήρξαν άνθρωποι που κάηκαν ζωντανοί, εγκλωβισμένοι, περιμένοντας βοήθεια που δεν ήρθε ποτέ; Πώς κοιτάς στα μάτια τους γονείς τους και τους λες να κάνουν υπομονή;

Δεν υπάρχει παρηγοριά για εκείνους. Υπάρχει μόνο ένα χρέος: να μην ξεχαστεί ποτέ. Να μην επιτρέψουμε να ξανασυμβεί. Να δικαιωθούν όσοι χάθηκαν. Και να μην ακουστούν ποτέ ξανά τέτοιες κραυγές.

Διαβάστε επίσης :

Οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν από διαδηλώσεις, αλλά από κούφιες υποσχέσεις για σύγχρονο κράτος

Τέμπη: Ποια σούπερ μάρκετ κλείνουν αύριο για το συλλαλητήριο

Τέμπη: Κυκλοφοριακές ρυθμίσεις για τις διαδηλώσεις –  Πότε και ποιοι δρόμοι κλείνουν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη