Έρως ο λυσιμελής (που σου παραλύει τα μέλη και τρέμουν τα γόνατα). Έρως ο πυρίδρομος (Καίγομαι, Ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά). Έρως ο τακερός (Λιώνω, Λιώνω, καίγομαι και μαραζώνω). Έρως ο αλγεσίδωρος (Δώσε πόνο!). Έρως ο σχέτλιος («Ἔρως δ’ ἐτίναξέ μοι φρένας», που έλεγε κι η Σαπφώ –κοινώς με τρέλανε) και πάει λέγοντας.

Καθ΄ όσον πολλούς ακόμη Έρωτες δύναμαι να παραθέσω και τον « Έρωτα ανίκατε μάχαν» γνωρίζω αλλά όχι ως κατάλοιπο του χθεσινού εορτασμού του αγίου –τον οποίο οι αρχαίοι θα είχαν απολύτως του πεταματού ασφαλώς, μπροστά στους ωραίους δικούς τους- αλλά διότι μου έλαχε κι εμένα ένας υπό μορφή ραγισμένης καρδούλας: «Δεν μ’ αγαπάς!», μου μήνυσε ο κ. Δούκας από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου (σε πακετάκι με την κλήση) κι έμεινα να αναφωνώ από εκείνο το δρομάκι της Αθήνας: Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις δήμαρχε! Αμοιβαία τα αισθήματα!

1

Εν αναμονή της Τσικνοπέμπτης όμως, που περιμένω και παϊδάκια με σερπαντίνες (μαζί με την κλήση πάντα) είναι προφανές θαρρώ, ότι ο δήμαρχος εζήλωσε την δόξα της Ζωής, τώρα που οι καρδούλες της πήγαν περίπατο στο ξεμάλλιασμα με την οριζινάλ αριστερά, το ΚΚΕ βεβαίως, προσφέροντας θλιβερό θέαμα-ακρόαμα ακραίου αλληλοεξευτελισμού. Σφαγή μεγάλη γίνεται εκεί στα μέρη τους, αγαπητοί …«Αχός βαρύς ακούεται, πολλά τουφέκια πέφτουν», που λέει και το δημοτικό μας τραγούδι αλλά ευτυχώς ο Στέφανος είναι μακριά από όλα αυτά τα ταπεινά.

Την έκανε νωρίς, για την ακρίβεια βέβαια, τον ξαπόστειλαν από τα αριστερά λημέρια, για να ακροζυγιάζεται πλέον σ΄ ένα διαστημικό κενό μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας. Αλλά δεν του το λέμε…

Ο,τι δεν γνωρίζεις, δεν υπάρχει, είναι εξάλλου, το μότο κάθε υπερφίαλου όντος, ως εκ τούτου άλλα είναι τα καυτά ζητήματα για τον αρχηγό ενός κόμματος, που δεν είναι καν στην Βουλή: Πρώτον αν όλοι οι Στέφανοι της χώρας καμαρώνουν πλέον –μετά την έλευση του συνομόματου στην πολιτική κονίστρα- δεδομένου, ότι έχει πάρει αξία η …ονομαστική τους εορτή! Και δεύτερον, πότε θα μάθει ο Τάιλερ ελληνικά;

«Πέρυσι ήμουν λίγο ξιπασμένος, φέτος είμαι τέλειος!» έχει πει ένας γάλλος συγγραφέας με τον οποίο συμφωνώ και επαυξάνω, διότι τι να περιμένεις από τους ξένους, ανέβα στο βάθρο μόνος σου κι άσε τους άλλους να σκάνε από το κακό τους. Αυτανάφλεξη το λένε όμως, αυτό που έχει πάθει ο Στέφανος –άλλως μπουρλότο – όπως με ενημερώνουν μερικοί, που θέλουν το κακό του, ασφαλώς. Αλλά εμένα εκείνο που με απασχολεί είναι οι επιδόσεις του συντρόφου στην εκμάθηση της ελληνικής. Διότι μόνον μια λέξη τόσο καιρό; Και να μην είναι ένα «Μπράβο Στέφανε», ένα «Ζήτω ο Στέφανος», έστω ένα «Απάνω τους Στέφανε», κάτι το θαυμαστικό τέλος πάντων αλλά να είναι ένα ξερό «Σταμάτα»; …Πες μου μια λέξη μόνον αυτή τη λέξη… που τραγουδούσε κι ο Δημήτρης Χορν αλλά δεν είναι αυτή η περίπτωσή μας.

Αντιθέτως μόνο καλά λόγια έχω να πω για την άκρως επιτυχημένη απόδοση του πρώην περιφερειάρχη στην οφιοαπώθηση και τις μυοκτονίες της Αττικής. Αν συνάντησε εκεί, στην μεγαλειώδη εκστρατεία του στα όρη στ΄άγρια βουνά -Τουρκοβούνια, Λυκαβηττό κλπ- και τον κατηραμένο όφι, δεν γνωρίζω. Ως άλλος Άη Γιώργης όμως, μπορώ να πω, ότι επέπεσε θαρραλέα επί των εχθρών -ερπετών τε και μυών- νικώντας τους κατά κράτος. Εύγε! Διότι ξέρετε, τι φίδια συναντούσα εγώ που μένω στα προάστια, καθημερινώς, χώρια τους ποντικούς που χόρευαν στην στέγη ώσπου να έρθει ο Πατούλης να με σώσει; Τεράστια, με το συμπάθιο. Χαλάλι του και τα εκατομμύρια μπροστά στο θεάρεστο έργο, δεν το συζητώ, εξ ου και αναμένω εναγωνίως να του ανατεθεί, λόγω πείρας ασφαλώς, και η εξολόθρευση βατράχων, κοράκων και άλλων τινών ενοχλητικών πλασμάτων.

Η πείρα άλλωστε μετράει, τι τα θέλετε. Πάρτε παράδειγμα τον Τσίπρα. Μέχρι το Χάρβαρντ έφθασε η φήμη του για τις επιδόσεις του στην πολιτική. Κολοτούμπες και απατεωνιές, αγυρτεία και τυχοδιωκτισμός, άγνοια και αναίδεια και θράσος, πολύ θράσος, δύσκολα συγκεντρώνονται σε ένα μόνον άτομο. Απόδειξη, η πρόσκληση για διαλέξεις, συζητήσεις, συναντήσεις, προκειμένου να αναλύσει πώς έφτασε την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού, πώς εξαπάτησε τους πολίτες που τον πίστεψαν, πώς συνεργάστηκε «αριστερός» αυτός με ακροδεξιό συνομιλητή, πώς οραματιζόταν να ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας… Γελιέμαι ασφαλώς. Σιγά μην κάνει και έγγραφη ομολογία… Αλλά, αμερικανάκια είναι, σου λέει, έστω και του Χάρβαρντ… Κι αλήθεια, θα τον πληρώσουν ή θα τους πληρώσει;

Γραυς ανακροτήσασα πολύν κονιορτόν εγείρει, λέει μια αρχαία παροιμία (η μετάφραση δική σας!).