Υπάρχει γκρίνια για τους μαθητές που εισάγονται σε σχολές με κάκιστους βαθμούς. Κάθε χρόνο διαβάζουμε ότι στο τάδε τμήμα της τάδε σχολής, ο τελευταίος εισήχθη με βαθμό 8 στα 20 ή πιο παλιά με λίγο πάνω από το μηδέν. Η γκρίνια αφορούσε το κόστος σπουδών, το ερώτημα «γιατί εγώ ο φορολογούμενος να επωμίζομαι τα έξοδα του κακού μαθητή». 

Πάντα υπήρχαν εναλλακτικές για τους «κακούς μαθητές». Ιατρική στα Βαλκάνια για όσους θα κληρονομούσαν ιατρείο, ιστορία τέχνης στο Λονδίνο για τα κορίτσια καλών οικογενειών, διοίκηση επιχειρήσεων στο Ντιρί για τα παιδιά της μεσαίας τάξης που δεν μπορούσαν να σηκώσουν μια Βοστώνη, κομμωτική στη πλατεία Κάνιγγος για όσους ήθελαν άμεσα μια δουλειά.

Για να δούμε όμως πως διαμορφώνεται η έννοια του «κακού μαθητή», ο οποίος αποτυγχάνει στις εισαγωγικές εξετάσεις. Κι ενώ θέλει να γίνει δικηγόρος, δεν γράφει αρκετά καλά στην έκθεση ή στα λατινικά και βλέπει τον εαυτό του εκτός πανεπιστημίου. Γενιές Ελλήνων ένιωσαν αυτό το βάρος της δήθεν αποτυχίας επειδή δεν αποστήθισαν τα ανώμαλα ρήματα και αγνόησαν τους κανόνες της έκθεσης, αγνόησαν δηλαδή το φροντιστή που δίδασκε γραφή σε ξύλινη γλώσσα και το μυαλό στο γύψο.

Καλή ή κακή, η Σορβόννη του Βορρά δίνει ευκαιρίες σε όσους έχουν αποκλειστεί από το αυστηρό σύστημα αποστήθισης και δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε στα ακριβά ιδρύματα του εξωτερικού. Είναι μια μεσαία λύση, ίδια στην οδό Πανόρμου ή σε κάποιο  δευτεροκλασάτο ίδρυμα της αλλοδαπής. Υπήρξε ενόχληση από τις δηλώσεις του υπουργού Παιδείας Κυριάκου Πιερρακάκη επειδή μίλησε για τη Σορβόννη χωρίς να διευκρινίσει ότι δεν είναι η κανονική, η γνήσια, η δύσκολη αλλά ένα άλλο ίδρυμα που δανείζεται το όνομα για να κλέψει τη δόξα. Σαν τα μπλουζάκια που πωλούνται στη λαϊκή, μάρκας Abibas.

Σε κάθε περίπτωση οι σπουδές σε τέτοιου είδους ιδρύματα είναι ρυθμισμένες και έχουν κριτήρια. Τόσος κόσμος με διδακτορικά και εμπειρία σε ξένα πανεπιστήμια παραμένει εκτός του ελληνικού συστήματος διδασκαλίας επειδή η επιλογή των καθηγητών γίνεται με πολλά κριτήρια: ακαδημαϊκά, κοινωνικά και οικογενειακά. Αν ο μπαμπάς έχει έδρα, πολύ πιθανό να την κληροδοτήσει στο παιδί ή στο γαμπρό. Έχουν επίσης τεράστια πέραση οι κουβαλητές τσαντών που δεν είναι οι καλύτεροι φοιτητές αλλά τα καλύτερα δουλικά, που δέχονται να υποκαθιστούν τον καθηγητή. Γράφουν άρθρα και βιβλία κάνοντας φιλοφρονήσεις και επικύψεις.

Να πούμε και κάτι άλλο. Στα δημόσια ελληνικά πανεπιστήμια είναι δύσκολο να μπει κανείς αλλά εύκολο να βγει. Οι εργασίες πωλούνται εδώ και δεκαετίες, καθώς υπάρχουν εταιρείες που αναλαμβάνουν να γράψουν τα πάντα_ ασκήσεις, παρουσιάσεις, διπλωματικές. Τα σκονάκια πάνε κι έρχονται, χωρίς κυρώσεις. Γιατί αν κάποιος καθηγητής ψελλίσει ότι προτίθεται να τιμωρήσει τους αντιγραφείς, θα γίνει κατάληψη, θα τον κλειδώσουν στο γραφείο του, θα υποστεί εξευτελισμούς. Υπάρχει επίσης η μέθοδος της πίεσης στον καθηγητή, όπως για παράδειγμα βουλευτές που τηλεφωνούν με αίτημα «πέρνα σε παρακαλώ τον ανιψιό του κουμπάρου του συμβούλου μου, ένα πέντε βάλτου βραδερφέ».

Στο δια ταύτα. Αν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που τόσο λοιδορούνται υπόκεινται σε ελέγχους και λειτουργούν με κανόνες, η κοινωνία δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Ο πτυχιούχος από την οδό Πανόρμου μπορεί να γίνει εξίσου καλός δικηγόρος με εκείνον που σπούδασε στη Θράκη. Μπορεί να γίνει και καλύτερος, αν έχει κίνητρο, αν θέλει να πετύχει στη ζωή του, αν δουλεύει πιο σκληρά, αν κάνει άσκηση της προκοπής, αν ενημερώνεται συνέχεια, αν προσέχει τη λεπτομέρεια. Επειδή εκεί στην πίστα της ζωής, είναι πολλοί παράγοντες πιο σημαντικοί από το ταυ στο regina rosas amat.

Διαβάστε επίσης

Στον Έβρο με τη Σοφία Ζαχαράκη