Υπάρχουν ρήγματα στο πολιτικό σκηνικό. Όχι, η πρωτοκαθεδρία Μητσοτάκη και Ν.Δ. δεν αμφισβητείται, δεν κινδυνεύει.

Οι πολίτες δεν έχουν ούτε κατά διάνοια πεισθεί ότι έχει εμφανιστεί εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Αυτό, ακριβώς είναι όμως το πρόβλημα. Και τα τρία συστημικά κόμματα δημοσκοπικά εμφανίζουν υποχώρηση, με αντίστοιχη στροφή του κόσμου στο άτακτο συνονθύλευμα των μη συστημικών. Αν αυτό δεν προβληματίσει τους κκ. Μητσοτάκη, Ανδρουλάκη και Φάμελλο, τότε δεν γνωρίζω τι είναι αυτό που θα τραβήξει την προσοχή τους.

Κατά τεκμήριο, με βάση δηλαδή τις μετρήσεις, οι τρεις μεγάλοι δεν έχουν πιάσει τον παλμό της κοινωνίας. Μηνύματα στέλνονται, συχνά-πυκνά, ισχυρά-αδύνατα, σαφή-ασαφή. Αυτό είναι το αδιάβλητο γεγονός. Η ικανότητα των κομμάτων και των ηγεσιών να αντιληφθούν το περιεχόμενο των μηνυμάτων και τις προτεραιότητες που υποδηλώνουν, αποτελεί βασικό πυλώνα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Τα κόμματα ισχυρίζονται ότι ακούνε. Φοβάμαι ότι κινούνται στον χώρο της θεωρίας. Οι πολίτες δηλώνουν ξανά και ξανά πως απευθύνονται σε ώτα κλειστά. Γι’ αυτό η δημοκρατία χωλαίνει.

Δεν θα ασχοληθώ με τα προβλήματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης—αυτά είναι γνωστά και δύσκολα θα επιλυθούν λόγω της πολυμορφίας τους. Από την πλευρά της κυβέρνησης, όμως, πιστεύω ότι ο προβληματισμό των πολιτών επικεντρώνεται σε τρία σημεία. Το ένα εξακολουθεί να είναι η ακρίβεια. Αν ο πολίτης δεν δει την κυβέρνηση με σαφήνεια, αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα να σπάει τις μονοπωλιακές και ολιγοπωλιακές πρακτικές που χαρακτηρίζουν όλο το οικονομικό σύστημα, θα εξακολουθήσει να βλέπει αρνητικά την κυβέρνηση. Οι πρακτικές αυτές διαιωνίζουν την ακρίβεια και την ανισότητα, δημιουργούν αίσθηση ανημποριάς και καταλήγουν στην εμφάνιση απελπισίας. Τι να κάνει ο πολίτης την περίφημη ανάπτυξη της Αθηναϊκής Ριβιέρας, όταν ο μισθός έχει εξαντληθεί στις 20 του μηνός;

Θέμα δεύτερο, η αδυναμία της κυβέρνησης να δώσει ένα οριστικό τέλος στα δύο άναρχα συστήματα της υγείας και της παιδείας. Ο πολίτης θέλει να δει αποφασιστικές κινήσεις και στα δύο. Θέλει να δει γιατρούς, νοσοκόμους, νοσοκομεία που να προσφέρουν ποιοτική υγεία.  Θέλει να δει σχολεία και δασκάλους σε σύγχρονες αίθουσες που να διδάσκουν σύγχρονα μαθήματα με σύγχρονες μεθόδους. Θέλει να δει απτά αποτελέσματα στο επίπεδο της δικής του καθημερινότητας και όχι κινήσεις που είναι μεν σοβαρές αλλά δεν αντιμετωπίζουν θεμελιακά τα προβλήματα.

Θέμα τρίτο, η τεράστια καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης. Χωρίς αμφιβολία έχουν γίνει πολλά από τον κ. Φλωρίδη.  Αλλά η ανεπάρκεια έμψυχου και άψυχου υλικού παραμένει και ο πολίτης δεν βλέπει κάτι που να αλλάζει καταστάσεις ή, έστω, εντυπώσεις. Πως θα αντιδράσει ο πολίτης όταν βλέπει τον επιχειρηματία του Coco-mat να κοροϊδεύει την δικαιοσύνη; Γιατί να μην πιστέψει πως «δεν έχουμε κράτος»; Γιατί να μην σκεφτεί ότι αυτό συμβαίνει διότι το σύστημα είναι διεφθαρμένο;

Το 2019, η σημερινή κυβέρνηση παρέλαβε ένα χάος. Έκτοτε δαπανά τεράστιο χρόνο και πόρους στην αντιμετώπιση κρίσεων. Δυστυχώς αλλά αναπόφευκτο και έξω από τις επιλογές της. Το επιτελικό κράτος, όμως, γι’ αυτό υπάρχει. Η διαχείριση κρίσεων είναι η μία πλευρά. Οι μεταρρυθμίσεις είναι η άλλη. Στο δεύτερο μέτωπο η κυβέρνηση δεν έχει δείξει μέχρι στιγμής τον καλύτερο εαυτό της. Έχει κάνει πολλά. Οφείλει να συνειδητοποιήσει, όμως, ότι ο πολίτης έχει πια κουραστεί βλέποντας τις ελπίδες του να μην εκπληρώνονται. Έχει γίνει πολύ απαιτητικός, ίσως διότι αρχίζει να αισθάνεται απελπισμένος. Κι αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος.

Διότι, σ’ αυτό το περιβάλλον ανθεί το άνθος του κακού. Η απελπισία οδήγησε τον πολίτη στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και αποδείχθηκε ότι αυτή δεν είναι ο καλύτερος γνώμονας. Δεν λέω ότι υπάρχει πλήρης αντιστοιχία σήμερα με το 2015. Υπάρχουν, όμως, σημάδια ομοιότητας που θα όφειλαν να προβληματίσουν. Διότι, εκ των πραγμάτων σε εύφορο έδαφος πατάει ο Βελόπουλος για να λέει τις ανοησίες του και να βρίσκει υποστηρικτές, η Κωνσταντοπούλου να το παίζει Pasionaria και να βρίσκει υποστηρικτές, η Λατινοπούλου να…σιωπά και να βρίσκει υποστηρικτές! Ανέξοδα προσφέρουν αδιέξοδα και ο κόσμος…τρέχει.

Αν η κυβέρνηση ήθελε να υιοθετήσει ένα σύνθημα που θα βρει απήχηση στους πολίτες αυτό είναι «Γκρέμισε baby Γκρέμισε».

Διαβάστε επίσης

Η αμετροέπεια της Καρυστιανού, η παρέμβαση Κλάπα και οι κίνδυνοι για την δημοκρατία