Δάκρυσε όλη η Ελλάδα όταν στο νοσοκομείο του Ηρακλείου οι γιατροί αφαίρεσαν τα όργανα του μικρού Αγγελου για να δώσουν ζωή σε άλλα μικρά παιδιά.

Δακρύσαμε όλοι γι’ αυτό το αγγελούδι που το ξυλοκόπησαν άγρια, η ίδια του η μάνα και ο σύντροφός της.

Δεν πρόλαβε να ζήσει αυτό το παιδί, έγινε άγγελος στα τρία του μόλις χρόνια, προσφέροντας μια δεύτερη ευκαιρία σε άλλους ανθρώπους με τη μεταμόσχευση οργάνων του.

Ναι, η δωρεά οργάνων είναι η ύψιστη προσφορά που μπορεί να κάνει κάποιος και μακάρι όλοι να ήταν δωρητές και όλοι οι συγγενείς να έπαιρναν απόφαση να δωρίσουν τα όργανα του δικού τους ανθρώπου.

Όμως, εγώ γιατί δεν δακρύζω για την «προσφορά» του 3χρονου Αγγελου; Γιατί είμαι εξοργισμένος που έχασε τη ζωή του, έστω κι αν πρόσφερε ζωή σε άλλους;

Τι να την κάνω τη δωρεά οργάνων από ένα τρίχρονο παιδί, όταν η θέση του σ’ αυτό τον κόσμο ήταν να ζήσει παιδικά χρόνια, να μπει στην εφηβεία, να γνωρίζει τον έρωτα, να σπουδάσει, να κάνει οικογένεια, να προσφέρει στον τόπο του, να αφήσει το ίχνος του;

Ναι, αυτό το μικρό αγγελούδι δεν έπρεπε να πεθάνει, και κυρίως δεν έπρεπε να πεθάνει από τα ίδια τα χέρια της Μήδειας μάνας του και του ανθρώπου που ήταν μαζί της.

Ναι, δεν έπρεπε να πεθάνει σε ένα χειρουργικό κρεβάτι και η γιαγιά του να πάρει την απόφαση για τη δωρεά οργάνων;

Το παιδί αυτό δεν έζησε και φταίμε όλοι μας γι’ αυτό.

Φταίει κυρίως η μάνα του, που δεν έπρεπε να είναι μάνα, που δεν έπρεπε να έχει το προνόμιο της μητρότητας, την ύψιστη θυσία και ταυτόχρονα ευτυχία μιας γυναίκας, να γίνει δηλαδή μητέρα.

Φταίει και ο πατέρας του παιδιού, ποιος ξέρει ποιος και που; Επέτρεψε να βρεθεί το παιδί του στα χέρια μιας δολοφόνου κι ενός εγκληματία.

Φταίει και η γιαγιά που τώρα αποφάσισε για τη μεταμόσχευση, διότι είναι σίγουρο ότι ήξερε, έβλεπε, άκουγε κι έμενε άπραγη.

Φταίνε οι συγγενείς, οι γείτονες, ο κόσμος όλος που δεν μιλάει ποτέ, που γυρνά την πλάτη στη βία των άλλων, που ανέχεται τους κακοποιητές, που κλείνει τ’ αυτιά στις φωνές, στις βρισιές, στους ξυλοδαρμούς, στην άγρια κακοποίηση, παιδιών, γυναικών, ηλικιωμένους.

«Εγώ κοιτάζω τη δουλειά μου», είναι η μόνιμη επωδός και όλοι κλείνουν τις πόρτες των διαμερισμάτων, αδιαφορώντας για το τι κρύβεται στους διπλανούς τοίχους.

Φταίει όλος ο κόσμος, και το κράτος που δεν κάνουν τίποτε για να γλιτώσουν κι άλλοι μικροί άγγελοι, κι άλλες γυναίκες εν δυνάμει θύματα κακοποιητών συζύγων.

Τι να τις κάνω τις δωρεές οργάνων, λοιπόν, από 3χρονα παιδιά όταν αυτά τα παιδιά δεν θα έπρεπε να είναι νεκρά;

Είναι το δικό μου παιδί, το δικό σας, της διπλανής πόρτας. Και σίγουρα υπάρχουν κι άλλα παιδιά που κακοποιούνται, κι άλλες σύζυγοι που δέρνονται, που βασανίζονται.

Πώς θα αποτρέψουμε νέες δολοφονίες; Ποια είναι η δίκαιη τιμωρία για τους δολοφόνους του Αγγελου ώστε να μην ξαναζήσουμε τέτοια εγκλήματα;

Δεν ξέρω, αλλά είμαι πολύ απογοητευμένος. Σκεπτόμενος ότι και στο παρελθόν είχαμε παιδιά –θύματα ανείπωτων τραγωδιών, δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος.

Ποιος ξεχνά τον μικρό Αλεξ στη Βέροια;

Ποιος ξεχνά τον Βαγγέλη Γιακουμάκη στα Γιάννενα;

Ποιος μπορεί να ξεχάσει την Ελένη Τοπαλούδη αλλά και τις τόσες γυναίκες θύματα μιας κοινωνίας που δεν μπορεί να προστατέψει τους αδύναμους και που κλείνει τα μάτια στο έγκλημα.

Γι’ αυτά όλα θα έπρεπε να δακρύζουμε, γιατί έχουμε χάσει το παιχνίδι. Γιατί η απανθρωπιά έχει επικρατήσει και σκοτώνει παιδιά, αλλά και τις ίδιες τις ψυχές μας.

Θα τον κλάψουμε τον Αγγελάκο μας, αλλά θα τον ξεχάσουμε κι αυτόν. Όμως, αν θέλουμε η θυσία του να μην πάει χαμένη ένα έχουμε να κάνουμε: Να ξαναγίνουμε άνθρωποι.

Πόσο ταιριάζει αυτοί οι υπέροχοι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου, που τραγούδησε μοναδικά ο πρίγκιπας Παύλος Σιδηρόπουλος:

«Εχε το νου στο παιδί… υπερασπίσου το παιδί,

γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα».