Σχεδόν απαράβατος είναι ο κανόνας ότι στα άρθρα που δημοσιεύονται στις λεγόμενες online πρέπει να αναφέρονται ονόματα προκειμένου να διαβάζονται.

Δεν θα το σχολιάσω, απλά θεωρώ ότι η σημερινή ημέρα μου δίνει το δικαίωμα να τον παραβώ—αυτήν την φορά χωρίς ενοχές. Να τον παραβώ και να γκρινιάσω.

Διάβασα ότι μερικοί μιλάνε για τους κινδύνους που φέρει η άνοδος των ελίτ. Κάτι σαν αφού τον θάψαμε ανακαλύψαμε πως πέθανε. Εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια υπάρχουν έντιμοι με διορατικότητα άνθρωποι που έχουν επισημάνει, συχνά-πυκνά τους τεράστιους πολιτικούς, οικονομικούς αλλά πάνω απ’ όλα κοινωνικούς κινδύνους που φέρνει η υπερβολική συγκέντρωση πλούτου στα χέρια του 0,1% της κοινωνίας– ακραίο ποσοστό που αναφέρεται  στις ΗΠΑ αλλά οι διαφοροποιήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ελάχιστες.

Ουδείς προφήτης στον τόπο του. Θα προφητεύσω, όμως, ότι το ξέσπασμα θα έρθει και η καταιγίδα που θα ακολουθήσει μπορεί να αποδειχθεί ανεξέλεγκτη. Αφορμή μπορεί να δώσει η κλιματική κρίση –κι ας σταματήσει πια το παραμύθι της κλιματικής «αλλαγής», λες και υπάρχει κάποια θετική διάσταση στην αποφασισμένη αυτοκαταστροφή μας. Ή, άλλη αφορμή μπορεί ίσως, να προέλθει από  μία μεγάλη γεωπολιτική σύγκρουση. Η κοινωνική έκρηξη θα συμβεί, όμως. Η καταστολή της θα είναι άλλο επεισόδιο.

Το σύστημα έχει πλέον χάσει την ισορροπία του. Οι οικονομολόγοι, όχι όλοι, κάτι γνωρίζουμε για αυτό το θέμα. Η απώλεια της αξιοπιστίας , όμως, από τότε που ως επαγγελματικό σύνολο αφαιρέσαμε την διάσταση της ηθικής και της πολιτικής από τις αναφορές μας, συμβουλές μας, προβλέψεις μας, κατάργησε και τον άξονα της πειστικότητας. Αναπόφευκτα, η τεχνητή νοημοσύνη δίνει νέα όπλα στους τεχνοκράτες, οπότε διορατικά  απελπισμένες κοινωνικό-πολιτικές ομάδες στρέφονται στους φιλοσόφους μήπως και βρεθεί πυξίδα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμη περιθώρια, σίγουρα πάντως είναι ελάχιστα. Όποιος αμφιβάλει ας διαβάσει τι λένε οι γκουρού και οι κορυφαίοι σύμβουλοι. Δεν γνωρίζω πολλές περιπτώσεις (πέρα από τον Μεσαίωνα) όπου οι προειδοποιήσεις από κορυφαίους του ίδιου του συστήματος πέφτουν σε κουφά αυτιά.

ΚΙ αν στο παγκόσμιο σύστημα οι ανισότητες, η τεχνητή νοημοσύνη και η κλιματική κρίση αποτελούν τους μεγάλους κινδύνους, στην Ελλάδα η υπερβολική αισιοδοξία – κάπως δικαιολογημένη μετά τα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του 2010– είναι ο μεγάλος μας κίνδυνος.

Από κοντά στις ατέρμονες συζητήσεις οι αιώνιες καθυστερήσεις που μας κάνουν μόνιμα να κυνηγάμε ένα τραίνο που φεύγει. Διάβαζα για το εγχείρημα της πληρωμής εισιτηρίου με κάρτα στις δημόσιες μεταφορές που με τόση υπερηφάνεια ανακοινώθηκε, μέχρι που έφτασα στο τέλος του κειμένου  και είδα ότι πήρε 11 χρόνια για να υλοποιηθεί. Καλά χαιρετίσματα. Στη νέα εποχή της ΤΝ είναι σαν να μιλάμε για αιώνες.

Από κοντά το νέο μεγάλο τέρας της ψηφιακής γραφειοκρατίας. Πίσω από κάθε βελτίωση για τον πολίτη έχουν αναβλύσει πίδακες νέων διαδικασιών—όπου ο μεν δημόσιος γραφειοκράτης είναι στο απολύτως απυρόβλητο, ο δεν πολίτης έχει καταδικαστεί να παίζει άνετα και χωρίς προσπάθεια τον ήρωα του Κάφκα. Ας γνωρίζει η κυβέρνηση ότι έτσι όπως προχωρά, έχοντας αφαιρέσει από τον πολίτη σχεδόν κάθε δυνατότητα να βρει το δίκαιο του (κι ας μην βάλουμε στο κάδρο την δικαιοσύνη) μαζί με τις ανισότητες θα αυξηθεί τελικά η παραβατικότητα και στο τέλος θα έρθει η έκρηξη.

Διαβάστε επίσης

Η επιλογή Τασούλα ως κίνηση ματ και η αντιπολίτευση στο χώμα