Το πρόβλημα είναι ορατό. Στη διάρκεια των εορτών υπάρχουν επαίτες σε κάθε γωνία, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Αυτές τις ημέρες κρατούν όλοι την ίδια ταμπέλα, με το «πεινάω» να έχει ένα παράταιρο ωμέγα. Δεν είναι γραμμένο στο χέρι από τον επαίτη, είναι τυπωμένο από το κύκλωμα που τον εκμεταλλεύεται. Πόσο εύκολο είναι άραγε για την Ελληνική Αστυνομία να διαλύσει αυτά τα κυκλώματα και πόσο συμβάλλει κάθε περαστικός στο έγκλημα;

Ας το φανταστούμε ως αστυνομική επιχείρηση. Ένστολοι ή όργανα της τάξης με πολιτικά στήνουν καραούλι και ακολουθούν τους επαίτες εκεί όπου ζουν. Μετά από βάρδιες πολλών ωρών ή και ημερών, διαπιστώνουν ποιος είναι ο διακινητής. Και μετά; Πώς θα αποδείξουν ότι είναι διακινητής, ότι στέγασε θύματα σε βρόμικο υπόγειο τους οποίους έφερε από τη Βουλγαρία ή τη Ρουμανία; Κι αν υποθέσουμε ότι συλλαμβάνονται επί τόπου οι επαίτες, ποια θα είναι η ποινή; Ούτε απέλαση θα προκύψει για όσους έχουν διαβατήριο της ευρωπαϊκής ένωσης ούτε φυλάκιση. Αυτό μάλλον είναι ανακουφιστικό αν σκεφτούμε ότι τα άτομα που παγώνουν στο δρόμο είναι θύματα των επιτήδειων.

Να δούμε το σύγχρονο modus operandi, όπως την περιγράφει η ομάδα streetwork της ΑΡΣΙΣ που εντοπίζει θύματα εμπορίας ανθρώπων. Διαπιστώνει ότι αυξήθηκαν τα σκυλάκια που έχουν μαζί τους οι επαίτες. Τα παιδάκια πλέον αποτελούν ρίσκο, ειδικά αν δεν υπάρχει συγγένεια με τον επαίτη. Σκυλάκια λοιπόν, για τη συγκίνηση. Άνθρωποι χωρίς παπούτσια, ημίγυμνοι, τρέμουν από το κρύο. Αποτέλεσμα: «δώσε στο άνθρωπο λίγα κέρματα, να φάει κάτι». Ας το σκεφτούμε λίγο. Για να είναι επικερδής η επιχείρηση διακίνησης ανθρώπων, όσων κρατούν αυτή την ίδια ταμπέλα «πεινάω» με το παράταιρο ωμέγα, σημαίνει ότι στο τέλος της ημέρας, στο τέλος της εορταστικής περιόδου, συγκεντρώνεται κεφάλαιο που αξίζει τον κόπο. Έξοδα μετακίνησης, έξοδα στέγασης, έξοδα ξεροκόμματου συν κέρδος.

Μπορούμε να απαιτήσουμε από τον υπουργό Προστασίας Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να διαλύσει τα κυκλώματα εκμετάλλευσης. Να προτείνουμε αστυνομικές επιχειρήσεις κατά τις οποίες τα θύματα διακίνησης θα ταλαιπωρηθούν ακόμα πιο πολύ, για ένα πλημμέλημα. Αστυνομία, δικαστήρια, για το τίποτα επειδή είναι δύσκολο να ευρεθούν οι διακινητές και να αποδειχτεί ότι ευθύνονται. Ξέρουμε ότι θα συνεχίσουν να βρίσκουν θύματα όσο η μπίζνα είναι κερδοφόρα και όσο παίζουν με τις Αρχές όπως η γάτα με το ποντίκι.

Εδώ έρχεται η ευθύνη του πολίτη. Να μην δίνει τίποτε μέχρι να καταργηθεί η εκμετάλλευση. Απλή λογική. Όσο οι επαίτες καταφέρνουν να συγκινούν, με τα παιδάκια, με τα σκυλάκια, με τα αναπηρικά αμαξίδια, θα τους βλέπουμε στο δρόμο. Πριν να ανοίξει το πορτοφόλι για να δώσει χρήματα, να σκεφτεί: όσο τροφοδοτεί το σύστημα εκμετάλλευσης, θα προκύπτουν νέα θύματα.

Δεν είναι όλοι οι επαίτες των Χριστουγέννων θύματα των κυκλωμάτων. Υπάρχουν και θύματα της οικονομικής κρίσης, άτομα που έκαναν λάθος επιλογές και βρέθηκαν στο δρόμο. Ταυτόχρονα υπάρχουν οργανώσεις που μοιράζουν γεύματα και ρουχισμό, προτείνουν στέγαση, δίνουν λύση στο πρόβλημα της ατομικής υγιεινής. Δεν είναι δύσκολο να εντοπιστούν, μια απλή αναζήτηση στη διαδίκτυο και εμφανίζονται όλες οι δομές στήριξης. Εκεί να δίνουμε.