Διαβάζω σε τίτλους: 5,5 εκατ. ευρώ πρόστιμο σε οχτώ πολυεθνικές για αθέμιτη κερδοφορία και σκέπτομαι μπας και η κυβέρνηση άρχισε να παίρνει σοβαρά το θέμα της τιμολογιακής συμπεριφοράς.

 Διαβάζω, επίσης, για την λίστα του υπουργείου οικονομικών με τους 100 φορείς του δημοσίου, ΔΕΚΟ και εταιρείες με την μεγαλύτερη χρηματοδότηση από το Ταμείο Ανάκαμψης, και σκέπτομαι μπας και η κυβέρνηση άρχισε να παίρνει στα σοβαρά το θέμα της διαφάνειας. Όταν έφυγα από τους τίτλους, όμως,  άρχισα να διαβάζω και ανέσυρα από την μνήμη μου παρόμοιες λίστες στα προηγούμενα χρόνια, συνειδητοποίησα την πλάνη μου: είχα αφήσει την φαντασία μου να υπερισχύσει της λογικής μου.

Δύσκολα αυτή η κυβέρνηση να μετριάσει την ακρίβεια, κυρίως για ένα λόγο: αρέσκεται να επιδίδεται σε εντυπωσιακά επικοινωνιακά τρικ και να μην αντιμετωπίζει την πραγματικότητα του προβλήματος. Κι αυτό είναι ένα: ο σημερινός καπιταλισμός λειτουργεί μόνο με την ανοχή των κυβερνήσεων ως προς τις στρεβλώσεις που δημιουργεί, με αποτέλεσμα στην μεγάλη τους πλειοψηφία οι αγορές αγαθών και υπηρεσιών να ελέγχονται από ολιγοπώλια ή μονοπώλια.

Καταλαβαίνω ότι μετά τις εξαγγελίες κατά των τραπεζών, ο καθόλα συμπαθής (τουλάχιστον σ’ εμένα)  Τάκης Θεοδωρικάκος δεν ήθελε να φανεί ελλιπής και χτύπησε τις πολυεθνικές. Έτσι, 8 από αυτές δέχτηκαν πρόστιμο ίσο κατά μέσο όρο με περίπου 700,000 ευρώ. Καταλαβαίνω ότι στα γραφεία τους έπεσε πολύ κλάμα, υποσχέθηκαν να μην το ξανακάνουν και μετά άνοιξαν… σαμπάνιες. Στραγάλια κλήθηκαν να πληρώσουν, κι αυτό ήταν αναπόφευκτο εφόσον  τις κυνήγησε η Διϋπηρεσιακή Μονάδα Ελέγχου Αγοράς – δηλαδή πήγαν τα σχολιαρόπαιδα  να ελέγξουν τους καθηγητάδες.  Τα σκαμπιλάκια στις πολυεθνικές εκθέτουν την κυβέρνηση, όχι τις εταιρείες. Ιδιαίτερα, μάλιστα όταν ανακοινώνεται ότι ελέγχθηκαν 411 κωδικοί, την στιγμή που όλες μαζί διακινούν αρκετές χιλιάδες.

Αν η κυβέρνηση θέλει να γίνει αποτελεσματική, ας αξιολογήσει τους ελέγχους της αγοράς ως ένα όπλο χωρίς ιδιαίτερη ουσία όταν στρέφεται κατά πολυεθνικών, κι ας  δώσει επιτέλους την εντολή, τους πόρους και το πρότυπο καλής πρακτικής στην Επιτροπή Ανταγωνισμού, ώστε να κάνει ουσιαστική δουλειά. Διότι, δεν θα το έλεγες και μεγάλη επιτυχία όταν σ’ ένα χρόνο οι κυρώσεις είναι κάτω από 20 και καμία δεν αφορά ουσιαστική και σε μέγεθος στρέβλωση του ανταγωνισμού. Άσε τον χρόνο που παίρνει η κάθε έρευνα.

Στο δεύτερο θέμα τώρα: φαντάζομαι ότι είναι χρονικά τυχαία η απόφαση του (επίσης καθόλα συμπαθούς) Νίκου Παπαθανάση να δημοσιεύσει την λίστα των 100. Αναρωτιέμαι, πάντως, αν πιστεύει πως αυτή η λίστα χρησιμεύει σε κάτι—πέρα από τους εντυπωσιακούς τίτλους με την οποία την κόσμησαν τα ΜΜΕ. Αν ο αναπληρωτής υπουργός ήθελε πράγματι να πληροφορήσει τον πολίτη, να δείξει ότι είναι υπέρ της διαφάνειας και να αποδείξει ότι η κατανομή των πόρων όντως υπηρετεί τους στόχους που έχει βάλει η κυβέρνηση, τότε η λίστα όφειλε να έχει ταξινομήσει τις δράσεις σύμφωνα με τους κυβερνητικούς στόχους όπως αυτοί έχουν αποτυπωθεί το 2022, να έχει τα ονόματα των αποδεκτών και τα ποσά που πήρε ο καθένας, την εμπλεκόμενη τράπεζα, τους βαθμούς απορρόφησης κεφαλαίων και εκτέλεσης έργου.

Τότε θα μπορούσε να γίνει μία εποικοδομητική κριτική και μία γόνιμη συζήτηση. Η κυβέρνηση να έχει αποδείξει ότι στηρίζει την διαφάνεια. Οι τράπεζες ότι εκτελούν το έργο τους – ή, μήπως, δεν το εκτελούν. Η γραφειοκρατική αντίληψη, όμως, της δημοσίευσης μίας λίστας που δεν δίνει καμία, μα καμία ουσιαστική πληροφόρηση απλά εκθέτει την κυβέρνηση.

Αυτή η κυβέρνηση κάνει πολλά ουσιαστικά πράγματα. Η δουλειά της, όμως, αποδυναμώνεται για δύο λόγους. Πρώτο, πολλές φορές παρασύρεται σε επικοινωνιακά τρικ, λες και δεν έχει την ικανότητα να γνωρίζει από πριν πότε αυτά έχουν νόημα ως προς το αποτέλεσμα και πότε απλά την εκθέτου. Δεύτερο, η αδυναμία της να συνειδητοποιήσει ότι πίσω από το ψηφιακό κράτος λειτουργεί απρόσκοπτα η γραφειοκρατία. Τώρα μάλιστα έχει αποκτήσει ως προκάλυμμα την ψηφιακή ανωνυμία. Όταν ένας πολίτης αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα, η πιθανότητα να βρει το δίκαιο του ανάγεται στο Καφκικό σύμπαν. Ακούει άραγε ο, επίσης συμπαθής, Δημήτρης Παπαστεργίου; Γιατί η ελληνική γραφειοκρατία δρα ανεξέλεγκτη και με μεγαλοσύνη σ’ όλη την ψηφιακή επικράτεια.

Με αυτά και μα αυτά, ας μην απορήσει αύριο αν δει να κορυφώνεται κάποια μορφή λαϊκής αγανάκτησης. Τα αμυντικά τοίχοι των δημοσκοπήσεων είναι απόλυτα έωλα. Και, πάνω απ’ όλα,  η χώρα δεν αντέχει άλλη αποτυχία.

Διαβάστε επίσης

Οι εναερίτες της Αράχοβας και των Δελφών