Η υπερψήφιση ήταν βέβαια δεδομένη, οπότε το ζητούμενο ήταν η ισχύς των επιχειρημάτων σε συνδυασμό με τον πολιτικό τους  προσανατολισμό.

Η πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ξεκάθαρα ότι έχει στραφεί προς το κέντρο—γεγονός που ίσως εξηγεί και την απουσία του Πολάκη.

Ο Σωτήρης Φάμελλος  βολικά ξέχασε τις μεγαλοστομίες και τα λεφτόδενδρα και προσπάθησε να επικεντρωθεί σ’ αυτά που το κόμμα έκρινε ως τα αδύνατα σημεία της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Κράτησε ήπιους τόνους, έδωσε σχεδόν μηδέν υποσχέσεις.

Η πολιτική στροφή ήταν εμφανής. Σε σύγκριση με το παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ απευθύνθηκε σε άλλο ακροατήριο και σε άλλη γλώσσα.  Μιλούσε κατά της Ν.Δ. με το βλέμμα εμμονικά στραμμένο κατά ΠΑΣΟΚ μεριά.

Θα μπορούσε να λεχθεί ότι από πλευράς φρασεολογίας και τόνου εκφοράς, ο Νίκος Ανδρουλάκης έρεπε προς την κεντροαριστερά. Ήταν οξύς, αναφέρθηκε σε συγκεκριμένα περιστατικά για να βγάλει από το ελάσσων συμπέρασμα για το μείζον, και ανάλωσε πολύ χρόνο στο θέμα των τραπεζών.

Ήταν μία λάθος κίνηση, (συμπεριφέρθηκε λες και είχε εσωτερική πληροφόρηση) καθώς υποτίμησε την έκταση και την σημασία των πρωθυπουργικών εξαγγελιών που θα ακολουθούσαν. Φάνηκε πως ήθελε να τις υποβαθμίσει εκ των προτέρων, κι αυτό τον άφησε έκθετο όταν αποδείχθηκε ότι Κυριάκος Μητσοτάκης  φύλαγε γερό χαρτί στο μανίκι του.

Η Ν.Δ. έμεινε, βέβαια, σταθερή στην γραμμή της. Υπερασπίστηκε την πενταετία της, πράγμα όχι και τόσο δύσκολο με δεδομένο το γεγονός ότι ξεκινούσε από την χαμηλή βάση του 2019.

Και στα αρνητικά παραδείγματα κακής ή ανάλγητης κυβέρνησης που έδωσε η αντιπολίτευση, ο Κωστής Χατζηδάκης και στην συνέχεια ο πρωθυπουργός, μπορούσαν να αντιπαρατάξουν πληθώρα παραδειγμάτων για ακριβώς το αντίθετο. Ήταν μία αλληλουχία που ανέδειξε το λάθος να γίνεται μία συζήτηση για τον προϋπολογισμό σε επίπεδο συγκεκριμένων γεγονότων και όχι με σχεδόν αποκλειστική έμφαση σε θέματα πολιτικής.

O διάλογος ήταν, τελικά, σε επίπεδο κουφών, κι αυτό διότι η αντιπολίτευση έκανε το λάθος να επικεντρώσει την κριτική της κυρίως στην τρέχουσα διαχείριση και να υποβαθμίσει, έτσι, το μεγάλο θέμα στο οποίο έχει κάθε δίκαιο να ανησυχεί: το παραγωγικό μοντέλο της χώρας.

Η κυβέρνηση, από την δική της πλευρά, πρόβαλε όλα τα πολλά και σημαντικά επιτεύγματα της και δεν μπήκε, βέβαια, καθόλου στο θέμα της μορφής ανάπτυξης που έχουμε.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, που ανέδειξε το συγκεκριμένο θέμα πολύ περισσότερο από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν φρόντισε να το εκμεταλλευτεί στο έπακρο, έστω περιγράφοντας μερικές παράμετρους που να περιγράφουν τους μελλοντικούς αλλά ορατούς κινδύνους του μοντέλου ανάπτυξης που ακολουθούμε. Η αναφορά στο ισοζύγιο πληρωμών ήταν άκαιρη, και μάλλον υποβάθμιζε το επίπεδο της συζήτησης.

Ως εργαλείο, ο προϋπολογισμός οφείλει να μην περιορίζεται στην αποτύπωση της τρέχουσας διαχείρισης αλλά να χρησιμεύει ως ένδειξη της ικανότητας της χώρας να προβλέπει κινδύνους και να προετοιμάζεται. Αποτελεί, έτσι, και μία ακριβή αποτύπωση των κυβερνητικών αλλά και των αντιπολιτευτικών προθέσεων σε βάθος τριετίας τουλάχιστον. Μπορεί άνετα να υποστηριχτεί ότι αυτή η διάσταση υποβαθμίστηκε σημαντικά.

Το θέμα του παραγωγικού προτύπου της χώρας έχει, όμως, λάβει, ανησυχητικές  διαστάσεις διότι το παρόν δεν είναι βιώσιμο. Ο μεγάλος κίνδυνος προέρχεται από την κλιματική κρίση (που απαιτεί μεγάλες επενδύσεις σε υποδομές και νέα μορφή σχέσης μεταξύ του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα) και τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις, που μπορούν άνετα να μας φέρουν σε αδιέξοδο.

Στην βάση αυτή, είναι σαφές ότι ως προς την οικονομική πολιτική η κυβέρνηση Μητσοτάκης έχει υιοθετήσει σχετικά σφιχτή δημοσιονομική πολιτική, διότι γνωρίζει ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι δύσκολο ως προς την ανάπτυξη. Για τον λόγο αυτόν ακολουθείται η πολιτική των επιδομάτων, με όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς κινδύνους που εγκυμονεί.   Στο θέμα αυτό, της μελλοντικής ανάπτυξης, η σχετική επισήμανση του Νίκου Ανδρουλάκη ήταν σωστή.

Ως προς την εξωτερικό πολιτική η κυβέρνηση ακολουθεί την λογική του Theodor Roosvelt “speak softly and carry a big stick” – «μίλα ήρεμα και κράτα γερή μαγκούρα». Είναι σαφές ότι το κόστος των εξοπλισμών αναπόφευκτα στερεί πόρους από το κοινωνικό κράτος, αλλά με την Τουρκία εγκλωβισμένη στην Οθωμανική μεγαλομανία, εναλλακτική λύση για την Ελλάδα δεν υπάρχει.

Τα πυροτεχνήματα τέλειωσαν, τα φώτα έσβησαν, τα προβλήματα έμειναν. Αν ρωτηθεί ένας πολίτης τι αποκόμισε, οι εξαγγελίες Μητσοτάκης για τις τράπεζες, θα απαντήσει.