Φταίει άραγε η κυβέρνηση για βιασμούς των παιδιών από τους γονείς τους; Θα πείτε, γιατί να φταίει, μήπως ήταν εκεί κάποιος υπουργός, μήπως είδε, μήπως άκουσε; Όχι. Κανείς αιρετός δεν είδε ποτέ τα πέντε παιδιά που τα βίαζαν και οι δύο γονείς τους, η αστυνομικίνα και ο αστυνομικός. 

Είναι μοιρασμένες οι απόψεις. Λένε ορισμένοι ότι υπάρχει ευθύνη στο υπουργείο Προστασίας Πολίτη, που δεν έδιωξε από το Σώμα τον διαταραγμένο πατέρα. Λένε για το όπλο που του αφαιρέθηκε, για τη Βουλή όπου τοποθετήθηκε και όσα αφορούν τον κόσμο των ενηλίκων.

Τα παιδιά ποιος τα είδε; Πέρα από τους ανώμαλους γονείς τα έβλεπαν κάθε μέρα οι δάσκαλοι. Τι σόι εκπαιδευτικοί είναι αυτοί, τι σόι άνθρωποι, να μην έχουν δει τα σημάδια; Ένα κακοποιημένο παιδί φαίνεται από μακριά ότι έχει κακοποιηθεί, τουλάχιστον φαίνεται στα μάτια όσων έχουν ένα μίνιμουμ γνώσης ψυχολογίας. Τι να τον κάνουμε τον δάσκαλο που διδάσκει άριστα την προπαίδεια, τα κατορθώματα του Κολοκοτρώνη και το Πάτερ Ημών αν δεν καταλαβαίνει πως υπάρχει πρόβλημα στο σπίτι του μαθητή;

Εντάξει. Είναι ακραίο και δεν το βάζει ο νους, ότι παιδάκια υποχρεώνονταν στο σεξ με τους γονείς και με τα αδέλφια. Σίγουρα όμως υπήρχαν οι ενδείξεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Από εκεί αρχίζει η ευθύνη του κράτους που έπρεπε να έχει σύστημα καταγγελιών. Ψυχολόγοι, θα μου πείτε, υπάρχουν στα σχολεία από το 1985. «Μα, υπάρχουν και τα κέντρα διάγνωσης, μα, ιδρύθηκαν και τα δίκτια υποστήριξης, μα, υπάρχει και οδηγός από το ινστιτούτο εκπαιδευτικής πολιτικής». Όλα καλά, φτιάχτηκαν υποθέτω και τριμελείς επιτροπές από πεντέξι μέλη.

Εφόσον λοιπόν έχουν ληφθεί όλες αυτές οι πρωτοβουλίες, εδώ και τόσα πολλά χρόνια, γιατί καθυστερούμε τόσο πολύ να αναγνωρίσουμε τα σημάδια της κακοποίησης; Δεν είναι ένα ή δυο παιδιά, είναι χιλιάδες. Θέλετε στατιστικά στοιχεία από το Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού; Κάθε χρόνο τουλάχιστον 4.000 παιδιά πέφτουν θύματα σωματικής βίας, 100 πεθαίνουν και 100 αποκτούν σοβαρή αναπηρία. Μιλάμε λοιπόν για τα πέντε παιδιά που έζησαν την απόλυτη φρίκη από τους δυο γονείς ενώ η βία εναντίον των παιδιών είναι φαινόμενο που υπάρχει παντού. Εντούτοις δεν υπάρχουν εργαζόμενοι εκπαιδευμένοι να αναγνωρίζουν τα σημάδια. Δεν υπάρχουν ειδικοί που να ξέρουν ότι δεν θα υποστούν συνέπειες από την πιθανή καταγγελία.

Για να φανταστούμε τι θα βίωνε ο δάσκαλος που θα ζητούσε από το ζεύγος των αστυνομικών να πάει στο σχολείο να συζητήσουν για τις ενδείξεις κακοποίησης. Ο μπαμπάς τραμπούκος, που όλους τους απειλούσε, που σε όλους μιλούσε για τις γνωριμίες του και για την τοποθέτηση στη Βουλή, πιθανότατα να έλεγε στον δάσκαλο «βάλε φερμουάρ (στο στόμα) αλλιώς θα πάρεις μετάθεση στο Νευροκόπι». Γνωρίζουμε και αυτήν την παράμετρο, το μπούλινγκ που υφίστανται εκπαιδευτικοί από γονείς με άκρες στα κέντρα εξουσίας.

Εδώ λοιπόν κάνει την είσοδό του ο Πιερρακάκης. Η ψυχολογική αξιολόγηση των μαθητών πρέπει να είναι συνεχής και συστηματική. Οι εκπαιδευτικοί να είναι εκπαιδευμένοι σχετικά. Και να έχουν συστήματα, άμεσα, όχι δίκτια τρέχα-γύρευε. Κάθε εβδομάδα, κάθε μήνα, να γίνεται μια σύσκεψη, να καταγράφονται με εχεμύθεια συμπεριφορές, να εκφράζονται προβληματισμοί, να τίθενται ερωτηματικά. Για τη γρατζουνιά. Για το άδειο βλέμμα. Για το τίναγμα ενός παιδιού όταν το ακουμπάμε.

Διαβάστε επίσης:

Κυριάκος Πιερρακάκης: Εισαγωγή του Διεθνούς Απολυτηρίου (IB) στα δημόσια σχολεία

Ο Τσοβόλας, οι φοροφυγάδες και τα νέα όπλα του Πιτσιλή

Για μανικιούρ στην Ηρώδου Αττικού