Είναι βαρύ το φορτίο να έχεις απονείμει στον εαυτό σου το ρόλο του φύλακα που εμποδίζει την διολίσθηση της εξωτερικής πολιτικής στα βάραθρα του ηθικού Αχέροντα. Χρειάζεται να είσαι όχι απλά ταγμένος στον ρόλο αλλά και να πιστεύεις ακράδαντα στην ορθότητα των αποφάσεων σου. Όταν όλα αυτά συμπληρώνονται και με την πίστη πως είσαι αναντικατάστατος, τότε καταλήγεις να είσαι ιδεοληπτικός, εμμονικός, άκαμπτος, επαρμένος.

Ένα πράγμα μόνο μπορεί να αποδοθεί στον Αντώνη Σαμαρά, ως ελαφρυντικό: η τυφλή πίστη του στο καταδικό του δίκαιο, που υπερβαίνει ακόμη και την άκρατη φιλοδοξία του. Είναι καταστρεπτική φιλοδοξία επενδυμένη, όμως, με… αρχές. Αν τώρα είναι ελάχιστοι όσοι τις συμμερίζονται, αυτό είναι δικό τους θέμα. Των άλλων. Που δεν συμμερίζονται.

Είναι η τρίτη φορά όπου ο Αντώνης Σαμαράς ακολουθεί βαθιά ανορθόδοξο δρόμο. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Την πρώτη, το 1993, έχοντας αποχωρήσει από τη Ν.Δ., επέλεξε να  στερήσει από την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη την πολιτική της νομιμότητα και πρώιμα να ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για την επαναφορά του ΠΑΣΟΚ. Κανένας δεν γνωρίζει τι θα είχε συμβεί αν είχε δοθεί στην τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη η ευκαιρία να ολοκληρώσει το έργο της. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ο Αντώνης Σαμαράς, αυτός μόνος (διότι οι Στεφανόπουλος και Συμπιλίδης ήταν πιόνια) καθήρεσε την κυβέρνηση και ανέστησε’ ένα τότε καταρρακωμένο ΠΑΣΟΚ χαρίζοντας του10 χρόνια στην εξουσία.

Την δεύτερη, υπακούοντας στην άμετρη φιλοδοξία του να γίνει πρωθυπουργός, έσπευσε να ρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμα εμποδίζοντάς την να ολοκληρώσει το έργο της— που ήταν ουσιαστικά η ορθολογική διαχείριση της ελληνικής χρεοκοπίας. Ανέλαβε ο ίδιος τον Ιούνιο του 2012 και επί 30 μήνες έκανε ότι ήταν δυνατόν για να εμποδίσει την εφαρμογή των μέτρων που ζητούσαν οι δανειστές μας. Κατέληξε έτσι, να φέρει στην εξουσία ένα κόμμα συνονθύλευμα γκρουπούσκουλων, ανίκανο να κυβερνήσει, και στο οποίο, μετά από διάφορες οικονομικές και πολιτικές ασυναρτησίες στις οποίες επιδόθηκε, οι δανειστές μας επέβαλαν το σκληρότερο από ποτέ μνημόνιο και το υποχρέωσαν να το εφαρμόσει—με τελικό κόστος την εξαφάνιση του. Για το κόστος στον ελληνικό λαό των 30 μηνών μάχης οπισθοφυλακής από τον Σαμαρά και περίπου ενός χρόνου έλλειψης επαφής με την πραγματικότητα από τον Τσίπρα και την ομάδα του, ουδείς συζητά.

Η τρίτη περίπτωση του αντάρτικου κατά της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι οριοθετημένη με σαφήνεια. Αν ο Αντώνης Σαμαράς γνωρίζει πράξεις και αποφάσεις που άπτονται των εθνικών συμφερόντων ας βγει να τα δημοσιοποιήσει. Δεν γνωρίζει, όμως. Πιστεύει, ερμηνεύοντας αυτά που ο ίδιος θεωρεί ως ενδείξεις κατά το δοκούν. Αυτός είναι ο φύλακας της πόρτας, αυτός αποφασίζει. Αυτός.

Η διαγραφή του από τον Κυριάκο Μητσοτάκη εμπεριέχει μία διάσταση ύβρις, το τίμημα της οποίας καταβάλλεται. Τώρα. Είναι σίγουρο, όμως, πως ο πρωθυπουργός δεν κινήθηκε με βάση αυτό το κίνητρο αλλά επιδιώκοντας να διαφυλάξει την ενότητα του μόνου κόμματος που μπορεί σήμερα να κυβερνήσει την χώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαλυθεί στα εξ’ ων συνετέθη, το νέο ΠΑΣΟΚ είναι απλά, πολύ νέο, αδοκίμαστο διοικητικά, με ασαφές πολιτικό πλαίσιο, με συγκεχυμένο και ακοστολόγητο οικονομικό-κοινωνικό πρόγραμμα.

Η κυβέρνηση και το κόμμα της Ν.Δ. παραμένουν σταθερά και ενωμένα. Ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ άθελα του στήριξε το τέλος Σαμαρά, δηλώνοντας ότι η… «πολιτική άνοιξη» της Ν.Δ. τελείωσε. Πράγματι—η Πολιτική Άνοιξη που έμμεσα επιχείρησε να δημιουργήσει ξανά ο Σαμαράς με την εσωκομματική αντιπολίτευση, τελείωσε. Μόνο καγχασμό προκαλεί, εξάλλου,  ο Νίκος Παππάς (ο 13-0) με την απόλυτα άκομψη και άκαιρη προσπάθεια του να παραδώσει μαθήματα ιστορίας και ηθικής.

Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια ενός Σαμαρά – ιδίως με το βεβαρυμμένο παρελθόν του. Που σταματά αλήθεια η ελευθερία του λόγου και υπεισέρχεται στην ηθική εξίσωση η ανάγκη να μην ταραχθεί η κομματική ενότητα που άπτεται του εθνικού συμφέροντος; Ποια είναι τα όρια εκδήλωσης προσωπικής φιλοδοξίας όταν διακυνδινεύεται η πολιτική σταθερότητα; Σε ποιο βαθμό επιτρέπεται η διαστρέβλωση δηλώσεων όταν πρόκειται για την εξωτερική πολιτική της χώρας; Πως μπορείς, επιτέλους, να παριστάνεις την βεντέτα όταν η χώρα αντιμετωπίζει τεράστια και κρίσιμο προβλήματα; Είναι η προσωπική φιλοδοξία και ο αυτοδιορισμός ως Φύλακα υπεράνω των κοινών επιδιώξεων;

Διαβάστε επίσης

Τα οικονομικά ως σώμα γνώσεων σε αναζήτηση νέου προτύπου

Αντώνης Σαμαράς: Το δις εξ αμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού – Αρθρο παρέμβαση

ΝΔ: Ανακοινώθηκε η διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά