Είναι πράγματι θλιβερή και συνάμα επικίνδυνη η ελαφρότητα με την οποία γίνεται ο δημόσιος διάλογος για τη βία των ανηλίκων.

Μια βία που «ξαφνικά» απασχολεί την κοινή γνώμη λες κι έπεσε ο ουρανός να μας πλακώσει.

Μια βία που «πουλάει» μια χαρά στην τηλεόραση, «πουλάει» ακόμη περισσότερο στα social media, βολεύει ακόμη καλύτερα πολλούς συντηρητικούς κύκλους και φυσικά ξυπνάει τα βαθιά οπισθοδρομικά αντανακλαστικά ορισμένων που ονειρεύονται άλλες σκοτεινές εποχές.

Διότι δεν μπορώ να διανοηθώ ότι εν έτει 2024, για ένα φαινόμενο που δεν είναι τωρινό, και που σίγουρα δεν είναι ελληνικό, να μιλάμε με όρους της δεκαετίας του ‘50 και του ’60.

Είναι αδιανόητο να ακούμε από βουλευτές και μάλιστα νέους ανθρώπους όπως η κ Μονογυού, ότι αν πάμε τα παιδιά μας στο Κατηχητικό και αν τα εκκλησιάζουμε κάθε Κυριακή θα τα… σώσουμε από τη «μάστιγα» της βίας.

Ούτε φυσικά να ακούμε πολιτικούς αλλά και ανεπάγγελτους «αστυνομικούς αναλυτές» και «παιδοψυχολόγους» ότι η μόνη λύση είναι να γεμίσουμε τις φυλακές με 14χρονα και τους γονείς τους.

Για ακούστε όλοι εσείς που μιλάτε για αυστηροποίηση το σύνολο του νομικού κόσμου τι λέει επ’ αυτού.

Ακούστε δικηγόρους και δικαστές τι λένε για το σχέδιο «γεμάτες φυλακές», λες και μιλάμε για κάτι τόσο απλό. Λες και ο «σωφρονισμός» περνάει μέσα από τα κάγκελα των φυλακών ή τα αναμορφωτήρια που είναι σίγουρο πόσο «αναμορφώνουν» τα παραβατικά παιδιά.

Πραγματικά είναι εξοργιστικά όλα όσα ακούγονται τις τελευταίες ημέρες προς τέρψιν του συντηρητικού κοινού μιας κοινωνίας που πράγματι έχει σοβαρά προβλήματα και άγεται και φέρεται εύκολα από λαϊκίστικες προσεγγίσεις κοινωνικών θεμάτων όπως η βία των ανηλίκων.

Αντί να μπούμε στην ουσία, στην καρδιά του προβλήματος, παρακολουθούμε ένα απίστευτα επικίνδυνο σόου στις τηλεοράσεις, που διαχέεται και στα ανεξέλεγκτα social media και βγαίνει η εξής εικόνα:

1.       Τα παιδιά σήμερα έχουν… ξεφύγει. Είναι μια βλαμμένη γενιά, δεν σέβεται τίποτε και καλό είναι να τους αρχίσουμε τα χαστούκια και τις κλωτσιές για να βάλουν μυαλό.

2.       Να πάνε φυλακή, είναι παραβατικά, είναι άθλιοι οι γονείς τους, να τους τιμωρήσουμε αυστηρά έτσι για να μάθουν και να μην το ξανακάνουν.

Η βία δηλαδή ως «όπλο» στη βία των ανηλίκων. Αν είναι δυνατόν. Σε λίγο, μετά τα Κατηχητικά της Μονογυού και τις φυλακίσεις του ανεκδιήγητου Μπαλάσκα, θα βγουν και κάποιοι να πουν ότι χρειάζεται νόμος περί τεντυμποισμού, κούρεμα με την ψιλή και διαπόμπευση στο Σύνταγμα.

Και γιατί όχι να αναφωνήσουμε όλοι «έναν Γιώργο Παπαδόπουλο και μια Χούντα χρειάζεται η νεολαία για να μάθει».

Αυτοί είμαστε…

Όμως, η λύση στο πρόβλημα υπάρχει, αρκεί το κράτος να το προσεγγίσει με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, σεβασμό στους νέους, ακόμη και σε εκείνους που σε μια στιγμή της σύντομης ζωής τους έγιναν παραβατικοί.

Έχουμε κυρίες και κύριοι Υπουργείο Οικογένειας και μια αξιόλογη, νέα υπουργό, την Σοφία Ζαχαράκη. Και δεν το φτιάξαμε το υπουργείο μόνο για να βρούμε σπίτια στα νεαρά ζευγάρια. Γι’ αυτό λέγεται και Οικογένειας.

Να στελεχωθεί λοιπόν αυτό το πολύ χρήσιμο υπουργείο με εκατοντάδες ψυχολόγους, παιδοψυχολόγους, ειδικούς πάνω στα θέματα της βίας, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, της κοινωνικοποίησης.

Να φτιάξουμε ένα πολυετές πρόγραμμα ενημέρωσης στα σχολεία. Να καταργήσουμε ανόητα και παντελώς άχρηστα μαθήματα και να βάλουμε καθημερινή ενημέρωση των παιδιών, των δασκάλων και των γονιών.

Για τα θέματα της βίας και πώς αυτά αντιμετωπίζονται. Για τον σεβασμό στον συμμαθητή, στον συνάνθρωπο, για τον σεβασμό στις ιδιαιτερότητες και τις διαφορετικότητες.

Να τους διδάξουν την υπέρτατη αξία της ενσυναίσθησης, αυτό το περίφημο EQ και πώς το παιδί από πολλή μικρή ηλικία να μαθαίνει να ταυτίζεται συναισθηματικά με την ψυχική κατάσταση του άλλου.

Να βρουν τις αιτίες που πυροδοτούν τις εκρήξεις. Μέσα στην οικογένεια, στην παρέα, στα social media ή σε άλλες πηγές που προάγουν τη βία.

Τα παιδιά κάνουν αυτά που βλέπουν, δεν γεννήθηκαν εγκληματίες.

Αυτού του είδους η εκπαίδευση μπορεί να κατανοεί τα προβλήματά τους, τα κίνητρα της συμπεριφοράς τους, να βλέπει μέσα από τα μάτια τους.

Και το βασικότερο: Η ψυχοκοινωνική ανάπτυξη να έχει τον άνθρωπο στο επίκεντρο, τον σεβασμό στη ζωή.

Η συναισθηματική νοημοσύνη δεν είναι κληρονομική. Διδάσκεται στα σχολεία, στην οικογένεια, μέσα στην ίδια την κοινωνία.

Έχει, λοιπόν, η κυρία Ζαχαράκη και η Πολιτεία γενικότερα τη λύση στο πρόβλημα. Αλλά χρειάζεται πολυετές σχέδιο και πίστη σε αυτό.

Κι όχι επικοινωνιακές κορώνες ενός βαθέως κράτους που βλέπει τα πάντα με τη λογική του χωροφύλακα και του παιδονόμου.

Τα παιδιά μας είναι πανέξυπνα, πολύ περισσότερο από εμάς. Αν τους καλλιεργήσουμε τις δεξιότητές τους και τη συναισθηματική νοημοσύνη τους, είναι σίγουρο ότι θα έχουμε βάλει ένα λιθαράκι στην προσπάθεια να φτιάξουμε μια καλύτερη κοινωνία.

Παραβατικές συμπεριφορές και βία ανηλίκων θα υπάρχουν πάντα. Ας μη γελιόμαστε.

Αλλά τουλάχιστον θα μπορούμε να την μειώσουμε στο ελάχιστο.

Αλλά εδώ χρειάζονται λαμπρά μυαλά και ψύχραιμες φωνές. Υπάρχουν;

Διαβάστε επίσης:

Οι άνοες boomers που μιλάνε για τη βία ανηλίκων και το πραγματικό πρόβλημα

Φλωρίδης για βία ανηλίκων: Τι περιλαμβάνουν τα προγράμματα αναμορφωτικού χαρακτήρα – Τι θα θεωρείται κακούργημα

Βόλος: Νέο, σκληρό περιστατικό μεταξύ ανηλίκων – Με σπασμένα δόντια και στο νοσοκομείο ο ένας