Κυριάκο Μητσοτάκη, αν θες να κάνεις πραγματική μεταρρύθμιση ξεκίνα από τους γενικούς γραμματείς – Αρθρο παρέμβαση

Αν ρωτήσεις σε οποιοδήποτε υπουργείο «ποιος δουλεύει εδώ περισσότερο, ποιος βγάζει τη δουλειά», θα σου πει ο… γενικός γραμματέας. Οι υπουργοί και οι υφυπουργοί είναι πολιτικοί, παίρνουν μεν τις τελικές αποφάσεις αλλά είναι η «βιτρίνα». Αφήστε που ούτε πολύ χρόνο έχουν ούτε και μεγάλο απόθεμα… πολιτικού κόστους για να σπαταλήσουν καθώς σκέπτονται πάντα τις εκλογές.

Επομένως, οι γενικοί γραμματείς της κυβέρνησης είναι συνήθως τα λεγόμενα «σκυλιά του πολέμου», οι αφανείς ήρωες ή όπως λέμε ποδοσφαιρικά, οι παίκτες που κάνουν όλη τη δουλειά στο γήπεδο αλλά τη δόξα την παίρνει αυτός που βάζει το γκολ.

Υπό κανονικές συνθήκες, σε έναν αξιοκρατικό δημόσιο τομέα και σε έναν κρατικό μηχανισμό που πρέπει να δουλεύει ανεξαρτήτως των κυβερνήσεων, των υπουργών και των κομμάτων, οι γενικοί γραμματείς, τα «σκυλιά του πολέμου» θα έπρεπε να επιλέγονται με διαφορετικό τρόπο όπως συμβαίνει συνήθως στην Ελλάδα.

Θα έπρεπε να μην έχουν σχέση με την πολιτική, πολλώ δε μάλλον με τα κόμματα, θα έπρεπε να είναι ικανότατα στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης ή εν πάση περιπτώσει άνθρωποι δοκιμασμένοι στο χώρο εργασίας τους, με αποδεδειγμένη επιστημοσύνη, ταλέντα και όρεξη για δουλειά η οποία θα αξιολογείται καθημερινά

Θα έπρεπε με λίγα λόγια οι γενικοί γραμματείς να μην είναι παιδιά του εκάστοτε κομματικού σωλήνα, αποτυχημένοι πολιτευτές, κολλητοί των υπουργών ή φίλοι του Μεγάρου Μαξίμου.

Δεν θα έπρεπε σε καμιά περίπτωση οι γενικοί γραμματείς να είναι παρακολουθήματα του εκάστοτε υπουργού και οι φορείς που απλά θα ενισχύουν αυτό που λέμε ξεκάθαρα «πελατειακό κράτος».

Δεν είναι οι θέσεις των γενικών γραμματέων απλά το βόλεμα μιας δράκας κομματικών στελεχών οι οποίοι συνήθως έχουν «μπάρμπα στην Κορώνη» και θέλουν απλά μια θέση στο τραπέζι της νομής της εξουσίας προκειμένου να ανέλθουν στη συνέχεια σε ανώτερα πολιτικά αξιώματα, να γίνουν γνωστοί, να κάνουν ρουσφέτια, να θέσουν υποψηφιότητα, να γίνουν βουλευτές.

Προσωπικά θα έβλεπα τους γενικούς γραμματείς ως ικανότατα στελέχη, managers με ιδιαίτερες ικανότητες που θα αξιολογούταν συνεχώς, όπως γίνεται στον ιδιωτικό τομέα και που δεν θα ήταν απλά η επιλογή κάποιου υπουργού, κάποιου στελέχους του Μαξίμου ή η εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων και το κλείσιμο λογαριασμών.

Και με 5ετή θητεία, όπως πρότεινε ο δήμαρχος της Αθήνας, Χάρης Δούκας. Και με σύστημα αξιολόγησης που θα μπορούσε να τους δίνει θητεία και πέραν των 5 ετών. Με κίνητρα επίτευξης στόχων, μπόνους, κλπ.

Αυτή είναι πραγματική μεταρρύθμιση του κράτους. Όχι μόνο γιατί έτσι μπορεί να μειωθεί το πελατοκεντρικό δημόσιο σύστημα εξουσίας. Αλλά και γιατί μπορούν να κινητοποιηθούν εξαιρετικά μυαλά, εντός κι εκτός Ελλάδας, που θα θελήσουν να προσφέρουν.

Θα μπορούσε, λοιπόν, κάποτε (και γιατί να μην το κάνει η παρούσα κυβέρνηση που ομνύει στην μεταρρυθμιστική ατζέντα) να είναι οι γενικοί γραμματείς της κυβέρνησης ανεξάρτητοι από τα κόμματα που κυβερνούν.

Και τότε θα μπορούσαμε να μιλάμε για ένα κράτος οργανωμένο, αχρωμάτιστο, που επιλέγει σοβαρούς και ικανούς ανθρώπους. Όχι ότι και σήμερα, με το υπάρχον σύστημα δεν υπάρχουν ικανότατοι.

Όμως, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν και οι 60 και πλέον γενικοί γραμματείς επιλέγονταν χωρίς κομματικά γυαλιά.