Η ανοχή έναντι του Πολάκη έχει διευκολύνει τους πολιτικούς μιμητές του – ο λεκτικός εκτροχιασμός είναι πλέον σχεδόν καθημερινό πολιτικό φαινόμενο.
Ακόμη χειρότερα, η συμπεριφορά του έχει ευρύτερες επιπτώσεις – στην ίδια την κοινωνία. Η «αψύτητα» που μένει ατιμώρητη ενθαρρύνει την αψύτητα και σε άλλους τομείς. Το πιο ανώδυνο είναι η γελοία επίθεση της Ακρίτα σε άλλη κυρία, σχετικά με την ενδυμασία της: αχρείαστη, σκοπούσε μόνο σε προσωπική προβολή. Άσε που έμμεσα έβγαλε στην φόρα όλα τα κόμπλεξ της επιτιθέμενης. Το πιο σοβαρό είναι ότι ενισχύει τις αυθαίρετες συμπεριφορές και επικροτεί την ατιμωρησία συνολικά στην κοινωνία.
Ο Πολακισμός στηρίζει την παραβατικότητα.
Ο Αριστοτέλης θεωρούσε ότι ο δημόσιος χώρος είναι αυτός όπου οι πολίτες δρουν για το κοινό καλό. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να θεωρήσει ότι η δημοκρατία που ασχολείται μόνο με τους μη έχοντες δεν είναι επιθυμητή. Αυτό και μόνο προσδιορίζει τον βαθμό επικινδυνότητας του Πολάκη.
Σε άλλα κράτη, έχουμε δει σκηνές κοινοβουλευτικού ξυλοδαρμού. Ευτυχώς, όχι στην Ελλάδα. Και όταν κάποια τέτοια φαινόμενα πήγαν να σηκώσουν κεφάλι, αντιμετωπίστηκαν όπως έπρεπε. Η πολιτική προέλευση τους, όμως, δεν οφείλει να αποτελεί σύνορο διάκρισης. Ο Πολάκης έχει ανάγει σε τέχνη την φραστική βία και την χρησιμοποιεί με την χροιά του πολιτικού φασισμού: βρίζω, λοιδορώ, ξεφτιλίζω και κανένας δεν με αγγίζει.
Στο συγκεκριμένο επεισόδιο ανέδειξε και τον βαθύ σεξισμό που τον διακρίνει. Η έλλειψη ευγένειας φανερή, η απουσία τακτ κραυγαλέα, το έλλειμμα ενσυναίσθησης πεντακάθαρο.
Ο πολιτικός κόσμος δεν έχει πλέον περιθώριο να αντιμετωπίζει τον Πολάκη ούτε καν ως γραφικό. Αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για το Κοινοβούλιο, για την ίδια την δημοκρατία.
Διαβάστε επίσης
Οι κομματικές γελοιότητες στην Ελλάδα και ο πυρηνικός πόλεμος στην Αμερική
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
