Παρακολούθησα με ενδιαφέρον τις… εκδηλώσεις μνήμης και τις δηλώσεις των πολιτικών για το Μάτι. Για την επέτειο από τη μεγαλύτερη εθνική τραγωδία από τον Εμφύλιο και μετά. Μια τραγωδία μάλιστα εν καιρώ ειρήνης και με πολλά από τα 104 θύματα να είναι μικρά παιδιά.

Άκουσα τους πολιτικούς ταγούς, τους υπεύθυνους, τους υπουργούς, νυν και πρώην, τους βουλευτές να λένε «δεν ξεχνούμε», «ποτέ ξανά» και άλλα τέτοια κοινότυπα τσιτάτα μιας πολιτικής, ξύλινης γλώσσας.

Κι αναρωτήθηκα: Έξι χρόνια μετά την τραγωδία και το έγκλημα, κατάλαβε κανείς του τι συνέβη στην Ελλάδα;

Έχει αντιληφθεί κανείς τους ότι στις 23 Ιουλίου του 2018 ξεγυμνώθηκε το ελληνικό κράτος;

Κατάλαβε κάποιος ότι 104 νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες, με τις πληγές στο σώμα και την ψυχή τους ακόμη ανοικτές, ζητούν δικαίωση και δεν την έχουν βρει;

Έξι χρόνια μετά κι έχει γίνει μόλις το πρώτο δικαστήριο για… πλημμελήματα, οι περισσότεροι αθωώθηκαν και οι λίγοι που κηρύχθηκαν ένοχοι πλήρωσαν ελάχιστα χρήματα και κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Το Εφετείο πρόσφατα ξεκίνησε και αν δεν ολοκληρωθούν οι δίκες μέχρι το ανώτατο δικαστήριο σε δύο χρόνια θα υπάρξει παραγραφή.

Αυτή είναι δικαίωση; Αυτό περιμένουν οι συγγενείς των θυμάτων και οι εγκαυματίες;

Αλλά ας αφήσουμε τα δικαστικά κι ας πάμε στα ουσιαστικά; Οι 104 νεκροί για ποιον θυσιάστηκαν;

Για ένα ανύπαρκτο κράτος που δεν διορθώνεται ποτέ και τους πνίγει, τους καίει, τους σκοτώνει στα Τέμπη;

Αυτές οι θυσίες στο Μάτι είχαν αποτέλεσμα; Γίναμε καλύτεροι άνθρωποι, καλύτεροι πολίτες όλοι μας, αλλά κυρίως έγινε πιο οργανωμένο το ελληνικό κράτος ώστε να μην ξανασυμβεί μια τέτοια τραγωδία.

Ακούω για το 112 που φτιάχτηκε ακριβώς πάνω στα καμένα του Ματιού και μπράβο. Σώζονται πολλές ζωές και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα.

Όμως, θα μιλήσουμε για τα υπόλοιπα; Για τα νέα «Μάτια» σε όλη την Ελλάδα; Για τις περιοχές που δημιουργούνται χωρίς δρόμους, χωρίς υποδομές, χωρίς την Πολιτεία να λαμβάνει μέτρα ώστε να μην φτιάχνονται πολεοδομικές παγίδες θανάτου;

Θα μιλήσουμε για το πόσο έτοιμη είναι η πολιτική προστασία να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις; Και πότε επιτέλους θα μπορούμε να είμαστε ήσυχοι ότι δεν θα υπάρχουν ανίκανοι πολιτικοί, άσχετοι δημόσιοι υπάλληλοι, πυροσβέστες, δασικοί, αστυνομικοί, δημοτικοί υπάλληλοι;

Έζησα την τραγωδία στο Μάτι από κοντά, μετά τη λαίλαπα που σάρωσε την περιοχή και σκότωσε τους 104 συνανθρώπους μας.

Μυρίζω ακόμη την καμένη σάρκα τους, δεν ξεχνώ ποτέ τις καμένες σαγιονάρες μικρών παιδιών που κάηκαν στο οικόπεδο του θανάτου;

Ούτε ξεχνώ τους ανθρώπους που κρατούσαν μια φωτογραφία των συγγενών τους και κλαίγοντας τους αναζητούσαν τις πρώτες ώρες.

Δεν ξεχνώ ούτε τους κυβερνώντες να δίνουν τηλεοπτικό σόου, τον Τσίπρα, τον Πολάκη, τον Σκουρλέτη, τη Δούρου και άλλους πολλούς. Ή τον Παππά, τον Τζανακόπουλο, τον Τόσκα που έστησαν συνέντευξη τύπου για να κατηγορήσουν τους… αόρατους εμπρηστές.

Όλα αυτά δεν πρέπει να τα ξεχάσουμε διότι λίγα χρόνια μετά ήρθαν τα Τέμπη και κάποια στιγμή θα έρθει και πάλι μια ακόμη τραγωδία.

Μπορεί να είμαστε εμείς τα θύματα, οι γονείς μας, τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Και γι’ αυτό δεν πρέπει να ξεχάσουμε πραγματικά τι έγινε εκείνη την ημέρα.

Το Μάτι δεν θέλει κροκοδείλια δάκρυα. Θέλει να μη βγάλουμε ποτέ από την ψυχή μας όσα συνέβησαν τότε, τα οποία επαναλήφθηκαν δυστυχώς στα Τέμπη.

Θέλει καρδιά για να αλλάξουμε το κράτος ώστε ποτέ ξανά να μην θρηνήσουμε θύματα ενός παραλογισμού.

Διαβάστε επίσης:

Παύλος Μαρινάκης-Μάτι: Ημέρα μνήμης για τους 104 ανθρώπους που χάθηκαν τόσο άδικα εκείνη τη μαύρη ημέρα