Έγραφα χθες για την κρίση που θα αντιμετωπίσει η Ευρώπη αν εκλεγεί ο Τραμπ, καθώς οι ενδείξεις είναι πως θα επιβάλλει ειρήνη στον πόλεμο της Ρωσίας με την Ουκρανία κόβοντας την βοήθεια που δίνει η χώρα του στον Ζελένσκι. Είναι ένα σενάριο φρίκης, αν και λίγοι συνειδητοποιούν τους κινδύνους για την δημοκρατία αν ο Πούτιν βγει νικητής σε μία σύγκρουση με ιστορικούς παραλληλισμούς και αρνητικές πρακτικές επιπτώσεις.

Το 2024 αποδεικνύεται, έτσι, ένα πράγματι κρίσιμο έτος με τρία μεγάλα μέτωπα ανοιχτά: είναι γεωπολιτικό, όπου παίζεται η πορεία και της Ευρώπης, το αμιγές πολιτικό, όπου η άνοδος του λαϊκισμού δείχνει να διογκώνεται και να επιταχύνεται, και το ψηφιακό, όπου οι περισσότερες κυβερνήσεις έχουν ήδη χάσει τις πρώτες μάχες με τις τεχνολογικές εταιρείες.

Για τους υπέρμαχους της φιλελεύθερης δημοκρατίας οι εξελίξεις μέχρι τώρα δεν είναι ρόδινες. Πολύς λόγος γίνεται, έτσι, για την έκβαση των εκλογών στην Γαλλία, όπου ένας χαρισματικός και εμφανίσιμος ηγέτης της ακροδεξιάς έκανε την εμφάνιση του, με πάταγο. Η «συγκατοίκηση» δεν είναι, βέβαια, πρωτόγνωρο φαινόμενο στην συγκεκριμένη χώρα. Στο παρελθόν, μάλιστα, λειτούργησε καλά—ιδιαίτερα με τον Μιτεράν. Εκ των πραγμάτων, ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να συνεργαστεί με τον πρόεδρο, κι αυτό κατά πάσα πιθανότητα θα συμβεί και τώρα, αν το RN νικήσει.

Το ενδιαφέρον σημείο σ’ αυτήν την πολιτική αντιπαράθεση εντοπίζεται στο πρόγραμμα του Μπαρντελά. Διαβάζοντας τις κύριες προτάσεις του (φορολόγηση υπερκερδών και ναυτιλιακών εταιρειών, μείωση ΦΠΑ, χαμηλότερο όριο συνταξιοδότησης, αύξηση των συντάξεων, περιορισμό των επιδομάτων στους αλλοδαπούς) αναγνωρίζεται η σύγκλιση με τον λαϊκισμό της αριστεράς και διαπιστώνεται για μία ακόμη φορά ότι η άνοδος της ακροδεξιάς στηρίζεται στην πολυπολιτισμικότητα και στην τρελή πορεία των ανισοτήτων. Η διαφορά με την αριστερά είναι μόνο στο πρώτο θέμα: η ακροδεξιά (και όχι μόνο) δεν δέχεται τις κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις της μετανάστευσης, Είναι πράγματι θέμα σύγκρουσης πολιτισμών. Στον οικονομικό τομέα, όμως, τα δύο άκρα είναι πολύ κοντά.

Στην εξουσία, ο Μπαρντελά θα αντιμετωπίσει άμεσα ένα δίλημμα. Το πρόγραμμά του, ουσιαστικά ακοστολόγητο, θα τον φέρει σε σύγκρουση με τον ιερατείο των Βρυξελλών και τους νέους (μολονότι πιο ευέλικτους) κανόνες του Συμφώνου Ανάπτυξης και Σταθερότητας. Αν υποχωρήσει, σκύβοντας το κεφάλι στην DGII, είναι βέβαιο ότι η λαϊκή απήχηση του θα υποφέρει. Κι αν αυτό διαρκέσει, όπως είναι πολύ πιθανό, για τα επόμενα δύο χρόνια, τότε ο δρόμος της Λεπέν προς την προεδρία το 2027 δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Η προοπτική της νίκης της, που σήμερα φαντάζει ρεαλιστική, θα υποστεί βαρύ πλήγμα.

Βαρύ θα είναι, όμως, το πλήγμα κι αν ο Μπαρντελά έρθει σε ανοιχτή ρήξη με την Επιτροπή και εμείνει στην εφαρμογή του προγράμματος του. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι τα μέτρα που θέλει να εφαρμόσει θα τονώσουν τον πληθωρισμό, γεγονός που θα στρέψει εναντίον του αυτά ακριβώς τα λαϊκά στρώματα που σήμερα τον στηρίζουν. Οι Βρυξέλλες, εξάλλου, έχουν πολλούς τρόπους για να επιβάλλουν τους κοινοτικούς κανόνες – όλοι θα συνεπάγονται οικονομική απώλεια για την Γαλλία και όλοι θα οδηγήσουν σε κοινωνική αναταραχή.

Μπορεί, βέβαια, ο Μπαρντελά να το παίξει…Μελόνι, αν και οι ανομοιότητες ανάμεσα στην Γαλλία και στην Ιταλία δεν διευκολύνουν. Έστω, όμως, ότι το RN συμβιβάζεται. Έστω ότι βρίσκει την χρυσή τομή ανάμεσα στο πρόγραμμα του και τον πληθωρισμό. Έστω ότι η συγκατοίκηση με τον Μακρόν είναι τόσο πετυχημένη όσο αυτή του Μιτεράν με τον Σιράκ. Αυτό σημαίνει πολύ νερό στο κρασί και των λαϊκών παροχών και της μετανάστευσης. Θα βοηθήσει αυτό την Λεπέν το 2027; Αμφίβολο. Οι οπαδοί της άκρας δεξιάς έχουν υψηλές απαιτήσεις και δύσκολα δέχονται εκπτώσεις στον φανατισμό τους. Παράδειγμα και οι οπαδοί του ΜΑGA.

Δυστυχώς το τοπίο είναι και θα παραμείνει θολό – τουλάχιστον μέχρι το Νοέμβριο φέτος. Οι εξελίξεις δεν ευνοούν πλέον τον Μπάϊντεν —εκτός κι αν ο Τραμπ πέσει θύμα της αλαζονείας του.

Είναι η εποχή της Ύβρις. Για όλους.

Διαβάστε επίσης

Η κρίση της Ευρώπης θα έρθει μετά τις εκλογές των ΗΠΑ