Ο κατευνασμός της Ιταλίδας πρωθυπουργού ενδέχεται να είναι ο πρώτος μεν αλλά και λιγότερο σοβαρός πονοκέφαλος της νέας ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι έξη διαπραγματευτές έκαναν την δουλειά τους και έχουμε άσπρο καπνό για τις τέσσερις πρώτες και σημαντικές θέσεις. Κατά μία έννοια αυτή ήταν η εύκολη και αρκετά προβλέψιμη φάση. Η επόμενη, που αφορά την διανομή των χαρτοφυλακίων θα δει τα μαχαίρια να βγαίνουν από τα θηκάρια.

Πολύ ορθά, ο πρωθυπουργός περιμένει να δει που θα καθίσει η μπίλια για την Ελλάδα και μετά θα αποφασίσει ποιος θα την καλύψει. Η πίεση να ικανοποιήσει την δεξιά πτέρυγα του κόμματος θα είναι μεγάλη. Δύσκολα θα την αγνοήσει.

Εξίσου ισχυρή θα είναι η πίεση για τις συγκεκριμένες θέσεις. Η Μελόνι ξεκάθαρα θα απαιτήσει πολλά – η θέση επιτρόπου όμως είναι μία για κάθε χώρα—οπότε σημασία θα έχει ποιο χαρτοφυλάκιο θα πάρει, ενώ βέβαιο είναι πως θα διεκδικήσει και θα πάρει μία αντιπροεδρία. Από εκεί και πέρα είναι περίπου σίγουρο ότι θα δούμε την προώθηση Ιταλών σε κρίσιμες θέσεις μέσα στην γραφειοκρατία των Βρυξελλών.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα αφορά την αμυντική και εξωτερική πολιτική. Η Ε.Ε. θα παραμείνει σταθερή στην υποστήριξη της Ουκρανίας ακολουθώντας την σημερινή πολιτική μέχρι τις εκλογές στις ΗΠΑ. Αν εκλεγεί ο Τραμπ, η Ευρώπη θα βρεθεί αντιμέτωπη με το δίλημμα της συνέχισης της στήριξης κόντρα σε μία Αμερική; που θα επιδιώξει να επιβάλλει ειρήνη με βάση τις αξιώσεις της Ρωσίας ή της αποδοχής μίας ειρήνης που θα θυμίζει το Μόναχο του 1938; Στο τέλος της φετινής χρονιάς, δηλαδή, η Ευρώπη θα πρέπει να πάρει την πιο σοβαρή, την πιο θεμελιακή απόφαση της ιστορίας της για την ταυτότητα της και το μέλλον της.

Αν εκλεγεί και πάλι ο Μπάϊντεν, τα πράγματα θα είναι απλά: το δίλημμα θα αφορά τον τρόπο χρηματοδότησης των αμυντικών δαπανών, το ύψος τους και την μοιρασιά ανάμεσα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Με τον Τραμπ, όμως, θα αλλάξει όλο το γεωπολιτικό παιγνίδι και η Ευρώπη θα οδηγηθεί σε βαθιά κρίση.

Μπροστά στην κρισιμότητα αυτής της απόφασης, η χρηματοδότηση των αμυντικών δαπανών με ευρωομόλογα ή όχι, οι νέοι κανόνες για το Σύμφωνο Ανάπτυξης και Σταθερότητας, οι συνθήκες ανταγωνισμού, η κλιματική κρίση θα ωχριούν. Το τέλος του 2024 και οι αρχές του 2025 θα είναι η στιγμή της αλήθειας για την Ευρώπη.

Διαβάστε επίσης

Το δάσος, όχι μόνο τα δέντρα