Malpractice: Πόσο κοστίζει να ζεις;

Πριν από 15 χρόνια ως πρωτοετής φοιτήτρια στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, στο πλαίσιο ενός μαθηματος έτυχε να μάθω για την ιστορία της Αμαλίας Καλυβίνου.

Σε πολλούς το όνομα αυτής της δυνατής νεαρής γυναίκας ίσως να είναι άγνωστο. Ωστόσο, η Αμαλία Καλυβίνου το 2005, σε μία εποχή όπου το διαδίκτυο δεν ήταν τόσο διαδεδομένο όπως στις μέρες μας, έσπασε τη σιωπή της και δημιούργησε το blog «Malpractice» ή αλλιώς fakellaki.blogspot.com, το οποίο διατηρούσε μέχρι το 2007. Η Αμαλία Καλυβίνου ήταν μία γυναίκα με όνειρα, που τόλμησε να μιλήσει για την ιατρική αμέλεια, τις μίζες, τα φακελάκια και για «εγκληματίες» γιατρούς που εκμεταλλεύτηκαν το πρόβλημα της υγείας της.

«Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι,ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία.Η μόνη τους έννοια είναι η “κονόμα”.Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο,η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ», έγραφε η Αμαλία Καλυβίνου στην περιγραφή του blog της, περιγράφοντας όλη την περιπέτεια της υγείας της χρησιμοποιώντας ονοματεπώνυμο.

«ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, “ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ”…..»

Ανάμεσα στις αναρτήσεις της Αμαλίας Καλυβίνου υπάρχει και το post με τίτλο «ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, “ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ”…..», δημοσιευμένο στις 7 Απριλίου 2007, το οποίο παραθέτουμε αυτούσιο:

Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν’αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ’τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις , έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια, έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου, δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ, δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς, αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου, το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο, έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους “επιστήμονες”, έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου, τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου, έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε “αρμόδιο”, έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος, δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου, συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες, έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών, έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω “δει” και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών,φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) , έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων, έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών (επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες), και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, ενίοτε και ανοχή πόνου, έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές, συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου, κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου, κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίαςείμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου, τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου, η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας, ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το “μαρτύριο” του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου “στη μέση” επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό , έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό “κρακ” που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δε μπορώ να ουρλιάξω…….ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, “ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ”

Ωστόσο, εκτός από τους γιατρούς που εκμεταλλεύτηκαν το πρόβλημα της υγείας της, η Αμαλία Καλυβίνου, δεν παραλείπει να αναφερθεί και στους γιατρούς που τη στήριξαν. Τους γιατρούς που αποτέλεσαν την εξαίρεση και της στάθηκαν σε αυτή την περιπέτεια. Άλλωστε, όπως έλεγε και ο Ιωάννης Ιάκωβος Μάγερ «Η Δημοσίευσις είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης».

17 χρόνια μετά

Η Αμαλία Καλυβίνου έφυγε από τη ζωή στις 25 Μαΐου 2007, όχι όμως ηττημένη από τον καρκίνο, αλλά ως αγωνίστρια ενάντια σε ένα σύστημα το οποίο καταβροχθίζει τον ασθενή.

2024. Έχουν περάσει 17 χρόνια από την απώλεια της Αμαλίας Καλυβίνου και η ιστορία της ήρθε κατευθείαν στο μυαλό μου. Είμαι 33 ετών και πριν από λιγότερο από ένα μήνα διαγνώστηκα με καρκίνο του παχέος εντέρου, τον οποίο κουβαλάω πάνω από ένα χρόνο, από ιατρική αμέλεια, γιατί ο γιατρός που με παρακολουθούσε δε μου έδωσε ποτέ περαιτέρω εξετάσεις. Σίγουρα είναι πολύ δύσκολο να κοιτάξεις ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα κατάματα, να το αποδεχθείς και να το αντιμετωπίσεις. Η ιατρική αυτή τη στιγμή έχει προοδεύσει και ο καρκίνος δεν είναι πλέον η «επάρατη νόσος».

Όπως αναφέρουν οι τελευταίες έρευνες, τα ποσοστά καρκίνου του παχέος εντέρου αυξάνονται ραγδαία στους ενήλικες ηλικίας 20 έως 40 ετών. Το πιο σύνηθες προειδοποιητικό σημάδι για τη νόσο είναι η διοχέτευση αίματος στα κόπρανα. Ωστόσο, αυτό δεν είναι πάντα ανιχνεύσιμο από τον ασθενή και απαιτείται εξέταση κοπράνων. Την ίδια ώρα, οι πόνοι στην κοιλιακή χώρα, οι αλλαγές στις κενώσεις και η αναιμία, είναι μόλις μερικές ακόμα ενδείξεις, που εντοπίζονται σε ασθενείς που πάσχουν από την ασθένεια.

Σύμφωνα με νεότερες μελέτες, τα ποσοστά καρκίνου του παχέος εντέρου αλλά και του ορθού έχουν αυξηθεί στις νεότερες ηλικίες που προαναφέραμε, ενώ τα ποσοστά στις μεγαλύτερες ηλικίες έχουν μειωθεί, καθώς είναι πολύ πιο πιθανό να υποβληθούν σε κολονοσκοπήσεις που μπορούν να εντοπίσουν την κακοήθεια ή πολύποδες, οι οποίοι αποτελούν προκαρκινικές βλάβες. Ωστόσο, μία λάθος διάγνωση δεν παύει να είναι ιατρική αμέλεια.

Μέσα στον χρόνο μπορώ να απαριθμήσω πολλά περιστατικά λάθος διαγνώσεων, ιατρικής αμέλειας, αλλά και περιπτώσεις όπου χωρίς φακελάκι ο γιατρός σε άφηνε να υποφέρεις στα αζήτητα, όπως επίσης μπορώ να αναφέρω και τις λαμπρές εξαιρέσεις ιατρών και νοσηλευτών οι οποίοι βρίσκονται δίπλα στον κάθε ασθενή. Οι δικοί μου άγγελοι είναι οι: Γιάννης Ζελενίτσας, Σοφία Κραββαρίτη Κατερίνα Χρυσοχού, Δανάη Δαλιάνη, Νίκος Κατιρτζόγλου, Γρηγόρης Τσούκαλος, Κωνσταντίνος Χριστόπουλος, Νικόδημος Κατσαρέλης, όλοι οι νοσηλευτές, οι συνάδελφοι, οι προϊστάμενοι, φίλοι και συγγενείς, που μου στέκονται σε αυτή τη νέα περιπέτεια.

Έγραφε η Αμαλία Καλυβίνου μεταξύ άλλων στην τελευταία ανάρτηση στο blog της:

«Νομίζω οτι και -προς το παρόν- γραπτώς μπορώ να δείξω οτι υπαρχει τρόπος προστασίας από όποιες σαρκοβόρες,ευρω-βόρες κλπ διαθέσεις….Ηδη, εγώ, στη δεινή κατάσταση που είμαι, και πέρα από την τύχη που είχα να πέσω σε αξιοπρεπείς ανθρώπους τελευταία, και με «άλλους» που αναγκαστικά έχω μπλέξει εμβόλιμα ΔΕΝ εχω δώσει φακελλάκι εδώ και δυο χρόνια, παρ’οτι αμέσως ή εμμέσως μου ζητήθηκε!!! (καμιά φορά θα δημοσιεύσω δυο τέτοια περιστατικά μόνο και μόνο για να γελάσουμε) Κλείνοντας, θα ήθελα να πω μια φράση του γιατρού του Ανευλαβή, που για κάποιο λόγο τριγυρίζει απ’το πρωι στο κεφάλι μου «Είτε δώσεις φακελλάκι είτε δε δώσεις, την ίδια δουλειά ξέρει να σού κανει ο γιατρός. Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας…»

Ο Μάνος Χατζιδάκις υποστήριζε ότι «με τις εξαιρέσεις ο κόσμος προχωρά». Σε αυτές τις εξαιρέσεις θέλω να πιστεύω. Όμως, εδώ και τρεις εβδομάδες αυτό που τριγυρνά στο μυαλό μου είναι η ερώτηση «Τελικά, πόσο κοστίζει να ζεις γιατρέ μου;», απευθυνόμενη σε όλους αυτούς που ξεχνούν ότι η ιατρική είναι λειτούργημα.

Διαβάστε επίσης:
Από τα φαρμακεία τα δωρεάν τεστ αυτοδιάγνωσης για τον καρκίνο του παχέος εντέρου

Δραματική αύξηση του καρκίνου του παχέος εντέρου σε παιδιά, έφηβους και νέους την τελευταία 20ετία

Παγκόσμια Ημέρα Υγείας Πεπτικού Συστήματος: Πρόληψη Καρκίνου του Παχέος Εντέρου