Γιατί ο Μητσοτάκης ορθά ζήτησε ευρωπαϊκό κανονισμό για τις πολυεθνικές

Η μικροψυχία της αντιπολίτευσης που έσπευσε να καταδικάσει την επιστολή Μητσοτάκη προς την Επιτροπή, παροτρύνοντας την λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση των πρακτικών τους, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί στο πλαίσιο της «όχι σε όλα» πάγιας στάσης των κομμάτων απέναντι στη Ν.Δ. εδώ και δεκαπέντε χρόνια τουλάχιστον. Αυτό που δεν δικαιολογείται είναι η άγνοια. Ακόμη περισσότερο, καταδικάζεται η ημιμάθεια – που είναι και η πιο επικίνδυνη.

Η θέση ότι η επιστολή μαρτυρά αποτυχία είναι επιεικώς ηλιθία. Στην σύγχρονη οικονομική ιστορία καμία κυβέρνηση, σε κανένα κράτος δεν κατάφερε να συγκρατήσει τον πληθωρισμό παρά μόνο με έντονη λιτότητα. ΟΙ οικονομολόγοι έχουν δοκιμάσει τα πάντα: έλεγχο λιανικών τιμών, έλεγχο κερδών, απαγορεύσεις διαφόρων μορφών—τίποτα δεν πέτυχε. Ακόμη και η πολιτική τιμών και εισοδημάτων είχε περιορισμένη επιτυχία διότι βασιζόταν ουσιαστικά στην επιβολή περιορισμών στην αύξηση των αμοιβών.

Αν η αντιπολίτευση θέλει πλήρη έλεγχο του πληθωρισμού (φαντάζομαι ότι μπορεί να είναι ικανοποιημένη με στόχο το 2%) τότε ας εισηγηθεί ανοιχτά, επίσημα, με διαφάνεια μέτρα λιτότητας – και μάλιστα αυστηρά. Είναι βέβαιο, ότι με ύφεση για παράδειγμα 2%, οι τιμές θα συγκρατηθούν.

Υπάρχει και άλλη λύση, όμως: να καταργηθεί η… ελεύθερη οικονομία! Μπορεί η αντιπολίτευση να το εισηγηθεί.

Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι η αντιμετώπιση των πρακτικών των πολυεθνικών – από το transfer pricing και την εκμετάλλευση ολιγοπωλιακών θέσεων μέχρι τους Γεωγραφικούς Εφοδιαστικούς Περιορισμούς και τα μονοπώλια –είναι ανέφικτη σε εθνικό πλαίσιο. Μία (όποια και να είναι)  λύση μπορεί να είναι αποτελεσματική μόνο σε πανεθνικό επίπεδο. Πιθανώς, μάλιστα, να μην φτάνει το ευρωπαϊκό πλαίσιο, καθώς στην παγκοσμιοποίηση απαιτείται η συνεργασία τουλάχιστον ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ε.Ε.

Ορθά, λοιπόν, ο πρωθυπουργός έθεσε το θέμα στην Επιτροπή. Δεν περιμένει άμεση απάντηση – ας όψονται και οι εκλογές. Αλλά, έθεσε την βάση για σύγκρουση με τις πολυεθνικές – δηλαδή με το σύγχρονο πρόσωπο του καπιταλισμού. Έχει την φήμη του νέο-φιλελεύθερου, αλλά εδώ έρχεται σε ανοιχτή αντίθεση με εκείνες τις πρακτικές που υποβαθμίζουν τον άνθρωπο. Για παράδειγμα, σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες, στην τελευταία τριετία, στις ΗΠΑ, 12 πολιτείες έχουν με νόμους δραματικά αποδυναμώσει τους κανόνες για την απασχόληση, ασφάλεια, ώρες εργασίες, και ηλικία απασχόλησης των παιδιών πάνω από 15 ετών!

Εξάλλου, μπορεί τα  διοικητικά μέτρα που εφάρμοσε η κυβέρνηση να έχουν αναπόφευκτα βραχυχρόνια επιρροή, αλλά λειτούργησαν. Η αντιπολίτευση σκόπιμα αποσιωπά  την αποκλιμάκωση του πληθωρισμού και επιμένει στην αντίσταση που φέρνει ο τομέας των τροφίμων. Τα προβλήματα του συγκεκριμένου τομέα είναι πολλά και διαχρονικά: καλύπτου όλο το φάσμα από την κλιματική κρίση μέχρι την υπερκατανάλωση και την αλυσίδα παραγωγή-χονδρεμπόριο-λιανεμπόριο. Ο πληθωρισμός κερδών είναι κι εδώ (στην Ελλάδα και στα τρόφιμα) γεγονός – αυτή η στήλη τον έχει συχνά καταγγείλει. Αλλά ούτε αυτά τα προβλήματα επιλύονται χωρίς αποφάσεις και πράξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Διαβάστε επίσης

Οι γεωπολιτικές διαστάσεις της πολιτικής Ντράβκοβα-Μιτσκόσκι