«Σας παρακαλώ κύριε. Μήπως είδατε αυτή τη γυναίκα;»

Είναι ένας άνδρας γύρω στα 35-40 που κρατά τη φωτογραφία μιας γυναίκας που αναζητά.

Η ώρα είναι λίγο μετά τις 7 το πρωί της 24ης Ιουλίου 2018, λίγες ώρες μετά την πυρκαγιά που σκότωσε –τουλάχιστον– 104 ανθρώπους.

Βρίσκομαι στο Μάτι, στην είσοδο του οικοπέδου του θανάτου, εκεί που περισσότερο από 25 άτομα κάηκαν ζωντανά, μεταξύ αυτών και μικρά παιδιά στην αγκαλιά του παππού και της γιαγιάς.

Αυτή την εικόνα δεν θα την ξεχάσω ποτέ, ούτε και το γεγονός ότι πατούσαμε μέσα στο οικόπεδο αυτό και μας έλεγαν οι αστυνομικοί ότι μπορεί να υπάρχουν στάχτες από ανθρώπινα σώματα.

Δεν θα ξεχάσω τη μισοκαμένη παιδική σαγιονάρα, απομεινάρι μιας ανείπωτης τραγωδίας.

Και δεν θα ξεχάσω έναν αστυνομικό «νταμάρι», δύο μέτρα, να κλαίει σαν μικρό παιδί και να λέει: «Είδα τους νεκρούς στην πτώση του «Ηλιος» στο Γραμματικό. Αυτό που βλέπω τώρα δεν το έχω ξαναζήσει».

Κάλυψα τις επιπτώσεις από την φωτιά στο Μάτι από την πρώτη ώρα. Και για χρόνια περνούσα κάθε καλοκαίρι από εκεί, από τον δρόμο του θανάτου, από το Κόκκινο Λιμανάκι, από τα στενά που κάηκαν τόσοι άνθρωποι.

Η τραγωδία έκλεισε χθες έναν κύκλο με την ανακοίνωση της απόφασης του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου της Αθήνας.

Προσέξτε, του… Πλημμελειοδικείου, διότι 104 νεκροί και πόσοι ακόμη που ποτέ δεν μάθαμε, είναι ένα απλό… πλημμέλημα. Σαν ένα τροχαίο.

Δεν θα σταθώ στην απόφαση του συγκεκριμένου δικαστηρίου. Κατά τη γνώμη μου οι αποφάσεις ήταν σωστές για ένα τέτοιο δικαστήριο.

Το παιχνίδι χάθηκε όταν ο ανακριτής ζήτησε δύο και τρεις φορές την αναβάθμιση του κατηγορητηρίου και από πλημμέλημα να γίνει κακούργημα. Και κάποιοι απέρριψαν τα αιτήματα αυτά.

Ίσως τώρα να μη μιλούσαμε για 40 χιλιάρικα ο καθένας για να πληρώσουν την ποινή τους και να καθαρίσουν, αν γινόταν κάτι άλλο.

Άραγε, με τα δικαστήρια θα καθαρίσουν, με τη συνείδησή τους πότε; Κοιμούνται ήσυχοι;

Όποιος είδε τι έγινε στο Μάτι, όποιος διάβασε τη δικογραφία, όποιος συνομίλησε με διασωθέντες και συγγενείς θυμάτων γνωρίζει ότι εκείνη την τραγική νύχτα είχαμε ένα έγκλημα με… κατά συρροήν δολοφόνoυς.

Από αμέλεια; Από ανικανότητα; Από παντελή έλλειψη επιχειρησιακού σχεδίου ή ακόμη και από ψυχρή, δολοφονική αδιαφορία;

Σημασία έχει ότι υπήρχαν θύτες και θύματα.

Και δεν αντιλαμβάνομαι πραγματικά γιατί πανηγυρίζουν κάποιοι που αθωώθηκαν και μάλιστα επιχειρούν να το εκμεταλλευτούν πολιτικά, λέγοντας ότι… ταλαιπωρήθηκαν κιόλας. Αχ, αυτή η… στραβή στη βάρδια, πόσο άθλιο κατασκεύασμα είναι για μικρούς ανθρώπους.

Δυστυχώς η απόφαση του δικαστηρίου χθες, αλλά και οι προηγούμενες αποφάσεις να μην αναβαθμιστούν οι κατηγορίες, πλήττουν καίρια το θεσμό της Δικαιοσύνης.

Το τελευταίο αποκούμπι του κάθε πολίτη.

Αφού δεν δικαιώθηκαν οι ψυχές 104 ανθρώπων, αφού κανείς δεν πήγε φυλακή, κανείς δεν έχασε τη δουλειά του, κανείς δεν ζήτησε έστω μια ειλικρινή συγγνώμη, ναι μπορούμε να πούμε ότι δεν υπήρξε Δικαιοσύνη.

Και η απογοήτευση του κόσμου, η έλλειψη εμπιστοσύνης, η πλήρης διάρρηξη της κοινωνίας με τους δικαστές είναι μια ακόμη κηλίδα στη Δημοκρατία μας.

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στα 6 ολόκληρα χρόνια που περιμέναμε όλοι για να βγει μια πρωτόδικη απόφαση για το μαζικότερο έγκλημα των τελευταίων ετών.

Δεν μπορεί να μην αναφερθώ στη σπουδή των δικαστών να επισπεύσουν τις διαδικασίες για να γίνει και σε δεύτερο βαθμό η δίκη διότι στην 8ετία… παραγράφονται τα αδικήματα.

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην έλλειψη ενσυναίσθησης από τους πανηγυρίζοντες για την… αθώωσή τους, ή σε εκείνους που δεν έκαναν τίποτε προκειμένου να σώσουν ζωές εκείνη τη μοιραία νύχτα.

Δεν μπορώ να ξεχάσω όλους εκείνους που έλεγαν ότι φταίνε οι κάτοικοι γιατί κάηκαν.

Δεν μπορώ να ξεχάσω την πολιτική εκμετάλλευση εκείνης της εποχής, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα με τα Τέμπη.

Πολιτικοί τυμβωρύχοι για μια χούφτα ψήφους…

Δεν μπορώ να ξεχάσω την πλήρη ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού, της Πυροσβεστικής, της Αστυνομίας, της Πολιτικής Προστασίας, της Περιφέρειας, των δημάρχων και όλων όσοι εμπλέκονται στην υπόθεση.

Και ντρέπομαι αν ισχύει αυτό που ειπώθηκε ότι η δικαστής μίλησε για 102 κι όχι 104 νεκρούς γιατί τα δίδυμα της οικογένειας Χερουβείμ δεν έχουν εν ζωή συγγενείς να υποστηρίξει την κατηγορία.

Ντροπή, μόνο αυτό.

Πίστευα στις 24 Ιουλίου 2018 ότι το παιδί μου θα ζήσει σε έναν καλύτερο κόσμο, σε μια Ελλάδα που συγκλονισμένη, ταρακουνημένη από το μέγεθος της τραγωδίας, θα άλλαζε.

Θα άλλαζε το κράτος, θα άλλαζαν οι άνθρωποι, θα άλλαζαν οι δομές.

Φευ, τίποτε δεν έχει γίνει, τα Τέμπη το απέδειξαν.

Κι εδώ ισχύει ο συγκλονιστικός στίχος: «Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο, κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει».

Διαβάστε επίσης:

Φωτιά στο Μάτι: Παρέμβαση Αρείου Πάγου για άσκηση έφεσης κατά της απόφασης

Φλωρίδης: Η δίκη για το Μάτι έγινε με νομοθεσία που διαμορφώθηκε το 2019

Δίκη Μάτι: Παρέμβαση Αρείου Πάγου για να αποφευχθεί ο κίνδυνος παραγραφής των αδικημάτων