Για πολλοστή φορά ακούσαμε προεκλογικά την ίδια πολιτική «καραμέλα» από τα κόμματα: «Δεν θα βάλουμε σελέμπριτι στα ψηφοδέλτια. Δεν θα πριμοδοτήσουμε τη γκλαμουριά της τηλεόρασης. Θα επιλέξουμε άξιους, που έχουν… γαλόνια στον στίβο της ζωής».

Και κάθε φορά τα κόμματα αυτοδιαψεύδονται. Όχι μόνο επιλέγουν προβεβλημένα πρόσωπα, όχι μόνο τα ψηφοδέλτια θυμίζουν… πρωϊνάδικα. Όχι μόνο η ευκολία της τηλεόρασης  -που αναδεικνύεται στην καλύτερη μήτρα υποψηφίων- νικάει τις ιδεολογίες, τις γνώσεις και την όρεξη για προσφορά.

Αλλά τελικά τα κόμματα ξεχνούν μια βασική αρχή. Ότι η εκπροσώπηση στη Βουλή ή στην Ευρωβουλή, οφείλει να έχει κάποια βασικά χαρακτηριστικά.

Να αποτελείται από πρόσωπα που έχουν πράγματι κάτι να προσφέρουν. Γνώσεις, εμπειρίες, σκληρή δουλειά, πολιτική επάρκεια, κοινωνική προσφορά, ακτιβιστική δράση. Αντί αυτών, τα ψηφοδέλτια των κομμάτων γεμίζουν με σελέμπριτι.

Τηλεπανελίστες του πρωϊνού κουτσομπολιού. Παίκτες ριάλιτι που το μόνο που έχουν προσφέρει είναι… μούσκουλα σε κοινή θέα και κάτι ακαταλαβίστικες απόψεις, πολλές φορές στα όρια της πρόκλησης ή της… ανοησίας.

Βεβαίως ηθοποιούς που είναι γνωστοί από τηλεοπτικά σήριαλ.

Σίγουρα αθλητές γιατί πρέπει να «παίζουμε» και το παιχνίδι του… ευ αγωνίζεσθαι και του… υγιούς προτύπου. Ασχετα αν αυτό το «πρότυπο» έχει πλακωθεί ουκ ολίγες φορές στο γήπεδο ή έχει γίνει βασικός πρωταγωνιστής χουλιγκανικών συμπεριφορών μέσα κι έξω από τα γήπεδα.

Δεν λείπουν φυσικά οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι τιμούν πάντα το δόγμα ότι «η δημοσιογραφία είναι καλό επάγγελμα αρκεί να ξέρεις πότε να το εγκαταλείψεις». Για χάρη της πολιτικής βεβαίως.

Ολοι αυτοί έχουν κάτι κοινό: Εκτίθενται στην τηλεοπτική κάμερα, μπαίνουν στα σπίτια μας, κάποιοι γίνονται «δικοί μας άνθρωποι», που μας λύνουν μέχρι και τα προβλήματά μας με ένα τηλέφωνο. Δείτε π.χ. τον κύριο Γιώργο Αυτιά. Το «παιδί του λαού», που μιλάει στον ενικό στον πρωθυπουργό, τον παίρνει τηλέφωνο και του λέει: «Κυριάκο, λύσε το θέμα με τις συντάξεις», και ο Μητσοτάκης το λύνει. Δημοσιογραφία… ριάλιτι με λίγα λόγια…

Κάποιοι είναι καλοί γαμπροί για τις κόρες μας, διότι έχουν αθλητικά κορμιά, κερδίζουν σε ριάλιτι ή παίζουν στα δάκτυλα το παιχνίδι του λάιφ στάιλ. Εστω και του ελληνικού με αυτή την ανθυποσελέμπριτι εσάνς των δήθεν διασήμων από το… γνωστό σούπερ μάρκετ.

Υπάρχουν βεβαίως και οι όμορφες, συνήθως κορασίδες, που κάνουν καριέρα στην τηλεόραση, συνήθως αναβιώνοντας εκείνες τις παλιές εικόνες με τις γιαγιάδες μας στις ρούγες να μιλάνε χαμηλόφωνα κάθε φορά που περνούσε κάποιος.

«Κοινωνική κριτική», βαφτίστηκε το κουτσομπολιό και όλοι έχουν δικαίωμα να το κάνουν σε μια τηλεόραση που «πουλάει» τη φθήνια με την οκά και όπου οι τελευταίοι έρχονται πρώτοι.

Κάποιοι βεβαίως, εμφανίζονται σοβαροί, αναλυτές επί παντός του επιστητού, που έρχονται τώρα να ζητήσουν την ψήφο μας, διότι πιστεύουν ότι τη δικαιούνται αφού διάβασαν ένα – δύο βιβλία ή έγραψαν μερικά άρθρα σε εφημερίδες ή – το καλύτερο- είπαν δύο τρεις απόψεις στην τηλεόραση.

«Μην… τσιμπάτε»

Ναι, το πρόβλημα της επιλογής υποψηφίων είναι διαχρονικό και διακομματικό. Μην τσιμπάτε αν κάποια κόμματα λένε ότι οι δικοί του υποψήφιοι είναι σοβαροί γιατί κάνουν… ποιοτική τηλεόραση.

Αυτό ακριβώς πουλάνε όλοι τους. Την τηλεόραση, την εικόνα, την αστραφτερή πλευρά μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε πολιτιστική και αξιακή οπισθοχώρηση.

Όπως θα έλεγαν και οι παλιοί «τέτοια η στρούγκα μας, τέτοιο γάλα βγάζει». Διότι οι σοβαροί άνθρωποι σ’ αυτήν εδώ τη χώρα έχουν μείνει στα μετόπισθεν να παλεύουν με τους δαίμονές τους.

Σιγά μην επέλεγαν τα κόμματα ποιητές και συγγραφείς. Σιγά μην επέλεγαν ανθρώπους της προσφοράς, της καθημερινής αγωνιστικής δράσης για να αλλάξει ο τόπος μας.

Κι αν το κάνουν σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι για τα μάτια του κόσμου. Για τη ρημάδα την… ποσόστωση.

Δε λέω, υπάρχουν και σοβαρότατοι άνθρωποι της τηλεόρασης, οι οποίοι πράγματι έχουν και τις γνώσεις, έχουν και τη θέληση να προσφέρουν, είτε στη Βουλή της Ψωροκώσταινας είτε στην Ευρωβουλή όπου ψηφίζονται οι περισσότεροι νόμοι οι οποίοι εφαρμόζονται και στη χώρα μας.

Αυτούς τους σοβαρούς και άξιους τους χρειαζόμαστε. Αυτούς που δεν χρειαζόμαστε είναι τους αμόρφωτους, αμίλητους, ατάλαντους, προσβλητικούς και προβληματικούς που κερδίζουν δημοσιότητα και την εξαργυρώνουν με ένα μισθό της τάξης του ενός εκατομμυρίου για πέντε χρόνια στην Ευρωβουλή.

Και που στην πενταετία δεν μιλάνε, δεν παρεμβαίνουν, δεν καταλαβαίνουν τα κρίσιμα θέματα που συζητιούνται, δεν μπορούν καν να σταθούν στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο.

Τα κοινοβούλια δεν είναι πάνελ εκπομπών, ούτε στίβος του Survivor. Δεν είναι βεβαίως ούτε δημοσιογραφικά γραφεία όπου ο «λειτουργός» της δημοσιογραφίας γλείφει από το πρωί ως το βράδυ το κόμμα και τους πολιτικούς που συμπαθεί.

Δεν είναι καν τηλεοπτικό πλατό που γυρίζονται σήριαλ ή θεατρικό σανίδι. Είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό, και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται και από τους πολιτικούς που επιλέγουν τους υποψήφιους αλλά ιδιαίτερα από τους ψηφοφόρους που τους επιλέγουν.

Δε λέω ότι σωθήκαμε που στέλνουμε στα Κοινοβούλια δικηγόρους ή γιατρούς. Αυτό που λέω είναι ότι στην κάλπη πρέπει να έχουμε κριτήριο γι’ αυτούς που θα ψηφίσουμε. Κι όχι να επιλέξουμε ξανά ποιος «γράφει» καλύτερα ή ποιος «τα λέει καλύτερα» στην κάμερα.

Ο Αβραάμ Λίνκολν έλεγε: «Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου».

Ας το σκεφτούμε και στις επικείμενες εκλογές. Κι ας ψηφίσουμε ικανότατους ανθρώπους, αυτοδημιούργητους, εξαιρετικούς επιστήμονες, επιχειρηματίες, επαγγελματίες της πιάτσας που δυστυχώς  η «λάμψη» της τηλεόρασης τους κρύβει όπως αυτή ξέρει καλά να κάνει…

Διαβάστε επίσης:

Άλεκ Τομάζος: Ποιος είναι ο εφοπλιστής και ισχυρός φίλος του billionaire Τέλη Μυστακίδη
Μπρα ντε φερ Κωνσταντέλλου – Στασινού για το ύψος των κτιρίων: Οι προσφυγές και οι νέες καταγγελίες
Πώς βλέπουν οι τραπεζίτες την ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή – Το δυσμενές σενάριο