Λογικά, όταν δύο ηθοποιοί παίζουν τον ίδια ρόλο, του αντί-Μητσοτάκη, κάποια στιγμή το κοινό θα αποφασίσει πως ένας είναι ο καλύτερος και ο έτερος θα αποχωρήσει από την σκηνή. Αυτή είναι η πραγματική διακύβευση του θεατρικού έργου «Πρόταση Δυσπιστίας» που έσπευσε να ανεβάσει Ανδρουλάκης, με τον life style-Κασσελάκη να ακολουθεί καταπόδας ασθμαίνων – οπότε και η καθ’ υπερβολή μπουρδολογία για ξένους παρατηρητές και το….τελεσίγραφο (!) στον πρωθυπουργό.

Αυτό το έργο παρακολουθεί σήμερα η κοινωνία των πολιτών, προφανώς ελάχιστα εντυπωσιασμένη από αυτά που ακούει—καθώς πολύ απέχουν από αυτά που θέλει. Η πολιτική καπηλεία του δυστυχήματος των Τεμπών με την προέκταση της «να φύγει ο Μητσοτάκης» δύσκολα πείθει πως εκφράζει την λαϊκή βούληση, μόλις μερικούς μήνες μετά την 3^η κατά σειρά εντυπωσιακή νίκη της Ν.Δ., την εκλογική καταρράκωση όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης και την πλήρη αδυναμία τους να πείσουν πως έχουν πρόγραμμα και μπορούν να κυβερνήσουν.

Τυφλωμένοι από την δική τους διαπάλη, οι Ανδρουλάκης και Κασσελάκης δίνουν μάχη για την πολιτική τους ζωή, συμπεριφερόμενοι με άγουσα πολιτική ανωριμότητα, αδιαφορώντας για την όποια ζημιά μπορεί να προκαλέσουν στα συμφέροντα της χώρας, περιφρονώντας την κοινωνία και τα θέλω της.

Είναι τόσα τα ψέματα που έχουν εκτοξευτεί, τόσες οι ανακρίβειες που έχουν προβληθεί, τόσο εκτεταμένη η συνταγματική παραπληροφόρηση που έχει κυκλοφορήσει, ώστε δίκαια ο κόσμος να θέλει πράγματι να μάθει τι ακριβώς συνέβη στα Τέμπη, ποιοι είναι υπεύθυνοι, πότε θα τιμωρηθούν. Όλα τα υπόλοιπα είναι θεατρινισμοί της εσχάτης ποιότητας – από τα κούφια λόγια για ελληνική τριτοκοσμική δημοκρατία μέχρι το ιερό μένος που προσποιούνται οι πολλαπλοί κήνσορες από εκείνο το έρημο το Βήμα της Βουλής.

Ο Ανδρουλάκης δεν είχε λόγο να βιαστεί – η μάχη με τον Κασσελάκη θα κρατήσει για λίγο ακόμη. Έσπευσε, όμως, ταυτόχρονα διαπράττοντας το λάθος να υιοθετήσει ακραία φρασεολογία. Δεν μπορεί να απαλλαγεί από το αίσθημα του δίκιου που τον πνίγει με την προσωπική του υπόθεση και χάνει την ψυχραιμία του. Κακοί οδηγοί και τα δύο. Έχασε πριν καλά-καλά καταθέσει την πρόταση δυσπιστίας.

Ο Κασσελάκης νομίζει ότι παίζει εκ τους ασφαλούς, επειδή δεν εκτίθεται στην μάχη της Βουλής. Παραμένει ένας επικίνδυνος αντίπαλος (1/10/2023) διότι αντιγράφει σε μεγάλο βαθμό τον Tramp (συνεχή ψέματα, υπερβολές μέχρι ακρότητα, εκτεταμένη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης). Όταν, όμως, το πουκάμισο είναι άδειο, ο νεωτερισμός (όπως έγραψα χθες) φθίνει και, στο τέλος, όλοι αναφωνούν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Δεν είναι, δα, και τόσο σπουδαία τα ρούχα που φορεί.

Ερχόμαστε λοιπόν, στο προκείμενο – ποιος είναι ο καλύτερος ηθοποιός; Πολύ φοβάμαι ότι με το τριήμερο show και την τριήμερη κοκορομαχία (με την πολιτική απλοϊκότητά του ο life style-Κασσελάκης άμεσα υποβίβασε την διαδικασία, ελάχιστα συνειδητοποιώντας ότι ταυτόχρονα εξευτέλιζε έτσι έναν σημαντικό κοινοβουλευτικό θεσμό) το κοινό δεν θα χειροκροτήσει κανέναν από τους δύο.

Η κοινοβουλευτική διαδικασία θα επιζήσει, βέβαια. Η συγκεκριμένη προσέγγιση, όμως, που καπηλεύεται τον ανθρώπινο πόνο αντί να δείξει πως το ζητούμενο είναι η ηθική δικαίωση, υιοθετώντας  ακραία ορολογία της με υπονοούμενες ακόμη πιο ακραίες πολιτικές προεκτάσεις, θα αποδείξει ότι πράγματι εξακολουθεί να ισχύει το «Μητσοτάκης ή χάος». Και επειδή η κοινωνία απεχθάνεται αυτού του τύπου τα μανιχαϊστικά διλήμματα, αμφότεροι οι  ηθοποιοί θα οδηγηθούν σύντομα εκτός πολιτικής σκηνής—μήπως και υπάρξει πειστικός αντίπαλος του Πρωθυπουργού.

Για να το πω πολύ απλά: με την ακρότητα τους έχασαν ήδη και οι δύο. Η αδράνεια θα τους κρατήσει για ένα διάστημα στην θέση τους–ως επικεφαλής κόμματος. Πρωθυπουργία δεν θα δουν– ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Και για τον life-style- Κασσελάκη ουδεμία έκπληξη. Τον Ανδρουλάκη, όμως, θα βαρύνει η προδοσία των προσδοκιών.

Διαβάστε επίσης

Πώς η πολιτική αγυρτεία παντρεύτηκε το πολιτικό θράσος