Το πολιτικό τοπίο είναι σαφές και απλό.

Παρά τις προειδοποιήσεις η Νέα Δημοκρατία έπεσε στην παγίδα της αλαζονείας, παραβλέποντας επιπλέον το γεγονός ότι είχε αφήσει αρκετά μέτωπα ανοιχτά από την πρώτη της τετραετία.

Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται κυριολεκτικά καθηλωμένο δημοσκοπικά. Δεν φταίνε οι δημοσκοπήσεις, όπως πήγε να υπαινιχθεί ο αρχηγός του, αλλά η αδυναμία να αρθρώσει θετικό αντίλογο στην κυβέρνηση.. Το όνειρο της δεύτερης θέσης γίνεται ολοένα πιο θολό. Οι «Δημοκράτες» του Ανδρέα Λοβέρδου εμφανίζεται να εμβολίζουν το ΠΑΣΟΚ από τη δεξιά. Τέλος, ένας διαρκώς θυμωμένος, καταγγελτικός, υπεράνω όλων, αρχηγός που μόνο ηθικολογεί, δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθής στους περισσότερους πολίτες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ζει την αντιπολίτευση life style. Ο νεωτερισμός «Κασσελάκης» τραβά την προσοχή —  των σκεπτόμενων μήπως κατά τύχη ανακαλύψουν ίχνη σοβαρότητας, των άλλων διότι προσφέρεται ως πηγή ανεξάντλητης φαιδρότητας. Αντιπολίτευση-influencer δεν έχει ξαναδεί ο τόπος μας, εξάλλου. Πάντως, εκτός κι αν η αυταπάτη έχει πάρει την μορφή πανδημικής τυφλότητας, το αναπόφευκτο τέλος δεν είναι αόρατο—τουλάχιστον σε μερικούς.

Τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν προσφέρονται για πολιτική ανάλυση. Στο ακραίο περιθώριο της ασχετοσύνης κινείται η άκρα δεξιά, στον χώρο της γραφικότητας ο Βελόπουλος, παραδοσιακά συγκρουσιακή η Κωνσταντοπούλου, σε αναζήτηση ταυτότητας ο Χαρίτσης, στα πεπατημένα ο Κουτσούμπας.

Το κύριο χαρακτηριστικό αυτού του άχαρου πολιτικού σκηνικού, είναι ότι η κυβέρνηση υλοποιεί με επιτυχία το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα, γεγονός που φέρνει σύσσωμη την αντιπολίτευση σε αμήχανη απελπισία. Και επειδή η κυβέρνηση κάνει λάθη (κατά κανόνα αχρείαστα και αδικαιολόγητα) το μόνο που απέμενε στα μικρά κόμματα που την μάχονται είναι να βυθιστούν στα βαθιά νερά της ολοκληρωτικής άρνησης.

Όπως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά, έτσι το επίμαχο δημοσίευμα είναι αυτό που έχει αρπάξει από τα μαλλιά το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ για να μην πνιγούν στο πολιτικό τους τέλμα. Αν τώρα, ένα δημοσίευμα έχει αυτή την ισχύ θα φανεί σύντομα. Διότι, κι εδώ είναι η παγίδα, ουσιαστικά δεν την έχει: ο… σωτήρας είναι αδύναμος, εικονικός, φαντασιακός, και οι πνιγόμενοι θα γλιστρήσουν από τον εναγκαλισμό του.

Η κατάθεση πρότασης δυσπιστίας από τον Ανδρουλάκη μόνο ως πολιτική αγυρτεία χαρακτηρίζεται. Στερείται κάθε σοβαρότητας—και μόνο λόγω της ακραίας φρασεολογίας της.  Δεν  προσφέρει καμία ρεαλιστική προοπτική.  Είναι καθόλα, μία πολιτικά ψευδής κίνηση, που γίνεται μήπως και το ΠΑΣΟΚ τραβήξει την προσοχή των πολιτών, μήπως συσπειρώσει την βάση του, μήπως και καταφέρει κάποιο μικρό, ασήμαντο πλήγμα στην κυβέρνηση.

Η τοποθέτηση Κασσελάκη, μόνο ως το άκρον άωτο του πολιτικού θράσους μπορεί να χαρακτηριστεί. Το γεγονός και μόνο ότι …έδωσε 24 ώρες στον Πρωθυπουργό για να απαντήσει αποδεικνύει ότι ζει σε εικονική πολιτική πραγματικότητα. Απορίας άξιον πως δεν του πέταξε το σιδερόφρακτο γάντι και δεν τον κάλεσε σε μονομαχία, στις 05.00 στα Ιλίσια Πεδία.

Είναι σαφές ότι με την πρόταση δυσπιστίας ενισχυμένη θα βγει η κυβέρνηση – είναι ότι πρέπει για να μαζέψει τα μυαλά της και να δείξει την σοβαρότητα που συνάδει με το μεταρρυθμιστικό έργο που υλοποιεί.

Κατά άλλα, οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης θα δώσουν την παράσταση τους στην Βουλή, με μελοδραματικούς όρους και σε θεατρικούς τόνους. Ο Κασσελάκης, πανευτυχής που δεν είναι στην Βουλή, θα κάνει την δική του παράσταση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και ο Μητσοτάκης θα κλείσει την συζήτηση αποστομωτικά –διότι έτσι κι αλλιώς αντικείμενο ουσιαστικά δεν υπάρχει.

Σε μερικές εβδομάδες από σήμερα, ο μεν Ανδρουλάκης θα έχει μετανιώσει για την απόφαση του, ο δε Κασσελάκης δεν θα έχει καταλάβει τι γίνεται και θα ζητά…ξένους παρατηρητές.

Μετά από αυτές τις εξελίξεις, τις κατηγορίες που εκτοξεύτηκαν, τα λόγια που εκστομίστηκαν, υπάρχει πλειοψηφία πολιτών που θα εμπιστευόταν την διακυβέρνηση της χώρας είτε στον Ανδρουλάκη είτε στον Κασσελάκη;

Έλεος πια με την φαιδρότητα.

Διαβάστε επίσης

Η μεταρρυθμιστική ατζέντα παραμένει το μόνο όπλο της κυβέρνησης