Ξυπνήσαμε μία μέρα παρατηρώντας ένα ξαφνιασμένο πολιτικό σύστημα που «πρωτομυήθηκε» στην «νέα» για τα αμύητα πολιτικά δεδομένα της χώρας, ξενόφερτη «ιμπεριαλίστικής» προσέγγισης ορολογία των «sugar daddies».

Το «χειρότερο» είναι βέβαια, πως η «μύηση» συντελέστηκε στην Βουλή. Ξαφνιάστηκαν στην πραγματικότητα οι πολιτικοί; Μήπως προσποιήθηκαν ότι ξαφνιάστηκαν; Το πολιτικό σύστημα πάντως εντός και εκτός Βουλής με επικοινωνιακές φιοριτούρες, ώ του θαύματος, «θίχθηκε». Τουλάχιστον ανέδειξε κάποια αντανακλαστικά!

Προσποιήθηκε και αντέδρασε λεκτικά. Προσποιήθηκε για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι συνηθισμένο ακόμα ο πολιτικός «καθωσπρεπισμός» να υποσκελίζεται με «άκομψες» περιγραφικές λέξεις που αποτυπώνουν μία πραγματικότητα επίσης άκομψη για εκείνους που διαχρονικά ευθύνονται για την διαμόρφωσή της. Το πολιτικό σύστημα.

Μετά την απότομη «εισαγωγή» στην ορολογία των «sugar daddies” που πραγματοποίησε ο ΓΓ του ΚΚΕ, εμφανίσθηκε ο καταξιωμένος στρατηγός Μανώλης Σφακιανάκης να επιβεβαιώσει στα «έκπληκτα ώτα» των πολιτικών, πως οι «sugar daddies» άρχισαν να ζουν και να βασιλεύουν στην χώρα μας από την δεκαετία του 2010 που ξέσπασε η οικονομική κρίση.

Κατά συνέπεια δεν είναι «αρρώστια» του «Παραπετάσματος». Έκτοτε μετά την εγγραφή των προσποιητών αντιδράσεων εντός και εκτός Βουλής, οι δηλώσεις τεχνιέντως …ξεχάστηκαν. Μήπως και προλάβουν την δημιουργία άκομψων και άβολων συνειρμών. Παρέμεινε όμως για τον κύριο Κουτσούμπα η «ρετσινιά» του σεξιστή.

Τι επεδίωξε όμως, στην πραγματικότητα ο ΓΓ του ΚΚΕ με αυτή την λεκτική αντισυστημική απεικόνιση μίας πραγματικότητας;

Το κόμμα της εργατικής τάξης όπως το ΚΚΕ είναι εξ ορισμού επαναστατικό. Το αποδεικνύει χρόνια τώρα με τις στοχευμένες αντιδράσεις και παρεμβάσεις του. Αποτελεί άλλωστε, υποχρέωσή του η ανάδειξη των ταξικών αγώνων.

Δυστυχώς, όσα ανέφερε στην Βουλή – παραμονή της «Ημέρας της Γυναίκας» – ο κύριος Κουτσούμπας, αναφορικά με τις φοιτήτριες που για να πληρώσουν τα δίδακτρα του νέου τύπου «μη κρατικών πανεπιστημίων», αναζητούν «χορηγούς», αποτυπώνει την σκληρή πραγματικότητα της εποχής που διανύουμε.  Μία πραγματικότητα που -δυστυχώς- μόνον αυτός ανέδειξε.

Χαρακτηρίστηκε «σεξιστική» η δήλωσή του. Δημιούργησε αναταράξεις και σχολιασμούς από κάθε κατεύθυνση του πολιτικού φάσματος.

Γιατί βιάστηκαν όμως οι δέκτες της επικοινωνιακής λαίλαπας της εποχής να ακολουθήσουν – χωρίς δεύτερη σκέψη – την συστημική κριτική για τις δηλώσεις τους εκπροσώπου ενός ιστορικά αντισυστημικού πολιτικού φορέα; Γιατί έσπευσαν όλοι να ασκήσουν κριτική για την ακραία κοινοβουλευτική τοποθέτηση του ΓΓ του ΚΚΕ βασιζόμενη στην βολική επέτειο της «Ημέρας της Γυναίκας”;

Μήπως γιατί στην πραγματικότητα που πονάει, δεν ήταν απλά ένα πιασάρικο σχόλιο, αλλά η ανάδειξη – με ακραίο τρόπο – μίας πραγματικότητας αναφορικά με τις κοινωνικές στρεβλώσεις που βιώνονται όλο και περισσότερο τόσο στην χώρα μας, όσο και στο σύνολο της Ευρώπης;

Να συμφωνήσω πως το σχόλιο ήταν εκτός του πλαισίου τους πεπατημένης πολιτικής επικοινωνίας.

Εκτός του πλαισίου του «politically correct». Ποιος θα ισχυρισθεί όμως πως η κοινωνία σήμερα, με τα προβλήματα που βιώνει, ενδιαφέρεται με το τι είναι πολιτικώς ορθό; Με το τι αποτελεί «εικονική πραγματικότητα». Αυτό ακριβώς επεδίωξε ο κος Κουτσούμπας.

Προσέγγιση που δεν έχουμε συνηθίσει, μα που διεκδικεί η κοινωνία. Για να συζητηθεί. Να δοκιμαστεί η δυναμική της «εκτός κανόνων» επικοινωνίας. Σε τελική ανάλυση να περάσει η αντίδραση με βάση «ξενόφερτη» ορολογία που όμως αφορά σε εγχώρια προβλήματα της κοινωνίας.

Όταν η πολιτική σήμερα, σε μεγάλο βαθμό, καθορίζεται από την επικοινωνία, τις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις και την μη προβλέψιμη πολιτική έκθεση, ποιος ο λόγος να μην προσπαθήσει να αναδείξει μία κοινωνική πραγματικότητα ο κύριος Κουτσούμπας «παίζοντας» με τους ίδιους όρους του συστημικού πολιτικού πεδίου;

Η κοινωνία άλλωστε αναζητά καθαρή απεικόνιση της πραγματικότητας. Καθαρή ανάληψη της ευθύνης που αντιστοιχεί στους πολιτικούς.

Η ειρωνεία που αναδεικνύεται στην παρούσα φάση με τις δηλώσεις περί sugar daddies, είναι πως η καθαρή απεικόνιση μίας διευρυμένης πραγματικότητας ενός κοινωνικού προβλήματος, προήλθε από έναν πολιτικό χώρο που υπερασπίζεται τον απομονωτισμό και την σύμπτυξη της πολιτικής σε στενά και ελεγχόμενα πλαίσια οπισθοδρομικότητας.  Αυτό το οξύμωρο όμως πρέπει να μας θορυβήσει.

Να μας αφυπνίσει. Να μα προβληματίσει ενόψει των επερχόμενων Ευρωεκλογών.

Διαβάστε επίσης

H «παγίδα του Θουκυδίδη» ως βάση ανάλυσης της αυτοπαγίδευσης του προοδευτικού χώρου