Κασσελάκη δαγκωτό. Κι όχι μόνον επειδή είμαι του πολιτισμού και εκτιμώ ιδιαιτέρως τα φυσικά ταλέντα -και δεν θέλω αντιρρήσεις επ’ αυτού, ο άνθρωπος έχει αποδείξει πολλαπλώς τις δυνατότητές του στο θέαμα-ακρόαμα – αλλά και για εντελώς προσωπικούς λόγους: Θα μου λείψει. Πού θα ξαναβρώ εγώ τέτοιον ταλαντούχο καλλιτέχνη, stand-up comedian κατά την αμερικανική ορολογία που προφανώς γνωρίζει, καθώς εξέχον μέλος του κλάδου θα μπορούσε να αποτελεί, αν δεν τον έτρωγε αυτή η άδολη αγάπη για την πατρίδα, η άκρατη διάθεση για πρόσφορά στο κοινωνικό σύνολο,  η αφοσίωση στα αγγέλματα της Αριστεράς και η τιμή στους αγώνες  της…

Διότι τέτοια ιδανικά, υψηλού συμβολισμού και ανθρωπιστικών ιδεωδών τον ταλάνιζαν εκεί στα ξένα – όπου Αριστερά και θανατηφόρα επιδημία είναι γι’ αυτούς ένα πράγμα- κι είπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Να προσφέρει απλόχερα το γέλιο και τη διασκέδαση, να καταπολεμά τη κατάθλιψη και να ξορκίζει τη δυσθυμία, να ξυπνάς το πρωί βαρύθυμος και κατηφής, αλλά να έχει ήδη φροντίσει αυτός για να σου φτιάξει τη μέρα…

Λίγες μόνον εικόνες αρκούν: Φουσκωμένος σαν διάνος, να επαίρεται ως Μέγας Ναπολέων, να αυτοθαυμάζεται ως βασιλιάς – ήλιος, να ερμηνεύει σαιξπηρικά δράματα αλά Λόρενς Ολίβιε πλην με μπρίο Σεφερλή και βέβαια να διαθέτει δυναμικό κοινό χειροκροτητών. Κλακαδόρων κατά το κοινώς λεγόμενον, που  σαν την μύγα μεσ’ το γάλα ξεχώριζαν προχθές στο γήπεδο του Tae Kwon Do με τα πανό τους, τα γιουχαΐσματά τους, τα συνθήματά τους «Μαζί σου πρόεδρε» και τέτοια – μόνον γιούρια που δεν φώναξαν στους λοιπούς, αποσβολωμένους από τα τεκταινόμενα συνέδρους – ενώ βεβαίως «Μαζί σας» απαντούσε κι αυτός, έμπλεος ενθουσιασμού από την …αυθόρμητη επικοινωνία με το λαό του. (Αλήθεια πώς συγκροτούνται αυτές οι ζωηρές ομάδες θαυμαστών, πολύ θα ήθελα να ξέρω. Ομνύουν εις τον αρχηγό και παθιάζονται μαζί του ή εις το χρήμα;)

Ένα μπαλετάκι στην πίστα πάντως, να αναδεικνύει τα υψηλά νοήματα της ομιλίας, με μια χορογραφία τύπου Φωκάς Ευαγγελινός ας πούμε -τόσες επιτυχίες είχε στη Γιουροβίζιον, θα τον απογείωνε το Στέφανο- ομολογώ, ότι μου έλειψε. Με τόση εκπαίδευση στην Αμερική, απορώ, πώς αυτό το σκέλος του διέφυγε; Διότι ακόμη και το πιο καλοκουρδισμένο  one man show απαιτεί «ανάσες αποπίεσης», κι αν δεν είχε πρόχειρο μπαλέτο, χάθηκαν οι cheerleaders; Κι από το εξωτερικό εν ανάγκη θα μπορούσε να φέρει για πιο βεριτάμπλ θέαμα. Αλλά ίσως προσεχώς.

Εν τέλει όμως, είναι φάρμακο ο τύπος. Να συλλεχθούν πάραυτα όλα τα best of  του, να πωλούνται στα φαρμακεία δια πάσαν νόσον και …ό,τι άλλο.

Τι να την κάνω δηλαδή, τη Γεροβασίλη σαν θηλυκό Κουτσούμπα σε παλαιοκομματική κόβα… Χώρια που κινδυνεύει από «αποκεφαλισμό», πριν καν προλάβει να φθάσει σε αναμέτρηση, καθ’ όσον ο πρόεδρος ως ελαφρώς (;) εκδικητικούλης, όπως λογίζεται, μπορεί να τη διαγράψει εκ προοιμίου και να ησυχάσει! (Για το μετά πάντως, το έχω σίγουρο).

Και έπεται ο Τσίπρας φυσικά. Δεν ξέρω πώς, αλλά θα τον διαγράψει κι αυτόν. Λίγες οι μέρες του, που καθόταν αμίλητος τόσο καιρό σαν τον Βούδα, για να καταλάβει πολύ αργά, ως συνήθως, ότι έχει χάσει το παιχνίδι.  Άλλο γέλιο –ή γελοίο – με αυτόν. Αν έχει κότσια, ας πάει εκείνος λοιπόν, για αντίπαλος του Κασσελάκη, να γελάσουμε πολύ. Κλασική περίπτωση «πατροκτονίας», αν την έχει ακουστά. Όταν ο «υιός», έτι περισσότερο αλαζών και επηρμένος του «πατρός» προβαίνει σε βαρβαρότητες. Γνωστά πράγματα παλαιόθεν.

Ασανσέρ του τρόμου ως εκ τούτου το κόμμα. Κάθε στάση και μια απώλεια, κάθε τράνταγμα και μια παγίδα. Αποκόμματα από εδώ, αποκόμματα από εκεί, οι μισοί απέναντι στους άλλους μισούς και μισοί των μισών απέναντι στους υπόλοιπους και πάει λέγοντας. Διαδρομές θρίλερ για γερά νεύρα με χειριστή –εκτελεστή κι όποιος αντέξει.

Διαβάστε επίσης

Τα γαλλικά του Πολάκη, τα υστερικά του Κασσελάκη, τα ερωτικά του Μεγαλέξανδρου και τα κορακίστικα του Άδωνι