Αν είναι δυνατόν! Ο Μητσοτάκης να βρίσκεται στο Νταβός, να μιλάει με ισχυρούς πολιτικούς παράγοντες και με τους υπερ-πλούσιους του πλανήτη, να τον κοιτούν με σεβασμό και να του ζητούν συνεντεύξεις κι αυτός να υπομένει τον κάθε άσχετο, που μάζεψε σπίτι του –μερικοί έκαναν και νάζια οι αχάριστοι – χωρίς να νιώθουν την τιμή, που τους επιφύλαξε ο πρόεδρος και …ποιες θυσίες έχει κάνει για εκείνους (που λέει και το τραγούδι).

   Τόσες ώρες τον έπρηξαν με τις μίζερες αναλύσεις τους, τα δογματικά τσιτάτα τους, τις πολιτικές μπαρούφες τους και τους ξεπερασμένους τακτικισμούς τους. Και για ποια σύσφιξη σχέσεων μιλάμε τώρα.  Όλοι μαζί κι ο καθένας για τον εαυτό του.  Άντε και το πολύ-πολύ να τραγουδήσουν «Στη γωνιά μας κόκκινο, τ’ αναμμένο τζάκι, τούφες χιόνι πέφτουνε στο παραθυράκι…» αν αναλάβει το μουσικό πρόγραμμα η Τζάκρη.

   Ή καμία πικρή μαντινάδα αν στο ρόλο του dj βρεθεί ο βαρύς Κρητικός, που με το ζόρι κρατιέται –για πόσο ακόμη, άραγε- να μην αφήσει τίποτε όρθιο. Αλλά ως εκεί. Το week end στο σπίτι του CEO της εταιρείας ΣΥΡΙΖΑ, για λυκοφιλίες μάλλον προσφέρεται, παρά για …ανταλλαγή ειλικρινών αισθημάτων, του τύπου «Κοντά στο τζάκι αγκαλιά στην πολυθρόνα»…

   Αλλά τι κατάντια όμως, είναι αυτή. Έτσι την ονειρευόταν αυτός την πολιτική; Αντί να τον έχουν υποδεχθεί με βάγια, ανταγωνίζονται ποιος θα τον καρφώσει περισσότερο. Αντί να τον σέβονται και να τον υπολήπτονται, τον γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια. Κι εκείνος, αντί να μιλάει σε πλατείες με τον κόσμο να κρέμεται από τα χείλη του, τον καλούν για εμφανίσεις στα πρωινάδικα, μεταξύ του σχολιασμού για το τελευταίο επεισόδιο του Survivor και της «πειραγμένης» φασολάδας. 

   Αλλά έτσι είναι η ζωή κύριε Κασσελάκη μου. Όταν προσγειώνεσαι ως ούφο σε μια κοινωνία υφίστασαι και τις συνέπειες της παραδοξότητάς σου.  Όταν κάνεις «διαφημιστικές» βόλτες με το σύζυγο και το σκυλάκι σου, σε μια χώρα όπου οι μισοί τουλάχιστον σε λοξοκοιτάνε, δεν μπορείς να περιμένεις την ανοχή τους. Και βεβαίως, όταν λες και κάνεις βλακείες, είναι σώφρον να σκέφτεσαι, ότι δεν είναι όλοι βλάκες εκεί έξω.

   Από την άλλη, καταλαβαίνω  τον καημό του. Έχει ένα όνειρο ο άνθρωπος. Θεμιτόν. Άλλοι έχουν περισσότερα αλλά αυτός είναι ολιγαρκής. Ένα έχει: Το Αμερικάνικο Όνειρο! Τόσα χρόνια στην Αμερική το έζησε, το σπούδασε, το διακόνευσε και το χόρτασε, να μην τον έχει μπολιάσει ως το κόκκαλο; Λογικό. 

   Και να μη θέλει όμως τώρα, να κάνει και ένα αντίστοιχο Ελληνικό; Παράλογο. Μόνο που, ως συνήθως δεν το ξέρει. Κι ούτε βρέθηκε να του ψιθυρίσει κανείς τη γνώμη της Αριστεράς γι’ αυτά τα αμερικάνικα όνειρα (του τύπου σπίτι στα προάστια, δύο παιδιά – δύο αυτοκίνητα, καλοζωία και γεμάτο πορτοφόλι). Ούτε για το συντηρητισμό που αποπνέουν τέτοια ξεθωριασμένα μοντέλα.

   Κάτι για ένα «Εθνικό Σχέδιο για το Ελληνικό Όνειρο» (!) είπε λοιπόν, στους καλεσμένους του στο όμορφο σπίτι των Σπετσών ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι για ευημερία, πρόοδο και ισότητα και κάτι για μια «πατριωτική και υπερήφανη εξωτερική πολιτική». 

   Κοινοτοπίες και αερολογίες δηλαδή. Όχι πως θα περίμενε κανείς τίποτε άλλο, ούτε οι βουλευτές πολύ περισσότερο, που έχουν να διαχειριστούν τα δικά τους ολισθήματα, παρά να συμμαζεύουν τον Κασσελάκη (στην απίθανη περίπτωση που το επιθυμούν), κάθε φορά που ξεστρατίζει.

   Όπως τώρα, που κανείς δεν βρέθηκε έτσι, να τον συγκρατήσει, πριν αναπτύξει το «εθνικο-πατριωτικό» του κάλεσμα, που μάλλον ανατριχίλα προξενεί στο κοινό του. 

   «I Have a Dream», έλεγε πριν από εξήντα χρόνια ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μιλώντας μπροστά σε χιλιάδες κόσμου για τα δικαιώματα των μαύρων. Ομιλία ιστορική και μια φράση -σύμβολο, που ακόμη δεν έχει εκπληρωθεί. Τι θέλει να πει ο Κασσελάκης, που ούτε στο νυχάκι του ασφαλώς,  με τα δικά του όνειρα, άγνωστο. Και εν τέλει αδιάφορο. 

Διαβάστε επίσης: 

Η Ελλάδα αξίζει καλύτερα από τον Κασσελάκη