Πόσο πάει ένα κόμμα; Εξαρτάται, θα σου πει ο μεσίτης. Από το αν είναι μεγάλο, αν πιάνει πολλά καθίσματα στη Βουλή, αν βγάζει καλό νούμερο στις δημοσκοπήσεις κι αν διαθέτει καλούς ρήτορες -όπως έλεγαν παλιά- κι όχι κάτι τύπους σαν τον Τσίπρα μ΄ εκείνα τα αμίμητα «θα καθαρίσουμε την κόπρο του Αυγέα» ή τις «τυμβωθηρίες» και τις «δρούσες επιχειρήσεις» ή σαν τον Τσακαλώτο με τα greeklish και την Τζάκρη με …αδύνατη μετάφραση.

Επίσης, αν έχει έναν καλό στρατό από τρολ στο διαδίκτυο, αυτό συγκαταλέγεται στα «συν» του πωλητέου, όπως και γενικά οι γεροί μηχανισμοί για να εξολοθρεύουν αντιπάλους. Τέτοια πράγματα… Οπότε αντίστοιχο είναι και το ποσόν. Που στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ μόλις εκτιμήθηκε για 250.000 ευρώ. Ένα τίποτε όμως, διότι τι παίρνεις σήμερα με αυτά τα λεφτά; Ένα διαμερισματάκι σε συνοικία, ένα οικοπεδάκι σε κατσάβραχα; Πάντως όχι ένα κόμμα.

Αλλά όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια φτιάξε λεμονάδα, λέει το γνωστό αμερικάνικο απόφθεγμα και πράγματι, αν στον ΣΥΡΙΖΑ η ζωή έδωσε Κασσελάκη, τώρα καλούνται να λουστούν τα παράγωγά του: Ήτοι αμερικανιές. Τι περίμεναν δηλαδή; Δεν έχει δώσει πλείστα όσα δείγματα γραφής ο άνθρωπος; Δεν τους το είπε και δεν το ΄δειξε με όλους τους τρόπους και ευθύς εξ αρχής, ότι αυτός είναι αλλιώς; (από τα χολιγουντιανά καμώματα και την αλαζονεία ως την πολιτική ασχετοσύνη και την ανεπάρκεια;) Δεν βλέπουν, ότι το έχει δει ως επιχείρηση σε «εξυγίανση»; Κι ότι πουλάει σταριλίκι και εξαγοράζει δόξα με «φιλανθρωπίες» προς το ίδιο του το κόμμα; Το οποίο να υποθέσω, ότι τώρα πλέον του ανήκει. Ολόκληρο κι επιπλωμένο.

Διότι αν, μέρες που είναι, βρέθηκε τρόπος για τις αμοιβές των εργαζομένων στα κομματικά μέσα του ΣΥΡΙΖΑ -κάτι για το οποίο όφειλαν να έχουν μεριμνήσει από καιρό βεβαίως – κι αυτός ήταν το πορτοφόλι του προέδρου, τότε πολύ φοβούμαι, ότι όλοι πλέον θα λογίζονται ως υπάλληλοί του. Και δεν ξέρω πόσα είναι διατεθειμένος ο νέος ιδιοκτήτης να χάσει, ως επιχειρηματίας που είναι, διότι σαφώς και δεν πρόκειται να πάρει πίσω τα δανεικά (θα ήταν και πολύ ξευτίλα). Ελπίζω μόνο, να μη θελήσει κάποια στιγμή να βγάλει σε πλειστηριασμό την Κουμουνδούρου, όπως οι τράπεζες εναντίον των οποίων μάχεται το κόμμα του.

Απίστευτα πράγματα και δυσκολοχώνευτα. Είναι νέα ήθη στην πολιτική αυτά, και δη της Αριστεράς, με όλες τις προσπάθειες κατανόησης ή και δικαιολόγησης να πέφτουν στο κενό. Από την άλλη, δεν ξύπνησαν όλοι τους μια μέρα και είδαν, ότι το ταμείο είναι μείον. Δεν ήταν άγνωστες οι οικονομικές τους υποχρεώσεις. Ούτε ότι έρχονται γιορτές κι έπρεπε να τις εξυπηρετήσουν.

Πάλι καλά δηλαδή, που βρέθηκε ο Κασσελάκης κι από το Μαϊάμι όπου καλοπερνά, σκέφτηκε και τους εργαζόμενους στην Αθήνα. Εξάλλου, παρ΄ ότι αυτό τα κασσελάκειο έμβασμα είναι άλλου τύπου, για τους γνωρίζοντες νεώτερη ιστορία αποτελεί απλώς μια συνέχεια εκείνων, που έφθαναν για πολλά χρόνια στην Ελλάδα από τους μετανάστες προς τις οικογένειές τους. Υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά, βέβαια…

Κι αν είναι, στην προκειμένη περίπτωση, κάπως οξύμωρο να σώζεται ένα αριστερό κόμμα από αμερικάνικη βοήθεια, ας κάνουν την καρδιά τους πέτρα οι έχοντες τέτοιους προβληματισμούς. Αν ας πούμε, ο Τσίπρας έστελνε από τη Βιέννη το ζητούμενο ποσό, θα ήταν καλοδεχούμενο;

Γεγονός είναι, ότι η τελευταία γι΄ αυτή τη χρονιά πράξη του μελοδράματος, που παίχτηκε στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αντάξια των κωμικοτραγικών γεγονότων, που ακολούθησαν την ταπεινωτική εκλογική ήττα του ενώ προφανέστατα έπεται και η συνέχεια. Παραβλέποντας την αντίθετη της προαναφερθείσας ρήσης – επίσης αμερικάνικης- που λέει, πως αν η ζωή σου δίνει λεμονάδα μην προσπαθήσεις να φτιάξεις λεμόνια(!) ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό.

Διαβάστε επίσης:

Τι δείχνει η ενεργοποίηση του Γρηγόρη Σαββίδη στο Open, τα «κάλαντα» στην Κασκανιώτη, τι αλλάζει στο Survivor και το παράπονο Φιλιππάκη στον Χατζηνικολάου

Η «θεωρία» της τριγωνοποίησης και τα όρια της στην Ελλάδα

ΕΝΦΙΑ: Τα «ψιλά» γράμματα για την έκπτωση 10% στον φόρο – Τι να προσέξουν όσοι ασφαλίσουν το σπίτι τους