Άκουγα σε πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ (δεν συγκράτησα το όνομά του γιατί μου ήταν παντελώς άγνωστος) να προσπαθεί να δικαιολογήσει την κάθετη άρνηση του κόμματός του στα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Ήταν απορίας άξιο πώς ο ερωτών δημοσιογράφος δεν απελπίστηκε με τη στείρα άρνηση, την τυφλή επανάληψη του ίδιου επιχειρήματος – απάντηση στην όποια ερώτηση, τον αυτοεγκλωβισμό του πολιτικού στην έλλειψη λογικής.

Μετά από πολλά, συνθέτοντας τις επιμέρους απαντήσεις βγαίνει κάποιο συμπέρασμα – πέρα από την ξεκάθαρη ιδεολογική στρέβλωση.

Συνοπτικά, τουλάχιστον με βάση όσα είπε ο συνεντευξιαζόμενος πολιτικός, το συριζαίικο επιχείρημα ήταν «Επειδή η κυβέρνηση δεν φροντίζει το δημόσιο πανεπιστήμιο, εμείς δεν στηρίζουμε το ιδιωτικό».

Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, δηλαδή.

Η αλήθεια είναι ότι με την πρωτοβουλία του, ο Κυριάκος Πιερρακάκης έφερε όλους όσους αντιτίθενται στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.

Δεν πηγαίνει κόντρα στο Σύνταγμα, διότι με βάση το κοινοτικό δίκαιο επιτρέπει την ίδρυση παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων στην Ελλάδα.

Πολύ ορθά βάζει όρους ως προς την ποιοτική επάρκεια της ύλης και των καθηγητών, την εμβέλεια της ύλης, την κτιριακή κατάσταση. Έχει συνείδηση της ζούγκλας που επικρατεί στα διάφορα άλλα δήθεν παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων και επιδιώκει με κάθε τρόπο να την αποφύγει.

Εγγύηση αποτελεί η συνεργασία των ελληνικών δημόσιων πανεπιστημίων με πασίγνωστα ως προς την ποιότητα που προσφέρουν πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Αυτός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του οικοδομήματος που επιχειρεί να αναγείρει –και ταυτόχρονα ένα από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα του υπουργού.

Δεν είναι τυχαίο ότι όταν στριμώχτηκε ο Συριζαίος με το ερώτημα αν είναι αντίθετος στην έλευση π.χ. του Yale στην Ελλάδα που θα συνεργάζεται με το Καποδιστριακό, κατέφυγε στην απάντηση «δεν πιστεύω ότι θα γίνει».

Από το κόμμα του Στέφανου Κασσελάκη δεν θα περίμενε κανείς κάτι το διαφορετικό. Μέχρι στιγμής παίζει σύμφωνα με τους γνωστούς κανόνες. Δεν έχει εντολή να κάνει κάτι άλλο.

Η αντιπολίτευση, εξάλλου, γίνεται προσωπικά από τον ίδιο τον αρχηγό, μέσω των media και με την απόσταση που για καλό ή κακό του εξασφαλίζουν.

Το ΠΑΣΟΚ έδειξε αυτοσυγκράτησή και επιφυλάχτηκε να κρίνει με αναφορά σε όλες τις προτεινόμενες ρυθμίσεις.

Η Νέα Αριστερά υπέκυψε στα ιδεολογικά της αντανακλαστικά, αλλά διατηρεί κανείς την ελπίδα πως με την μοναξιά που φέρνει μία δόση αυτογνωσίας θα καταφέρει ίσως να ξεφύγει από αυτά.

Είναι σαφές ότι ο Πιερρακάκης έχει την πλήρη στήριξη του πρωθυπουργού και η μεταρρύθμιση θα περάσει.

Το ερώτημα είναι γιατί διάλεξε το συγκεκριμένο πεδίο που ήταν βέβαιο ότι θα προκαλούσε – και θα προκαλέσει – τις πιο έντονες αντιδράσεις;

Θα διακινδύνευα την απάντηση ότι αυτή η μεταρρύθμιση θα έχει τις πιο σημαντικές, ως προς την εμβέλεια της και την διάρκεια της, επιπτώσεις στο σύνολο του εκπαιδευτικού συστήματος.

Αντί να αναλωθεί ο υπουργός σε ατέρμονες συζητήσεις για την ύλη, τους δασκάλους και καθηγητές, την οργάνωση και τα της αυτοδιοίκησης των διάφορων ιδρυμάτων ή τα προνόμια των συντεχνιών, επέλεξε να δημιουργήσει ένα ρήγμα στο μέχρι σήμερα αδιάφορο και συμπαγές κατεστημένο, ουσιαστικά μπολιάζοντάς το με την αριστεία.

Το γεγονός ότι στην προσπάθεια του αυτή έχει σύμμαχο το δημόσιο πανεπιστήμιο δείχνει ότι πολλά έχουν αλλάξει στην ανώτατη παιδεία, αφαιρεί επιχειρήματα από το στόμα των αντιπάλων και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να οδηγηθεί η ελληνική παιδεία σε σύγχρονους τόπους μέσα από σύγχρονα μονοπάτια.

Οι αντιδράσεις θα εκδηλωθούν και θα προέρχονται από δεκάδες οργανωμένα συμφέροντα. Η κυβέρνηση οφείλει να τις αγνοήσει. Προσωπικά θα ευχηθώ στον υπουργό να έχει την ίδια επιτυχία που είχε με την ψηφιακή διακυβέρνηση.

Διαβάστε επίσης

Η πραγματική έννοια της καθημερινότητας που δεν κατανοούν οι πολιτικοί

Πιερρακάκης για μη κρατικά πανεπιστήμια: Πάμε να λύσουμε έναν Γόρδιο Δεσμό και θα τον λύσουμε

Χορηγία 58 εκατ. ευρώ στο Βρετανικό Μουσείο από την BP – Στον απόηχο αντιδράσεων