Ο εκσυγχρονισμός του 21ου αιώνα απαιτεί μεταρρυθμίσεις χωρίς προηγούμενο για την Ελλάδα

Παρά τα κάποια στραβοπατήματα και την  συνεχιζόμενη (μειωμένη είναι η αλήθεια) έπαρση, η κυβέρνηση δείχνει να έχει βαθιά συνειδητοποιήσει την ανάγκη να προχωρήσει το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα.

Ευχάριστη η είδηση των αλλαγών στην πολύπαθη δικαιοσύνη, η πρώτη ίσως ουσιαστική παρέμβαση στον συγκεκριμένο τομέα στον 21^ο αιώνα.

Οι τομές που πραγματοποιούνται, όμως, έχουν και μία άλλη μη αναμενόμενη επίπτωση: αναδεικνύουν τις βαθιές παθογένειες του ελληνικού κράτους, αποκαλύπτουν άλλα προβλήματα που δεν ήταν άμεσα ορατά, καθώς επικαλύπτονταν από άλλα.

Παράδειγμα, οι μεγάλες διαδικαστικές βελτιώσεις που προτείνει ο κ. Φλωρίδης, άμεσα στρέφουν το βλέμμα στο θέμα της αξιολόγησης των δικαστών, στην έλλειψη δικαστών με σοβαρές οικονομικές γνώσεις ώστε να είναι ουσιαστική η παρεμβολή τους στα οικονομικά ζητήματα, οι μεγάλες καθυστερήσεις στα διοικητικά δικαστήρια που φρενάρουν επικίνδυνα τις επενδύσεις κοκ.  Αν δεν αντιμετωπιστούν κι αυτά τα προβλήματα, η βελτίωση στις διαδικασίες θα πάει κι αυτή …άπατη.

Η κοινωνική πολιτική που ασκείται για πρώτη φορά τόσο αποτελεσματικά μέσω των εκπτώσεων φόρου, αποκαλύπτει ότι η βελτίωση στην φτώχεια – και ιδιαίτερα των παιδιών—θα ήταν μεγαλύτερη αν αντί για μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης δινόταν απευθείας αυξημένο οικογενειακό επίδομα. Απαιτείται, δηλαδή, μεγαλύτερη στόχευση και λιγότερα οριζόντια μέτρα – όπως προκύπτει ξεκάθαρα με την φορολόγηση των επαγγελματιών.

Με γοργό ρυθμό, πρωτόγνωρο για την Ελλάδα θα λέγαμε, προχώρησαν οι ιδιωτικοποιήσεις, αλλά η πληγή των δημόσιων επιχειρήσεων παραμένει ανοιχτή και αιμορραγεί. Τελευταίο παράδειγμα τα ΕΛΤΑ, που δεν εξυγιαίνονται με κανένα τρόπο. Δεκάδες οι δικαιολογίες για τα συνεχιζόμενα χάλια τους από τον κ. Σκλήκα (όχι και τόσο αβάσιμες), αλλά τα ΕΛΤΑ έρχονται να προστεθούν στην παλιά αμαρτία της ΛΑΡΚΟ για να ενισχύσουν την εικόνα του αποτυχημένου κράτους. Για την ΕΥΔΑΠ περιμένουμε να ακούσουμε τα νέα από τον κ. Σαχίνη, καθώς στο πρώτο εξάμηνο τα κέρδη είχαν πάρει την κατηφόρα. Για την ΕΑΒ, βέβαια, ούτε κουβέντα – περιμένουμε να προχωρήσουν οι πρωτοβουλίες του κ. Δένδια, αλλά το πρόβλημα είναι εκεί  σε πλήρη ορατότητα για τα χάλια μας.

Αναρωτιέται κανείς γιατί είναι τόσο δύσκολο να ακολουθηθεί το παράδειγμα του Γ. Στάση στην ΔΕΗ;

Μεγάλη φασαρία για την αποχώρηση του ΤΧΣ από τις τράπεζες, αλλά το τραπεζικό σύστημα δεν έχει εξυγιανθεί: η αναβαλλόμενη φορολογία είναι πάντα…εκεί, και τα επιτόκια των προθεσμιακών καταθέσεων σχεδόν τα χαμηλότερα στην Ευρώπη. Άσε τις έξτρα χρεώσεις, που δεν τις λες και ασήμαντες. Εξυγίανση και κερδοφορία σ’ αυτές τις βάσεις δεν προξενεί ρίγη ικανοποίησης.  Το πρόβλημα, βέβαια, ξεκίνησε από το τεράστιο λάθος της επιβάρυνσης του χρέους για να σωθούν οι καταθέτες, (ας μην μιλήσουμε για τον λαθεμένο τρόπο που έγινε το PSI) σε πλήρη αντίθεση με το τι έγινε στην Ισπανία. Αλλά αυτά είναι περασμένα ξεχασμένα, σημασία (τελείως λαθεμένη) είναι η πορεία των μετοχών των τραπεζών.

Εν ολίγοις. Θετικό είναι, πέρα για πέρα, ότι οι μεταρρυθμίσεις προχωρούν. Λάθος είναι, όμως, να επικεντρωνόμαστε στα μεγάλα θέματα μόνο. Το ελληνικό κράτος είναι σε σημαντικό βαθμό αν όχι διαλυμένο πάντως αναποτελεσματικό και κοστοβόρο, εμπόδιο στην ανάπτυξη και – κυρίως- στον εκσυγχρονισμό.

Η κόπρος του Αυγείου είναι τεράστια – θα χρειαστεί προσπάθεια και αποφασιστικότητα ακόμη μεγαλύτερη από αυτήν που σήμερα δείχνει η κυβέρνηση.