Ψάχνω για σημαντικές οικονομικές –προσοχή όχι επιχειρηματικές– ειδήσεις και ανακαλύπτω κάτι σαν την έρημο του Γκόμπι.

Μπορεί να υπερβάλω λιγάκι, αλλά αναπολώ τις ημέρες όπου τα μακροοικονομικά νέα κυριαρχούσαν σε καθημερινή βάση: ρυθμός ανάπτυξης, χρέος, πληθωρισμός, ανεργία, ελλείμματα (δημοσιονομικά και τρεχουσών συναλλαγών). Άφθονο υλικό για δημοσίευση και σχολιασμό.

Το θέμα γινόταν ακόμη πιο ενδιαφέρον με τα παιγνίδια της εκάστοτε κυβέρνησης όσον αφορά τα διάφορα μεγέθη. Ρεζίλι είχαμε γίνει με τα Greek Statistics – άσε που φτάσαμε στο σημείο να καταδιώξουμε ανθρώπους επειδή επέδειξαν ακαδημαϊκή ακεραιότητα και υπεραμύνθηκαν της αλήθειας.

Η ένταση, βέβαια, για τα οικονομικά θέματα ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τα πολιτικά γεγονότα και εξελίξεις. Επρόκειτο για την απόλυτη κομματικοποίηση της οικονομικής πληροφόρησης. Όποιος διαφωνούσε με την επίσημη τοποθέτηση και ερμηνεία ή αμφισβητούσε την ακρίβεια των μεγεθών που δημοσίευε η κυβέρνηση ήταν εναντίον της. Το γεγονός ότι βασικοί νόμοι της οικονομίας έλεγαν άλλα, δεν πτοούσε τους υπευθύνους.

Η αρχή της πιο νηφάλιας προσέγγισης στις μακροοικονομικές εξελίξεις έγινε – ναι έτσι είναι – επί ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Αναφέρομαι, βέβαια, στην «μεγάλη νύχτα» της διαπραγμάτευσης όπου σχεδόν σύσσωμος ο ελληνικός πολιτικός κόσμος υποχρεώθηκε να κάνει τα μνημόνια …γαργάρα. Μαζί του και η κοινωνία—που άλλα περίμενε.

Στην πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη, οι πραγματικές μάχες για την οικονομία ήταν ουσιαστικά αψιμαχίες. Κάτι ο covid που άλλαξε τα πάντα, κάτι οι μετανάστες, κάτι οι εξοπλισμοί, η οικονομία πέρασε περίπου στο απυρόβλητο. Ήρθε η στήριξη από την κυβέρνηση και από την Ε.Ε. και τα παράπονα επικεντρώθηκαν είτε στο «δώσε και σ’ εμένα μπάρμπα» είτε σε κατηγορίες για κατασπατάληση πόρων, ή, ακόμη, σε κατηγορίες για διακρίσεις στην διανομή.

Με την δεύτερη κυβέρνηση Μητσοτάκη και  την εξαφάνιση της αντιπολίτευσης, η οικονομία πέρασε σε δεύτερη μοίρα – ίσως και τρίτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να σταματήσει τον κατήφορο, το ΠΑΣΟΚ αγκομαχά στον ανήφορο. Αν δεν ήταν για τον πληθωρισμό, θα έλεγα πως ο πολίτης πράγματι ασχολείται πλέον με τα σημαντικά προβλήματα της παιδείας, της υγείας, της δικαιοσύνης, του ψηφιακού διχασμού.

Δεν θέλω με αυτό να πω πως ξαφνικά η οικονομία σταμάτησε να μετρά. Απλά αναρωτιέμαι αν ειδικά στην Ελλάδα έφυγε από το στενό πεδίο της στείρας κομματικής αντιπαράθεσης και, στα μάτια του πολίτη, είναι ένα θέμα που ορθά υπεισέρχεται στο σύνολο της ζωής του αλλά πάντα σε συνδυασμό με τα μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας του.

Δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν—ίσως και ταυτόχρονα: να ήρθε η στιγμή της ωρίμανσης ως προς την κομματική εκμετάλλευση των οικονομικών εξελίξεων ή/και να αναγνωρίζεται ότι η διαχείριση μπορεί να είναι επαρκής αλλά, συγχρόνως, πολλά δεν εξαρτώνται πια από εμάς.

Ο πληθωρισμός είναι ένα παράδειγμα. Όλοι πονάνε με τις ψηλές τιμές, όλοι διαμαρτύρονται αλλά όλοι αναγνωρίζουν την έννοια του εισαγόμενου πληθωρισμού. Στον βαθμό, δε, που βλέπουν και την αισχροκέρδεια, ταυτόχρονα δείχνουν να αναγνωρίζουν ότι η κυβέρνηση δεν διστάζει να συγκρουστεί με τις πολυεθνικές και το περίφημο transfer pricing που επιτρέπει και την φοροαπαλλαγή και την υψηλή κερδοφορία.

Η προσέγγιση στα της οικονομίας έχει σωστά μεταφερθεί στο επίπεδο της πολιτικής οικονομίας και μάλιστα σε ευρωπαϊκό, ακόμη πιο πέρα Δυτικό πλαίσιο. Αυτό που «παίζεται» είναι η διαχείριση της οικονομίας και το επιχειρηματικό μοντέλο της τελευταίας τριακονταετίας. Μπορεί ο κ. Γιάννης Βαμβούκης στα Πετράλωνα και ο κ. Αλέξανδρος Πράξης στο Κολονάκι να μην έχουν και να μην μπορούν να πουν πολλά για τις αποφάσεις της ΕΚΤ και της FED. Τουλάχιστον, όμως, κατά τα φαινόμενα, σταμάτησαν και οι δύο να είναι τυφλοί δέσμιοι των κομματικών θέσεων για την ελληνική οικονομία.

Διαβάστε επίσης

Συγκαλείται νέα Γιάλτα χωρίς ανοιχτό πόλεμο πολιτισμών;

Άρθρο παρέμβαση: Ο Ξηρουχάκης και τα σοβαρά λάθη του ΤΧΣ στο deal Alpha – UniCredit

ΣΥΡΙΖΑ: Νηνεμία πριν από τη θύελλα; – Ο Κασσελάκης επιλέγει ηρεμία, το… καζάνι όμως βράζει