Τίποτα δεν αναδεικνύει καλύτερα τη σύγχυση που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ από τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας  των μελών της Πολιτικής Γραμματείας σχετικά με το συνέδριο.

Παραθέτω την σχετική είδηση όπως δημοσιεύτηκε:

Κατόπιν αυτών, σε ψηφοφορία τέθηκε και εγκρίθηκε με απόλυτη πλειοψηφία από τα παρόντα μέλη της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ η εισήγηση του κ. Κασσελάκη, με το αποτέλεσμα να διαμορφώνεται 20 υπέρ, 10 κατά και 8 «λευκά». Λευκό ψήφισε, κατά πληροφορίες, η Έφη Αχτσιόγλου, ο Νάσος Ηλιόπουλος, Κώστας Βλαχάκης, Αλέξης Χαρίτσης, Νίκος Μπίστης, Διονύσης Τεμπονέρας, Σία Αναγνωστόπουλου και η Θεανώ Φωτίου, ενώ «κατά» ψήφισαν κατά πληροφορίες, τα μέλη της «Ομπρέλας» και ο Δημήτρης Τζανακοπουλος. «Υπέρ» ψήφισαν οι Όλγα Γεροβασίλη και Κατερίνα Νοτοπούλου, που είχαν ψηφίσει «λευκό» στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Ωστόσο, δεν ψήφισαν οι Γιαννης Ραγκούσης και Στέφανος Τζουμάκας που έκαναν κριτικές τοποθετήσεις κατά τη συνεδρίαση, ενώ δεν ψήφισε και ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος, καθώς και οι τρεις είχαν αποχωρήσει νωρίτερα από τη λήξη της.

Η είδηση δεν είναι ότι πέρασε η γραμμή Κασσελάκη αλλά το απόλυτο αλαλούμ στα μέλη. Αν, π.χ., η Κα Αχτσιόγλου πράγματι πιστεύει ότι όφειλε να είχε προηγηθεί το συνέδριο ή ότι το συνέδριο πρέπει να γίνει το ταχύτερο δυνατόν, γιατί ψηφίζει λευκό; Οι κυρίες Γεροβασίλη και Νοτοπούλου γιατί άλλαξαν γνώμη. Συμφώνησαν ξαφνικά με την γραμμή Κασσελάκη; Κι αν το θέμα είναι τόσο σοβαρό γιατί αποχώρησαν νωρίτερα οι κκ. Ραγκούσης, Τζανετόπουλος και Θεοχαρόπουλος;

Υπάρχουν κι άλλα ερωτηματικά αλλά το βασικό συμπέρασμα είναι που έχει σημασία: οι φυλές του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε απευθείας σύγκρουση μεταξύ τους, αλλά καμία δεν έχει την δυνατότητα να συγκεντρώσει πλειοψηφία – εκτός από τους «νέο-προεδρικούς» — δηλαδή αυτών που ανέδειξαν και τώρα διαχειρίζονται τον Κασσελάκη.

Στην ουσία ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη διασπαστεί σε 3 μέρη – αλλά στην παρούσα φάση κανένα δεν αναλαμβάνει την ευθύνη της πράξης. Όλοι κρύβονται πίσω από τις διαδικασίες και περιμένουν να δουν «που θα κάτσει η μπίλια». ΟΙ νέο-προεδρικοί εκμεταλλεύονται ότι κρατούν την σφραγίδα του κόμματος και τη νωπή εκλογή του  Κασσελάκη. Οι «αριστεροί» (μείον τον Πολάκη)  είναι ευθείς και σκληροί στην αντιπαράθεση – με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο να υιοθετεί σταθερή και καθαρή γραμμή—με σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό.   Οι «επαμφοτερίζοντας» είναι κάπου στην μέση, καθώς το θέμα μπερδεύεται και από την προοπτική που ήγειρε ο Σπρίτζης για  συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ . Γι’ αυτούς,  κ δεν είναι τόσο πολύ η ιδεολογία που τους πονά, όσο η υφαρπαγή της εξουσίας από έναν άγνωστο που ίσως έχει, ίσως και δεν έχει ,τις ευλογίες του Αλέξη Τσίπρα – οπότε φυλάγονται μήπως και προκύψει καμία ξαφνική αλλαγή και βρεθούν… εκτός.

Το αποτέλεσμα είναι ότι το κόμμα σπαράσσεται πρωταρχικά από προσωπικές σκοπιμότητες, ενώ η ιδεολογία φαίνεται να αφορά τους λίγους. Αυτή η κατάσταση επιτρέπει στους νέο-προεδρικούς να ελέγχουν τις εξελίξεις. Βαριά, εξάλλου, είναι η μνήμη της διάσπασης του 2015, όπου την κομπανία Λαφαζάνη την έφαγε η μαύρη νύχτα. Η επανάκαμψη της Ζωής Κωνσταντοπούλου δεν είναι υποχρεωτικά παράδειγμα προς μίμηση. Οπότε, όλες οι διαφωνούντες παρατάξεις διστάζουν να κάνουν αυτές το πρώτο βήμα της διάσπασης.

Εκτιμώ ότι είναι θέμα χρόνου. Μία ήταν η συγκολλητική ουσία, ένα ήταν το όραμα, ένας ήταν ο αρμόδιος. Και, κάπως έτσι πέφτουν οι μονοκρατορίες.

Διαβάστε επίσης

Στην κυβέρνηση εναπόκειται να δώσει αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες