Από τη μια οι «ευγενείς εθνικιστές», που επιθυμούν κατά τα λεγόμενά, τους να εκφράσουν τον αγνό, εθνικό, πατριωτικό χώρο, με «ήρωες μαχητές» τον Παύλο Μελά και τον Ίωνα Δραγούμη. Από την άλλη, το μεσαιωνικής έμπνευσης μάθημα περί «αγωγής της αγνότητας» στα σχολεία -άγνωστο αν θα συνοδεύεται και από την αντίστοιχη «ζώνη», χωρίς το κλειδάκι φυσικά – ως διακήρυξη ενός άλλου επικίνδυνου μορφώματος .

Από δίπλα όμως, η «καρδούλες φτιάχνω» Ζωή, να μετρά τους …αριστερόχειρες του κόμματός της ως στοιχείο μεγίστης αριστεροσύνης, να υποθέσω.

Σε αντίθεση, με την «αυτά είναι τα καλά μου ρούχα, δεν έχω άλλα» τραγουδίστρια Τζώρτζια Κεφαλά, που αναζητεί ακόμη, πού βρίσκεται η αριστερά και πού η δεξιά της…

Και βεβαίως, με τον αμίλητο ως τώρα, σύντροφο Διαμαντή Καραναστάση με «τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα», που τραγουδούσε προ πολλών ετών η Μαρινέλα (η πρώτη στροφή πάντως …«Να παίζει τρανζίστορ τ΄αμερικάνικα…» δεν ταιριάζει στο κόμμα, ας το προσέξει).

Χωρίς βεβαίως να παραλείψω τον μεγάλο απόντα Αλέξη Τσίπρα, που ορθώς προτιμά το Σούνιο, τη γαλανή θάλασσα και τα βραχάκια (πάνε σετάκι με ούζο και χταποδάκι) από το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Καλύτερα εδώ, σου λέει, στου γιαλού τα βοτσαλάκια, παρά εκεί μέσα, που θα με βλέπουν και θα με λυπούνται όλοι. Κατανοητόν. Ανθρώπινο είναι αυτό.

Παρελθέτω απ΄εμού το ποτήριον τούτο, θα είπε ως εκ τούτου, αναλογιζόμενος τα περασμένα μεγαλεία με τους πύρινους λόγους και τα χειροκροτήματα στις συνεδριάσεις της Βουλής. Αλλά και ενδεχομένως, μην αντέχοντας να βλέπει παλαιούς ομοϊδεάτες να στρίβουν δρόμο, να του θυμίζουν λάθη, παραλείψεις, ίντριγκες, διαπλοκές κι ένα σωρό άλλα, γνωστά μόνον μεταξύ τους…

Εξάλλου, σκεφτείτε να γίνει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Τσακαλώτος; Τέτοια …χαρά να μη τη δει ο άνθρωπος… Δεν φτάνει δηλαδή, που τον τρέλαναν εκ των υστέρων με την αυτοκριτική τους;

«Δεν είχαμε πάρει χαμπάρι, τι γινόταν στην κοινωνία», βγήκε και είπε ο Βίτσας – εκδηλώθηκε αυτός, προτιμά Τσακαλώτο από Αχτσιόγλου- ομολογώντας, πως τα επιδόματα του Μητσοτάκη τα χρειαζόταν ο κόσμος. Σώπα καλέ!

Mea culpa κι ο Σπίρτζης, διαπιστώνοντας, πως «ήταν ένα κενό από το οικονομικό μας επιτελείο, που δεν γνώριζε, ότι πραγματικά η αγορά έχει πάρει μία μεγάλη ανάσα από αυτά που έδινε η προηγούμενη κυβέρνηση»… Τι να του πεις κι αυτουνού;

Και το τελειωτικό χτύπημα, φιλοσοφικής χροιάς από τον Κώστα Ζαχαριάδη, που δηλώνει πως «Πρέπει να καταλάβουμε στον ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν είμαστε το άλας της γης»! Bingo! Παρατήρηση εξαιρετικά εύστοχη, αποκαλύπτοντας, έστω και πλαγίως, την υποβόσκουσα αίσθηση περί της ανωτερότητας του κόμματος. Και τελικά, αυτή μπορεί να είναι η απάντηση στο ερώτημα, που ζούσαν όλοι τους, τόσα χρόνια.

Ε, λοιπόν δεν βρίσκονταν σε παράλληλα σύμπαντα, όπως νομίζαμε (!), αντίθετα σε κάστρα για τους ολίγους και τους εκλεκτούς ήταν κλεισμένοι, απομονωμένοι από τον κόσμο, ζώντας στον ιδιοψυχαναγκασμό των μακαριών, που θα κληρονομούσαν τη γη…

Πώς να μην παρεξηγηθεί λοιπόν, το σχόλιο-απάντηση του Ζαχαριάδη στις τραγελαφικές –και επικίνδυνες – προτάσεις του Νατσιού της Νίκης για τις αμβλώσεις, τα μαθήματα αγνότητας κλπ; ΄Ενας αιώνας χωρίζει το σύγγραμμα περί «Αυνανισμού» (!) για τους κινδύνους που συνεπάγεται και τη θεραπεία του, που ανήρτησε στα social media ο Ζαχαριάδης, ειρωνευόμενος με περισσή αίσθηση του χιούμορ, το άτομο και τα λεγόμενά του. Αλλά κάποιοι καλοθελητές έσπευσαν να το χαρακτηρίσουν ως κομματικό υπαινιγμό. Απαράδεκτο. Αλλα για να πω την αλήθεια, δεν είναι εποχές τώρα για τέτοια αστεία…

Διαβάστε επίσης:

3.198.476 μοναδικοί χρήστες επέλεξαν το mononews.gr για την ενημέρωσή τους τον Ιούνιο

Έφη Αχτσιόγλου: Περισσότερο πολύτιμος από ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα

Μύκονος: Πρόστιμο 13,1 εκατ. ευρώ στο Principote