Η εσπευσμένη κατάθεση από την Ελληνική Λύση πέντε (!) προτάσεων για εξεταστική επιτροπή και μάλιστα για θέματα που είτε βρίσκονται υπό δικαστική διερεύνηση, είτε ήδη δικάζονται είτε έχουν παραγραφεί αξίζει να αναφερθεί μόνο ως έξοχο παράδειγμα ρηχής σκέψης και επιπόλαιας πράξης.

Η παρουσία της Ζωής Κωνσταντοπούλου με σχεδόν μίνι-διάλεξη στο κάλεσμα της ψηφοφορίας ήταν, βέβαια, αναμενόμενη.

Σ’ αυτήν τη γραμμή θα κινηθεί – μία λεοπάρδαλη, εξάλλου, ποτέ δεν αλλάζει τις βούλες της, κατά την αγγλική θυμοσοφία.

Μπορούμε να είμαστε ήσυχοι, όμως, ότι απέναντι της, στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Τασούλα θα βρει τον μάστορά της.

Στο ΠΑΣΟΚ, όσο και να θέλουν να το κρύψουν, η αποχώρηση του Ανδρέα Λοβέρδου έχει πολιτικό κόστος. Θαρραλέα, αλλά με υπεκφυγές αντιμετώπισε το θέμα ο Δημήτρης Μάντζος, υποστηρίζοντας πως αυτά συμβαίνουν όλη την ώρα και σημασία δεν έχουν τόσο τα στελέχη όσο οι οπαδοί.

Προφανώς, πρόκειται για μία καινοφανή θεωρία για ένα κόμμα τα στελέχη του οποίου λεηλατήθηκαν από τη δεξιά και από την αριστερά, με αποτέλεσμα να βρεθεί από τις δόξες του 48% στο 1/5 της εκλογικής του δύναμης.

Όσον αφορά τον έμμεσο ισχυρισμό ότι στο ΠΑΣΟΚ ισχύει η παλιά ρήση Αβέρωφ για τα πρόβατα και το μαντρί, η απάντηση είναι απλή: όσα στελέχη έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ για τον ΣΥΡΙΖΑ χάθηκαν στον δρόμο. Όσα κινήθηκαν προς τη Ν.Δ. σήμερα μεσουρανούν.

Το πρόβλημα με το μετά-Γεννήματά ΠΑΣΟΚ είναι ότι για να αποκτήσει ξανά λαϊκό έρεισμα και να αντιγράψει τη μετεωρική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται είτε μία κρίση είτε ένα ιδιαίτερο πειστικό πρόγραμμα εξουσίας – τόσο πειστικό ώστε αν (επαναλαμβάνεται η λέξη «αν») κάνει λάθη οι Ν.Δ. να αποτελεί στα μάτια του πολίτη όντως εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

Τα ευχολόγια, οι αποχωρήσεις, οι προσωπικές κλίκες, οι εμμονές, δεν συνθέτουν πρόταση εξουσίας —όχι όταν ο Μητσοτάκης έχει υιοθετήσει μία σύγχρονη (με την έννοια ότι αναγνωρίζει τα καυτά προβλήματα της εποχής) και κοινωνικά ευαίσθητη (με την έννοια ότι δείχνει πως θα αντιμετωπίσει) ατζέντα, γεγονός που περιορίζει τη μορφή της εναλλακτικής πρότασης που μπορεί (κάποια στιγμή) να υιοθετήσει το ΠΑΣΟΚ.

Αν πιστεύει, μάλιστα, το κόμμα πως μπορεί να κινηθεί στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ με εξαγγελίες, τότε θα έχει κι αυτό την τύχη της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Στο ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση είναι συγκεχυμένη.

Η βιασύνη να εκλεγεί αρχηγό κρύβει τον φόβο πως χωρίς την ύπαρξη κυρίαρχου ταγού, οι βαθύτατες ιδεολογικές και πρακτικές διαφορές θα έρθουν στην επιφάνεια.

Θα χαθεί, δηλαδή, ο συνεκτικός δεσμός της προσωπολατρίας και τα γκρουπούσκουλα θα πάρουν το καθένα τον δρόμο του.

Η συζήτηση αποδεικνύει ότι η πλειοψηφία των στελεχών δεν έχει καν κατανοήσει την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα.

Εξακολουθούν να την ερμηνεύουν ως την ανάληψη προσωπικής ευθύνης και δεν θέλουν να συνειδητοποιήσουν ότι ήταν κίνηση στρατηγικής.

Σε κόμμα με ορθοτενή πολιτική λογική, μετά μία βαριά ήττα και την παραίτηση του αρχηγού, πρώτα διεξάγεται αυτοκριτική, στη συνέχεια καθορίζεται η ιδεολογία και η μορφή του κόμματος και μετά εκλέγεται νέος ηγέτης. Μόνο έτσι έχει ο νέος ταγός νομιμότητα, έρεισμα, ευθύνη.

Αυτές οι διαδικασίες απαιτούν χρόνο. Το κόμμα φοβάται πως δεν έχει χρόνο, διότι διαφορετικά θα εκδηλωθούν διασπαστικές τάσεις.

Η βιασύνη κάνει τις διαδικασίες ρηχές, στην προοπτική διάσπασης αντιτάσσεται δήθεν ενότητα στον κοντόφθαλμο στόχο των αυτοδιοικητικών εκλογών θυσιάζεται το μέλλον.

Πείραμα είναι, καταδικασμένο στην αποτυχία.

Συνολική τρικυμία εν κρανίω, λοιπόν. Συνολική για τη συνολική αντιπολίτευση.

Αν αυτός είναι ο δρόμος που θα βαδίσουν, ενωμένοι στη σύγχυση, η ΝΔ θα έχει πολλά χρόνια διακυβέρνησης μπροστά της.

Όχι πως αυτό ενοχλεί.

Διαβάστε επίσης:

ΣΥΡΙΖΑ: Τραγικό το 2023 άνθρωποι να χάνουν τη ζωή τους, περιμένοντας ένα ασθενοφόρο

Σκρέκας: Στηρίζουμε με €8 εκατ. τον κλάδο γούνας

ΕΤΑΔ: Ανοικτές για το κοινό οι Ιαματικές Πηγές Αιδηψού και Καϊάφα τη θερινή περίοδο 2023